Έκλεψαν τον γύρο απο σουβλατζίδικο

¨Μετά από πολύ καιρο μου ρθε να ξαναγράψω. Η αφορμή? Το άρθρο απο το tsantiri.gr. Δεν μπορω να μην βάλω τα γέλια με την σκηνή. 

"Ψηλά τα χέρια ρε. Το γύρο σου ή τη ζωή σου" Τραγικό να σου τύχει στο μαγαζί σου αλλά δεν μπορώ να μην ξακαρδιστώ. Καποιοι παλιότερα είχαν κάνει ληστεία σε μαγέρικο και πήραν την κατσαρόλα.

Διαβάστε και σεις

Δεν έχουν τελειωμό τα περιστατικά ομαδικών επιθέσεων σε καταστήματα και πολίτες στο Αγρίνιο, ενώ η αστυνομία προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι όλων αυτών.

Πριν από δυο 24ωρα περίπου ομάδα ατόμων μπήκε σε οβελιστήριο-εστιατόριο και πήρε ολόκληρο το γύρο που είχε βάλει ο ιδιοκτήτης να ψηθεί! Φόρτωσαν το λάφυρο σε αμάξι αγροτικού τύπου και έφυγαν πετώντας στο έδαφος και μερικές καρέκλες.

Σύμφωνα με πληροφορίες αυτό έγινε σαν συνέχεια άλλου περιστατικού στο συγκεκριμένο μαγαζί όπου η ίδια ομάδα, αφού έφαγε και πήρε και για το σπίτι τρόφιμα αξίας πάνω από 200 ευρώ, έφυγε αφήνοντας προκλητικά το λογαριασμό απλήρωτο.

Συλλογική ευθύνη και μνήμη

Ενα αρθρο του Γιώργου Πήττα που με εκφράζει. Θα έλεγα ότι ίσως θα μπορούσα με μικρές προσθέσεις να το είχα γράψει και γω.Η ανάγκη αναγνώρισης της πραγματικότητατς πριν φθάσουμε στις  λύσεις. Δεν θα κουραστώ να το φωνάζω.

Σε παραλίες σκουπιδοτόπων με κασετόφωνα κι εγώ / Μια πολιτεία σωριασμένη έχω σκοπό (Διονύσης Σαββόπουλος, Πρωτομαγιά) . Κάθε φορά που υπάρχει μία έστω νύξη για την έννοια της Συλλογικής Ευθύνης, ξεσηκώνεται φασαρία.

Συλλογική Ευθύνη στην παρούσα συγκυρία, σημαίνει για πολλούς, είτε παραδοχή της γνωστής Παγκαλικής ρήσης «μαζί τα φάγαμε» είτε για κάποιους άλλους επίκληση της αρχής που εφάρμοσαν οι Ναζί, πρώτα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων (όπου στο παράπτωμα του ενός κρατουμένου τιμωρούνται όλοι) ή στις μαζικές εκκαθαρίσεις χωριών και κοινοτήτων επειδή κάποιοι είχαν προβεί σε πράξη αντίστασης.

Ιστορικά, την έννοια την βρίσκουμε για πρώτη φορά στην Ελληνική Μυθολογία με τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα όπου ο Δίας εξολοθρεύει όλους τους ανθρώπους λόγω της διαφθοράς τους και σώζει μόνο τον Δευκαλίωνα και τη γυναίκα του Πύρρα.

Ακολουθούν οι εβραϊκές γραφές (Tanakh) και η Χριστιανική αντιγραφή του Μύθου του Δευκαλίωνα με τον Κατακλυσμό του Νώε, η Βαβέλ, τα Σόδομα κα

Αργότερα, έχουμε τη Συλλογική Ευθύνη των Εβραίων για τον θάνατο του Ιησού και κάποτε, φτάνουμε και στους Ναζί που ανέφερα πιο πάνω.

Όμως πέρα από τις κωδικοποιήσεις και την ένταξη κάποιων ορισμών σε ιστορικό πλαίσιο υπάρχει και ο αυτόνομος βίος των Εννοιών που συνάγεται από τη σύνθεση των λέξεων. Θα φέρω λοιπόν ένα παράδειγμα απλό, το έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές σε συζητήσεις για το θέμα «Συλλογική Ευθύνη».

Πάμε λοιπόν, σε μία ωραία παραλία στις 7 το πρωί αρχές καλοκαιριού. Άδεια, πεντακάθαρη, χρυσή άμμος, κρυστάλλινα νερά.
Πέρασε η μέρα, τώρα είναι 7 το απόγευμα. Στο ενδιάμεσο πέρασαν από εκεί, μερικές εκατοντάδες νεοέλληνες, να κάνουν το μπάνιο τους.
Φεύγοντας, αφού μάζεψαν τα κασετόφωνα τους και τις ομπρέλες τους,  άφησαν πίσω τους μια παραλία σκουπιδότοπο.

Με χιλιάδες αποτσίγαρα φυτεμένα στην άμμο, με πλαστικά μπουκάλια διάσπαρτα και ανακατεμένα με τενεκεδάκια αναψυκτικών, με νάιλον σακούλες να είναι είτε μισοθαμμένες  στην αμμουδιά, είτε να στροβιλίζονται από τον αέρα σκιτσάροντας τον χορό των σκουπιδιών με φόντο το περιλάλητο «ελληνικό γαλάζιο».

Με τις μύγες να κάνουν γιορτή στα πεταμένα καρπουζόφλουδα αλλά και στα κωλόχαρτα με τις ακαθαρσίες των νοικοκυραίων και των παιδιών τους λίγα βήματα πιο πέρα, πίσω από τα καλάμια. 

Συχνά, με τους πλαστικούς κουβάδες για τα απορρίμματα που ίσως τοποθέτησε κάποτε κάποιος Δήμος, να είναι είτε χυδαία άδειος με τα σκουπίδια παντού αλλού, είτε προκλητικά γεμάτος γιατί κανένας δεν τον αδειάζει. (και τα σκουπίδια παντού αλλού, έτσι κι’ αλλιώς). 

Ερώτηση: Εδώ δεν υπάρχει μία Συλλογική Ευθύνη που προκύπτει από τη σύνθεση της συμπεριφοράς ενός εκάστου χωριστά η οποία όμως τελικά καταλήγει σε Μαζική;

Και αυτή η Συμπεριφορά δεν είναι προϊόν της ευρύτερης Κοινωνικής αλλά και Συστηματικής Παιδείας μέσα από την οποία έχει προκύψει η οποιαδήποτε συγκεκριμένη Κοινωνία;

Και για αυτή την Παιδεία δεν είναι υπεύθυνοι διαχρονικά όσοι αποτελούν Συλλογικά την Ηγεσία ενός τόπου-είτε μιλάμε για Πολιτική Ηγεσία, είτε για Πνευματική; (δικη μου ερώτηση. Την οικονομική ηγεσία που την βάζεις?)

Και αυτή την Ηγεσία εμείς δεν είμαστε που την προκρίνουμε ή την απορρίπτουμε;
Και προκειμένου να την προκρίνουμε αενάως, αυτή δεν είναι που εμβολίασε την Κοινωνία με την ευκολία και την αυθαιρεσία με τον ετσιθελισμό και τον ωχαδερφισμό μιας που αυτά βολεύουν και δεν περιέχουν καμία δυσκολία;
Και αλήθεια Πως άραγε δεχόμαστε διάφορες άλλες Συλλογικότητες ηρωικές όπως τις «συλλογικές κατακτήσεις του λαού» ή «μαζί θα νικήσουμε» «ο λαός θα δώσει την απάντηση» ενώ την ίδια στιγμή απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας την ίδια συλλογικότητα σε όσα μας ενοχλούν;

Ναι, ο κάθε άνθρωπος που παρκάρει το αυτοκίνητο του στο πεζοδρόμιο έχει την ευθύνη της αδιαφορίας του για τους άλλους. Όταν όμως αυτή η συμπεριφορά είναι πια κανόνας, υπάρχει πρόβλημα, είναι Συλλογικό, ναι, ξεκινά από «τα πάνω», από την εξουσία που διαρκώς αυθαιρετεί για να μας χρησιμοποιήσει, αλλά εμείς το αναπαράγουμε μεταξύ μας, στην καθημερινότητά μας.

Μπορούμε τώρα, να αντικαταστήσουμε τα παραδείγματα που ανέφερα, με όλες εκείνες τις συμπεριφορές και πρακτικές που έφεραν την Ελλάδα ως Κοινωνία, όχι απλά να υφίσταται ένα μέρος της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, αλλά να είναι το απόλυτο πειραματόζωο των Αγορών για την μετατροπή της Ευρώπης ή μέρους της σε ξέφρενο πανηγύρι των κερδοσκόπων.

Γιατί μέσα από αυτές τις διαδρομές, μέσα από αυτές τις γραμμές (Όλες οι γραμμές μας στραβωθήκαν κι αποτύχαν-που λέει ο Σαββόπουλος έξοχα στην πικροτρυφερή Πρωτομαγιά του) απογυμνωθήκαμε από Θεσμούς που αντικαταστάθηκαν με το «έτσι θέλω» της κάθε επί μέρους μικρής ομάδας συμφερόντων. Το επιτρέψαμε. Αν προτιμάτε, μας έμαθαν να το επιτρέπουμε.

Μια Κοινωνία, στην οποία οι Συλλογικότητες είχαν αλλοτριωθεί και πεθάνει εν τέλει προ πολλού,  μια κοινωνία στην οποία η έννοια της Κοινότητας, το πνεύμα του Κοινοτισμού (και όχι του στείρου τοπικισμού) δεν καλλιεργήθηκε ποτέ στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Άδεια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία
Καθετί μισοχωμένο μες τη γη- ξαναθυμίζω την Πρωτομαγιά.

Και τώρα;

Τώρα, επείγει όσο ποτέ άλλοτε η αναγέννηση της Συλλογικότητας και της Αλληλεγγύης. Η οποία κατά τη γνώμη μου πρέπει να σφύζει από την ανάγκη για απαιτητικά βήματα μπροστά. Από διάθεση εξαφάνισης της ευκολίας. Από αυστηρότητα προς εαυτούς και αλλήλους. Από ορθολογισμό κόντρα στην κλάψα και τη κακομοιριά. Από παραδοχές που δεν μας βολεύουν, παντού, ας πούμε στο κοίταγμα της Ιστορίας.  Όχι, δεν τα «φάγαμε μαζί». Αλλά, «μαζί, σκατά τα κάναμε». Είτε γιατί συνηγορήσαμε, είτε γιατί σιωπήσαμε.

Η Ευθύνη του κάθε ενός, ενώνεται με εκείνη του διπλανού. Κα του διπλανού με του παραδίπλα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί υπάρχει και η Συλλογική Μνήμη. Αλλά κι αυτή, εν πολλοίς, καθορισμένη από το τι μας μαθαίνουν είναι.
Ή όχι;

twitter@pittasgeorge

Δικό μου σχόλιο. Συλλογική ευθύνη ναι αλλά διαφορετικού βαθμού για τον καθένα

Το τελευταίο ποτήρι είναι το πιο πικρό

Ταξίδι αστραπή στην καυτή Αθήνα για το ύστατο  αντίο.

Εφυγε ο Χάρης. Ο Χάρης! Ο φίλος, ο ξάδελφος, ο νονός και ο μέντορας.

Το περιμέναμε αλλά άλλο να το περιμένεις και άλλο να γίνει.

Το παρήγορο είναι ότι έφυγε με την ζωή γεμάτη.  Ιδεολογικά κατά του συμβατικού γάμου έμεινε λέφτερος μέχρι το τέλος (εκτός από ένα εξάμηνο που κάτι πήγε να δοκιμάσει!). Ύστερα από μια σειρά σοβαρών και λιγότερο σοβαρών σχέσεων στέριωσε  σε μια συντροφική σχέση που κράτησε χρόνια και που του στάθηκε στα τελευταία του.

Χρυσή καρδιά.

Γόης και μποέμ από το γενοφάσκια του έζησε την νύχτα και την φχαριστήθηκε.  Η ιστορία της νυχτερινής Αθήνας στις αφηγήσεις του.  Σαν κι αυτές του παλιού σινεμά.  Ζαμπέτας στα Ξημερώματα, Κόκωτας στη Νεράιδα, Πάριος στη Φιλελλήνων, το Παμέλας στη Βάρκιζα, το Ακρωτήρι στη Βουλιαγμένη. Εκατοντάδες μπαράκια και ταβέρνες σε όλο το λεκανοπέδιο τον ήξεραν με το μικρό του όνομα.

«Αν πουλήσω τα άδεια μπουκάλια του ουίσκι αγοράζω κάστρο στη Σκωτία»

«Και πόσα καπνίζεις τη μέρα?»

« Όσα προλάβω. Τα υπόλοιπα τη νύχτα»

Το «θα πεθάνεις» του  το λέγανε οι γιατροί εδώ και είκοσι χρόνια (στο μεταξύ πέθαναν τρεις απο αυτούς)

« Ξέρεις κανένα που δεν? Τι Σάββατο βράδυ, τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουνε»

Καλό σου ταξίδι Χάρη μας προς τις αιώνιες μονές και τις σκηνές της πίστεως. Θα ζούνε μέσα μας οι πνευματικές σου παρακαταθήκες και η στάση ζωής που μας πρότεινες.

Με χαραγμένο αριθμό και κίτρινο αστέρι

Δεν ήθελα να γκρινιάξω καλοκαιριάτικα αλλά θέλει ν' αγιάσει ο διάβολος και δεν τον αφήνει το λιβάνι.

Αμόκ έχουν πάθει γερμανοί πολιτικοί και  τα διεθνή ΜΜΕ για το  πότε θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ (Σεπτέμβρη, Γενάρη, σε ένα χρόνο…) και με ποια ισοτιμία θα γυρίσει στη δραχμή. Γιατί τώρα τέτοια πρεμούρα?

Ας διακινδυνεύσω κάποια πρόβλεψη σε αυτό το απρόβλεπτο και πολύ δύσκολο καλοκαίρι που δεν ξέρουμε το μας ξημερώνει.

Η οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη (και όχι μόνο στον Νότο, ας μην μασάμε)  είναι τέτοια που μόνο μια μεγαλειώδης παρέμβαση της ΕΚΤ μπορεί να την σώσει χωρίς να διαλυθεί το ευρώ. Είτε το πουν ευρω-ομόλογο είτε αγορά χρέους, είτε ρευστότητα  είτε ό,τι θέλετε ένα πράγμα σημαίνει. Τύπωμα νέου χρήματος αλά Αμέρικα. Το μπλογκ το έχει προβλέψει αυτό ως λύση εδώ και δυο χρόνια. Δείτε το αστείο άρθρο Χαρίκλεια Ιζνογκουντ με κλικ εδώ. Ας παραδεχτούν οι διάφοροι νέο-φιλελεύθεροι φωστήρες  τύπου Μερκελ, Ντράγκι, και λοιπόν ανόητων ότι το σύστημά τους α π έ τ υ χ ε. Η ανάπτυξη έχει όρια και δεν γίνεται με δανεικά για κατανάλωση.

Το νέο χρήμα  σημαίνει υποτίμηση του ευρώ και (ίσως,  σε καιρό ύφεσης?) πληθωρισμό. Αυτό όμως δεν θα φανεί ως προς τα ανταγωνιστικά νομίσματα αφού τόσο η Αμερική όσο και η Αγγλία (να δείτε κλάμα που έχει να πέσει εκεί μετά τους Ολυμπιακούς!) ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο! Γιατί νομίζετε ότι τα Αγγλοσαξωνικά έντυπα φτιάχνουν το παγκόσμιο κλίμα κατάρρευσης του ευρώ? Αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες!

Μόνο που μια τέτοια λύση έχει  κόστος πολιτικό και οικονομικό για τις χώρες με πλεονάσματα όπως η Γερμανία. Μικρότερο, βέβαια, από την διάλυση του ευρώ αλλά ……κόστος. Τι περιμένετε να  πούνε στους Γερμανούς οι Ρέσλερ και η Αγκέλα. Το σύστημα  μας απέτυχε και τώρα πρέπει να πληρώσετε τη λάθος πολιτική μας στην Ευρώπη? Θα σας πληθωρίσω τα λεφτά σας, λοιπόν, που τόσα χρόνια σας έλεγα να μαζεύετε? Έχετε δει πουθενά κάνα τέτοιον πολιτικό?

Είναι πολύ πιο εύπεπτο και λαϊκιστικό να βρίσκεις εξιλαστήρια θύματα και οι Γερμανοί ξέρουν την δουλειά καλύτερα απ' όλους ( θυμάστε ποιοι την πλήρωναν 70 χρόνια πριν?)

Φοβάμαι ότι θα μας φορτώσουν τα λάθη τους. Ότι η Ελλάδα φταίει για όλα (το 2%) και η έξοδος της από το ευρώ (και τι άλλο ακόμα μας περιμένει?) είναι η τιμωρία της για τα λεφτά που οι  Γερμανοί και οι λοιποί  θα χάσουν στη θύελλα που έρχεται αλλά και για την επιβίωση τελικά του ευρώ με όσους αντέξουν.

Νομίζω ότι θ' αρχίσω να κυκλοφορώ με αριθμό χαραγμένο στο μπράτσο  και κίτρινο αστέρι στο πέτο.

Διακοπές εναλλακτικές των εναλλακτικών

Τα (ξερο)νησιά, οι ερημικές παραλίες, τα ούζα, ο διαλογισμός  του « τι σου είναι η ζωή» αλλά και οι μύγες , τα κουνούπια, τα σκουπίδια, η απλυσιά   και  οι καύσωνες έγιναν mainstream.

Διακοπές στην πόλη πια τον Ιούλιο και Αύγουστο για όσους είναι φύσει και θέσει  city animals.  Οι παραλίες από Σεπτέμβρη και ....βάλε.   Έτσι πρέπει !

Μια καυτή Νέα Υόρκη εκπληκτικά αλλαγμένη ειδικά στις περιοχές που πρίν δεκαπέντε χρόνια δεν πέρναγες σαν  (λευκός) τουρίστας ούτε τρέχοντας σε ταξί όπως το παλιό λιμάνι και το Χάρλεμ.  Ό,τι  ζητάς θα το βρεις. Από υπερπαραγωγές μούσικαλ στο  Μπροντγουέη,  ατελείωτη ζωντανή μουσική,  φαγητό με φαντασία, χάπενινγκς στο δρόμο,  μουσεία κάθε είδους ( ακόμα και μουσείο σεξ αν το χεις ξεχάσει το είδος ), μπαρ στον  60ό όροφο  και ντίσκο μέχρι τεκέδες, μάγισσες και χαρτορίχτρες που θα σου πουν ποιός είσαι και που πηγαίνεις σε ομαδικές σεάνς αυτογνωσίας. Μόνο μη σε πιάσει πονόδοντος γιατί με το καλημέρα που λες στο γιατρό σου παίρνει μια πεντακοσάρα.

Γνωρίζοντας την πόλη από τις αρχές του 90 και έχοντας να την επισκεφτώ  9 χρόνια (πρώτη φορά σαν τουρίστας) νομίζω ότι είναι άξιο παρατήρησης  το  πως μπορούν να μεταμορφωθούν  οι υποβαθμισμένες βιομηχανικές περιοχές  σε περιοχές νεανικής ζωντάνιας, δημιουργηκότητας και ανάπτυξης.

Τι θα λέγατε για ένα διαμέρισμα στη  Δραπετσώνα  σε παλιό ντεπό εκεί προς τα υψώματα της  Χαραυγής  με τα ψαράδικα και τα τσιπουράδικα τριγύρω με θεά στο Σαρωνικό και το παλιό εργοστάσιο λιπασμάτων φτιαγμένο σε πολυχώρο?  Εγώ μέσα. With a little help from my friends.

Σας τη σπάω καλοκαιριάτικα, έτσι δεν είναι?

Τριτοκοσμικά ερωτήματα

Βλέποντας την σκηνή αυτή από τηλεοπτικό σταθμό της Συρίας να πετάνε παπούτσια και να βγάζουν πιστόλια live τι συνειρμούς κάνετε?
Και το ερώτημα, για το οποίο όσο περνάει ο καιρός γίνομαι πιο σίγουρος για την απάντηση, είναι αν η κρίση στην Ελλάδα είναι οικονομική, κοινωνική ή μήπως πολιτισμική?
 Μήπως πρέπει να γυρίσουμε εκεί που είναι πραγματικά οι ρίζες μας και που θα τακιμιάσουμε καλύτερα? Σας ξυνίζει,ε? Όσοι ζούμε έξω το τρώμε στη μούρη καθημερινά πια αυτό το ερώτημα.

Νανοτεχνολογία

Διάβασα ,από περιέργεια ψυχολόγου μάλλον,  την προκήρυξη μιας οργάνωσης  με  ένα απίθανα καλαμοκαβαλημενο  όνομα που έβαλε φωτιά στη Microsoft  τις προάλλες. Σε ένα παραλήρημα Αμερικάνικου τύπου συντηρητικής σκέψης (μου θύμισαν creationism) καταφέρεται κατά της τεχνολογίας και της χρήσης της.  

Διαφωνώ προφανώς με αυτού  του τύπου την νεοσυντηρητική σκέψη στην απλή λογική ότι αφού το τρίχωμά μας έπεσε δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε πια στα σπήλαια. Θέλουμε ρούχα και παπούτσια. Και επειδή είμαστε 7 δις πάνω στη γη πρέπει να βρούμε τρόπους να τα φτιάχνουμε, αν μη τι άλλο,  με λίγα υλικά και ενέργεια.

Στη γκρίνια της η οργάνωση συμεριλαμβάνει  και την νανοτεχνολογία.

Όχι ότι η τελευταία είναι αθώα ως τεχνολογία αλλά είναι πολλά υποσχόμενη. Πρέπει φυσικά  να  ερευνηθούν σχολαστικά και  απο την αρχή οι πιθανές επιπτώσεις σε περιβαλλον και υγεία και να αναπτυχθούν χρήσεις προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων. Τα παθήματα της βιοτεχνολογίας να μας γίνουν μαθήματα.

Και για να στηρίξω την άποψη αυτή και για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα αναδημοσιεύω αποσπάσματα από μια είδηση που διάβασα στο Nooz χθες.

Στη δημιουργία του πρώτου cluster οργανικών ηλεκτρονικών στην Ελλάδα, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, προχωρούν 18 επιχειρήσεις, τεχνοβλαστοί και φορείς από Μακεδονία, Θράκη, Αττική και Πάτρα, αλλά... και Βαρκελώνη και Οξφόρδη, με τη συνδρομή και Ελλήνων επιστημόνων του εξωτερικού.

Η δημιουργία της πρώτης στοιβάδας οργανικών ηλεκτρονικών γίνεται στο πλαίσιο της προσπάθειας να μη χάσουν το τρένο για την ανάπτυξη ενός κλάδου, του οποίου οι εμπορικές εφαρμογές εκτιμάται ότι θα «πιάσουν» τα 15 δισ. ευρώ το 2015 και τα 65 δισ. το 2022.

Ενδεικτικό του δυναμισμού του κλάδου είναι το γεγονός ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δημιουργήθηκαν παγκοσμίως 1.500 επιχειρήσεις οργανικών ηλεκτρονικών(αναμένεται να φτάσουν τις 10.000 στα επόμενα 2-3 χρόνια), ενώ γενικότερα στον τομέα της νανοτεχνολογίας, οι ιδρυθείσες την τελευταία πενταετία εταιρείες ξεπερνούν τις 70.000-100.000!

Στο cluster συμμετέχουν οι εταιρείες-τεχνοβλαστοί (spin offs) δύο Θεσσαλονικέων επιστημόνων του εξωτερικού, του Νίκου Κεχαγιά, επικεφαλής μιας υπηρεσίας που παρέχει συμβουλές στις ομάδες νανοκατασκευών του Ινστιτούτου της Καταλονίας και του Κυριάκου Πορφυράκη, που αναπτύσσει ερευνητική δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Παράλληλα, στο cluster -που αναμένει χρηματοδότηση 5 εκατ. ευρώ από το ΕΣΠΑ 2007-2013 (σχετικό αίτημα έχει ήδη κατατεθεί στη Γενική Γραμματεία Ερευνας και Τεχνολογίας)- μετέχουν και οι εξής: το επενδυτικό κεφάλαιο "Τhermi Ventures" και η επιχειρηματική θερμοκοιτίδα "Thermi", καθώς και οι εταιρείες BIOHELLENIKA, COMPUCON, ΕΛΙΞΙΣ Α.Ε, Ελληνικη Υφαντουργια Α.Ε, KYKE HELLAS A.E., ΛΟΥΦΑΚΗΣ ΧΗΜΙΚΑ ΑΒΕΕ, N.Μιχαλοδημητράκης-Π. Νεοφώτιστος O.E., Πρίσμα Ηλεκτρονικά Α.Ε., ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΑΜΙΔΗΣ Α.Ε., SUNMATE HELLAS Α.Ε., D.E.F.I.N.E., SUNLIGHT και NanoTypos.

Ενδεικτικά αναφέρω  ότι οι εφαρμογές αυτές θα μπορούσαν να καταλήξουν στον τελικό χρήστη με τη μορφή πλαστικών φωτοβολταϊκών, εύκαμπτων οθονών για συσκευές (OLED), εύκαμπτων μπαταριών και «έξυπνων» υφασμάτων.

Έξυπνες κινήσεις και επενδύσεις για όσους έχουν ακόμα λίγα λεφτά στην άκρη.