Το δάνειο το πήραμε, το χρέος αναδιαρθρώθηκε και η πτώχευση αποφεύχθηκε μέχρι νεωτέρας.
Οι αγανακτισμένοι πάνε για μπάνια και οι ταξιτζήδες βαρέθηκαν να πολιορκούν. Η επανάσταση αναβάλλεται για το φθινόπωρο.
Στον πλανήτη Πλούτωνα ανακαλύφθηκε ένα τέταρτο φεγγάρι. Το έβγαλαν P4 ενώ τα άλλα τρία τα λένε Νιξ, Ύδρα και Χάρων. Έτσι ο πλανήτης έφτασε αισίως τα τέσσερα φεγγάρια. Στη Μεσόγειο θα έχουμε εικοσιένα φεγγάρια όσες και οι μέρες διακοπών. Μπαρτσελώνα, Ρώμη, Αθήνα, Κάιρο και Πόλη στα νησιά την βγάζουν όλοι.
Το μπλογκ πάει διακοπές και μπαίνει σε διάθεση φιλοσοφική ένεκα θέρους.
Παραθέτω λοιπόν ένα ποίημα του Αναγνωστάκη και ένα τραγούδι στο Youtube.Κια για τα δυο ευχαριστώ τους φίλους που μου τα έστειλαν.
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Εγώ λέω να φοβάστε και τους μαλάκες (όχι αυτούς που τον παίζουνε) και τις πουτάνες (όχι αυτές που πληρώνονται). Τους ανεύθυνους που έχουν θέσεις ευθύνης και τους υποκριτές όταν αποζητούν "ρόλους" επαγγελματία ηθοποιού στο γίγνεσθαι.
ΥΓ: Ηθικόν διδάγμα σιβυλλικόν και μυστικοπαθές! Το να αρμενίζεις στην άγνοιά σου σήμερα είναι τόσο αφελές όσο το να είσαι αρσενική αράχνη και να θες να ανάψεις τσιγάρο μετά το σεξ.
Άντε. καλή ξεκούραση
27/07/2011
22/07/2011
Σωσίβια και τσιρότα; οι αποφάσεις για το χρέος
Τα συμπεράσματα μου από τη συμφωνία κορυφής για το χρέος σε πολύ τηλεγραφικό ύφος.
1) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αποφάσεις είναι μεγάλη πολιτική επιτυχία για την Ελλάδα και ανάσα για την οικονομία , ειδικά το αναπτυξιακό πακέτο. Να δούμε όμως την εφαρμογή τους, το νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση..
1) Η Γερμανία (και όσοι έχουν πλεονάσματα) φαίνεται να δέχεται, υπό την πίεση του φόβου της εξάπλωσης της κρίσης στην Ευρώπη αλλά και από την πίεση των ελλειμμάτων της Αμερικής, να χαλαρώσει την δημοσιονομική πολιτική. Ο πληθωρισμός επί των θυρών (που δεν είναι κακό στην παρούσα φάση για όσους χρωστάνε). Ένα βήμα προς το ευρω-ομόλογο και ένα άλμα για την ευρωπαική διακυβέρνηση που είχε λιμνάσει για χρόνια
2) Η όποια βοήθεια είναι αυστηρά υπό συνθήκες (conditionality) και πάει παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές που αναλάβαμε να κάνουμε. Παίρνουμε τα λεφτά με την πρόοδο αλλαγών. Προφανώς και δεν υπάρχει ευρωπαίος ηγέτης που θα εμπιστευτεί το ελληνικό κατεστημένο που μπορεί να ξαναφάει και αυτά τα λεφτά χωρίς κανένα κοινωνικό ή οικονομικό αντίκρισμα. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν. Οι Γερμανοί θα αφήσουν να πέσει νέο χρήμα αφού δέσουν όλους τους "άταχτους" χειροπόδαρα. Μην έχετε αμφιβολίες επ' αυτού. Δεν είναι μόνο το Μνημόνιο. Είναι και η ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Τι σημαίνουν αυτά? Οι εθνικοί προϋπολογισμοί των κρατών μελών θα παίρνουν και την έγκριση της Ευρώπης και ότι οι μισθοί θα είναι ανάλογοι της ανταγωνιστικότητας.
3) Το ότι οι ιδιώτες που έκαναν λάθος επενδύσεις θα πληρώσουν είναι θετικό και δείχνει την γερμανική νοοτροπία που δεν συγχωρεί τα λάθη και το…….. έλα μωρέ τώρα. Γιατί να πληρώνει ο φορολογούμενος τη χασούρα τους ενώ τα κέρδη να πηγαίνουν στις τσέπες των τραπεζών?
4) Είναι επιτυχία της Ευρωπαϊκής πολιτικής και διπλωματίας που ενώ υπονοούν πτωχεύσεις και πληθωρικό χρήμα το ευρώ όχι μόνο δεν πέφτει αλλά ανεβαίνει όπως και τα διεθνή χρηματιστήρια.
Τι περιμένω από δω και πέρα?
Από ελληνικής πλευράς να σοβαρευτούμε, να κάνουμε τις αλλαγές για ανάπτυξη, διαφάνεια, δημόσια διοίκηση , με προτεραιότητα στη δικαιοσύνη και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, παιδεία, υγεία και κοινωνική δικαιοσύνη ώστε να μην πληρώνουν τα σπασμένα οι πιο αδύναμοι όπως γίνεται τώρα. Να αρχίσει δηλαδή το ξήλωμα όλων των στραβών της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Τι θα περίμενα από την Ευρώπη?
Όλα τα παραπάνω είναι τσιρότα και ασπιρίνες , όπως είπε και η Κλίντον. Το νεο-φιλελεύθερο τέρας έχει φτάσει στο τέλος του και θα γεννά κρίσεις συνέχεια. Όσο πιο γρήγορα τελειώσει τόσο λιγότερο κινδυνεύουμε να μας καταπιεί όλους συμπεριλαμβανομένου και του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ας το πάρουν απόφαση.
1) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αποφάσεις είναι μεγάλη πολιτική επιτυχία για την Ελλάδα και ανάσα για την οικονομία , ειδικά το αναπτυξιακό πακέτο. Να δούμε όμως την εφαρμογή τους, το νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση..
1) Η Γερμανία (και όσοι έχουν πλεονάσματα) φαίνεται να δέχεται, υπό την πίεση του φόβου της εξάπλωσης της κρίσης στην Ευρώπη αλλά και από την πίεση των ελλειμμάτων της Αμερικής, να χαλαρώσει την δημοσιονομική πολιτική. Ο πληθωρισμός επί των θυρών (που δεν είναι κακό στην παρούσα φάση για όσους χρωστάνε). Ένα βήμα προς το ευρω-ομόλογο και ένα άλμα για την ευρωπαική διακυβέρνηση που είχε λιμνάσει για χρόνια
2) Η όποια βοήθεια είναι αυστηρά υπό συνθήκες (conditionality) και πάει παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές που αναλάβαμε να κάνουμε. Παίρνουμε τα λεφτά με την πρόοδο αλλαγών. Προφανώς και δεν υπάρχει ευρωπαίος ηγέτης που θα εμπιστευτεί το ελληνικό κατεστημένο που μπορεί να ξαναφάει και αυτά τα λεφτά χωρίς κανένα κοινωνικό ή οικονομικό αντίκρισμα. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν. Οι Γερμανοί θα αφήσουν να πέσει νέο χρήμα αφού δέσουν όλους τους "άταχτους" χειροπόδαρα. Μην έχετε αμφιβολίες επ' αυτού. Δεν είναι μόνο το Μνημόνιο. Είναι και η ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Τι σημαίνουν αυτά? Οι εθνικοί προϋπολογισμοί των κρατών μελών θα παίρνουν και την έγκριση της Ευρώπης και ότι οι μισθοί θα είναι ανάλογοι της ανταγωνιστικότητας.
3) Το ότι οι ιδιώτες που έκαναν λάθος επενδύσεις θα πληρώσουν είναι θετικό και δείχνει την γερμανική νοοτροπία που δεν συγχωρεί τα λάθη και το…….. έλα μωρέ τώρα. Γιατί να πληρώνει ο φορολογούμενος τη χασούρα τους ενώ τα κέρδη να πηγαίνουν στις τσέπες των τραπεζών?
4) Είναι επιτυχία της Ευρωπαϊκής πολιτικής και διπλωματίας που ενώ υπονοούν πτωχεύσεις και πληθωρικό χρήμα το ευρώ όχι μόνο δεν πέφτει αλλά ανεβαίνει όπως και τα διεθνή χρηματιστήρια.
Τι περιμένω από δω και πέρα?
Από ελληνικής πλευράς να σοβαρευτούμε, να κάνουμε τις αλλαγές για ανάπτυξη, διαφάνεια, δημόσια διοίκηση , με προτεραιότητα στη δικαιοσύνη και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, παιδεία, υγεία και κοινωνική δικαιοσύνη ώστε να μην πληρώνουν τα σπασμένα οι πιο αδύναμοι όπως γίνεται τώρα. Να αρχίσει δηλαδή το ξήλωμα όλων των στραβών της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Τι θα περίμενα από την Ευρώπη?
Όλα τα παραπάνω είναι τσιρότα και ασπιρίνες , όπως είπε και η Κλίντον. Το νεο-φιλελεύθερο τέρας έχει φτάσει στο τέλος του και θα γεννά κρίσεις συνέχεια. Όσο πιο γρήγορα τελειώσει τόσο λιγότερο κινδυνεύουμε να μας καταπιεί όλους συμπεριλαμβανομένου και του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ας το πάρουν απόφαση.
20/07/2011
Που πάει το πράμα με το χρέος
Κάποιοι λίγοι φίλοι που μείναμε στο βροχερό ((και δροσερό, χεχε)σοκολατοχώρι συζητούσαμε προχτές για το που θα πάει το πράμα με το χρέος.
Διαβάστε πρώτα κάποια αποσπάσματα από άρθρο του Μανδραβέλη στην Καθημερινή 10/7. Η επιλογή δική μου
"Αν το ελληνικό κράτος την 1η Ιανουαρίου 2009 είχε μηδενικό χρέος, στο τέλος του ίδιου χρόνου το χρέος της θα ήταν 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα περισσότερα ήταν τα έξοδα του Δημοσίου από τα έσοδά του και τόσα έπρεπε να δανειστεί από τις αγορές για να τα βγάλει πέρα. Αυτό στη γλώσσα των οικονομολόγων είναι το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Έσοδα μείον δαπάνες εκτός τόκων και χρεολυσίων."
"Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι την τελευταία ημέρα του 2009 το ελληνικό κράτος ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Αποφάσιζε να κηρύξει ολόκληρο το δημόσιο χρέος «επαχθές», όπως είναι εσχάτως η ορολογία της μόδας. Διέγραφε ολόκληρο το χρέος προς τους πιστωτές του και δεν είχε δευτερογενείς αρνητικές επιπτώσεις. ……..
Βέβαια, ακόμη και στον φανταστικό κόσμο που κηρύσσουν οι οπαδοί των ριζοσπαστικών λύσεων, θα πρέπει να υπάρχει μια αρνητική συνέπεια. Αυτή εκ των πραγμάτων θα είναι η στάση πληρωμών και των δανειστών…….
Χωρίς τα δανεικά, λοιπόν, και χωρίς άλλες αρνητικές επιπτώσεις από τη διαγραφή του χρέους το κράτος θα έπρεπε το 2010 να περικόψει τις δαπάνες του ή να αυξήσει τα φορολογικά του έσοδα κατά 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Όσα μάζεψε τόσα έπρεπε και να ξοδέψει.
Ελέω Μνημονίου, όμως, το 2010 το κράτος περιέκοψε 12,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή ξόδεψε 11 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε. Αυτό σημαίνει ότι αν πόνεσαν τα μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο, τα μέτρα χωρίς το Μνημόνιο θα πόναγαν διπλά. Θα έπρεπε να κόψουμε περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις ή να αυξήσουμε περισσότερο τη φορολογία ή ότι, τέλος πάντων, θα χρειαζόταν για να μειώσουμε το πρωτογενές έλλειμμα κατά 23,5 δισ.
Εκ των πραγμάτων και εξαιτίας του Μνημονίου η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας είναι πιο ήπια, απ’ ό,τι θα ήταν χωρίς το Μνημόνιο. Ακόμη κι αν όλες οι άλλες παράμετροι της οικονομίας δεν διολίσθαιναν αρνητικά, θα έπρεπε το 2010 να περικόψουμε 23 δισ. αντί 12,5
Είναι απλά μαθηματικά, καταλήγει το άρθρο. Και θα πρόσθετα εγώ ότι τα μαθηματικά είναι ίδια είτε τα κάνεις σε ευρώ , είτε σε δολάρια είτε σε δραχμές.
Επειδή δεν έχω όλα τα στοιχεία ,είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε άλλη ποσοτική ανάλυση της οικονομικής κατάστασης.
Απο κει και πέρα είναι κατά πόσο θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη η Μέρκελ ώστε να μην έχει γενικότερα προβλήματα με τυχόν πτώχευσή μας.
Θα το κάνει, αργά ή γρήγορα, και με τρόπο .....Αμερικάνικο όπως έχει γράψει το μπλογκ εδώ και πολύ καιρό. Μόνον, όμως, αφού θα έχει δέσει χειροπόδαρα όλους τους άταχτους για να μην της ξανακανουν τά ιδια.
Παζάρια στον κυνισμό της διεθνούς οικονομίας και σε όποιον αρέσουν.
Διαβάστε πρώτα κάποια αποσπάσματα από άρθρο του Μανδραβέλη στην Καθημερινή 10/7. Η επιλογή δική μου
"Αν το ελληνικό κράτος την 1η Ιανουαρίου 2009 είχε μηδενικό χρέος, στο τέλος του ίδιου χρόνου το χρέος της θα ήταν 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα περισσότερα ήταν τα έξοδα του Δημοσίου από τα έσοδά του και τόσα έπρεπε να δανειστεί από τις αγορές για να τα βγάλει πέρα. Αυτό στη γλώσσα των οικονομολόγων είναι το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Έσοδα μείον δαπάνες εκτός τόκων και χρεολυσίων."
"Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι την τελευταία ημέρα του 2009 το ελληνικό κράτος ήθελε να κάνει μια νέα αρχή. Αποφάσιζε να κηρύξει ολόκληρο το δημόσιο χρέος «επαχθές», όπως είναι εσχάτως η ορολογία της μόδας. Διέγραφε ολόκληρο το χρέος προς τους πιστωτές του και δεν είχε δευτερογενείς αρνητικές επιπτώσεις. ……..
Βέβαια, ακόμη και στον φανταστικό κόσμο που κηρύσσουν οι οπαδοί των ριζοσπαστικών λύσεων, θα πρέπει να υπάρχει μια αρνητική συνέπεια. Αυτή εκ των πραγμάτων θα είναι η στάση πληρωμών και των δανειστών…….
Χωρίς τα δανεικά, λοιπόν, και χωρίς άλλες αρνητικές επιπτώσεις από τη διαγραφή του χρέους το κράτος θα έπρεπε το 2010 να περικόψει τις δαπάνες του ή να αυξήσει τα φορολογικά του έσοδα κατά 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Όσα μάζεψε τόσα έπρεπε και να ξοδέψει.
Ελέω Μνημονίου, όμως, το 2010 το κράτος περιέκοψε 12,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή ξόδεψε 11 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε. Αυτό σημαίνει ότι αν πόνεσαν τα μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο, τα μέτρα χωρίς το Μνημόνιο θα πόναγαν διπλά. Θα έπρεπε να κόψουμε περαιτέρω τους μισθούς και τις συντάξεις ή να αυξήσουμε περισσότερο τη φορολογία ή ότι, τέλος πάντων, θα χρειαζόταν για να μειώσουμε το πρωτογενές έλλειμμα κατά 23,5 δισ.
Εκ των πραγμάτων και εξαιτίας του Μνημονίου η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας είναι πιο ήπια, απ’ ό,τι θα ήταν χωρίς το Μνημόνιο. Ακόμη κι αν όλες οι άλλες παράμετροι της οικονομίας δεν διολίσθαιναν αρνητικά, θα έπρεπε το 2010 να περικόψουμε 23 δισ. αντί 12,5
Είναι απλά μαθηματικά, καταλήγει το άρθρο. Και θα πρόσθετα εγώ ότι τα μαθηματικά είναι ίδια είτε τα κάνεις σε ευρώ , είτε σε δολάρια είτε σε δραχμές.
Επειδή δεν έχω όλα τα στοιχεία ,είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε άλλη ποσοτική ανάλυση της οικονομικής κατάστασης.
Απο κει και πέρα είναι κατά πόσο θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη η Μέρκελ ώστε να μην έχει γενικότερα προβλήματα με τυχόν πτώχευσή μας.
Θα το κάνει, αργά ή γρήγορα, και με τρόπο .....Αμερικάνικο όπως έχει γράψει το μπλογκ εδώ και πολύ καιρό. Μόνον, όμως, αφού θα έχει δέσει χειροπόδαρα όλους τους άταχτους για να μην της ξανακανουν τά ιδια.
Παζάρια στον κυνισμό της διεθνούς οικονομίας και σε όποιον αρέσουν.
17/07/2011
Η Χίλαρι Κλίντον στην Αθήνα
Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από τον τύπο που μου έκαναν εντύπωση με κάποια δικά μου σχόλια.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές του ΑΠΕ-ΜΠΕ, θέμα της συζήτησης ήταν οι εξελίξεις στο θέμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και το Κυπριακό, το Σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ευρωπαϊκή προοπτική των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, η ενέργεια και η "αραβική Άνοιξη" και ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή.
Η Χ.Κ έρχεται από την Πόλη όπου συζητήθηκε τι θα γίνει στη Λιβύη αλλά και στην όλη περιοχή. (Στην Αίγυπτο τόσους μήνες έχει φύγει ο Μουμπάρακ και εκλογές δεν έγιναν ακόμα!)
Μου φαίνεται περίεργο το ότι η όλη συνάντηση της Πόλης πέρασε μαλλον στα ψιλά διεθνώς όπως και η διεθνής αναγνώριση του κράτους της Βεγγάζης. Το τελευταίο σημαίνει ότι τα λεφτά του Λιβυκού κράτους (δηλαδή του Καντάφι) σε ξένες τράπεζες μπορούν να δωθούν στους εξεγερμένους χωρίς νομικά προβλήματα. Αυτά τα μουλωχτά, πάντως, είναι και τα πιο ....περίεργα.
Η Χ.Κλίντον δήλωσε «Κάποιες επώδυνες θυσίες θα είναι απαραίτητες, αλλά έχω μεγάλη αισιοδοξία στην αντοχή και την ευφυία του ελληνικού λαού. Είμαι εδώ λοιπόν για να δώσω ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στήριξης για όλη τη δύσκολη δουλειά που σας περιμένει».
Λέγε τι θες. Πολλή αγάπη πέφτει. Μήπως έχει δίκιο το ΛΑΟΣ που είπε ότι « Η Αμερική δείχνει στην Ευρώπη ότι είναι έτοιμη να μαζέψει κάθε απολωλός πρόβατό της».
«Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Οι ΗΠΑ έχου σταθεί στο πλευρό μας με τρόπο αταλάντευτο και αποφασιστικό", δήλωσε από τη μεριά του ο Στ. Λαμπρινίδης.
Κάποιοι λένε ότι ο ΓΑΠ τον έβαλε στο ΥΠΕΞ για να φέρει την Χίλαρι στην Ελλάδα και να τα βρει μαζί της αφού την ξέρει πολύ καλά. Ηταν μέσα στην ομάδα της προεκλογικής της εκστρατείας με το γραφείο του να έχει την ευθύνη της νομικής κάλυψης, αν θυμάμαι καλά.
Πολύ περίεργα μου φαίνονται αυτά. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου ή η βαλκανική μου καχυποψία. Ο καιρός θα δείξει
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές του ΑΠΕ-ΜΠΕ, θέμα της συζήτησης ήταν οι εξελίξεις στο θέμα της οικονομικής κρίσης, αλλά και το Κυπριακό, το Σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ευρωπαϊκή προοπτική των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, η ενέργεια και η "αραβική Άνοιξη" και ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή.
Η Χ.Κ έρχεται από την Πόλη όπου συζητήθηκε τι θα γίνει στη Λιβύη αλλά και στην όλη περιοχή. (Στην Αίγυπτο τόσους μήνες έχει φύγει ο Μουμπάρακ και εκλογές δεν έγιναν ακόμα!)
Μου φαίνεται περίεργο το ότι η όλη συνάντηση της Πόλης πέρασε μαλλον στα ψιλά διεθνώς όπως και η διεθνής αναγνώριση του κράτους της Βεγγάζης. Το τελευταίο σημαίνει ότι τα λεφτά του Λιβυκού κράτους (δηλαδή του Καντάφι) σε ξένες τράπεζες μπορούν να δωθούν στους εξεγερμένους χωρίς νομικά προβλήματα. Αυτά τα μουλωχτά, πάντως, είναι και τα πιο ....περίεργα.
Η Χ.Κλίντον δήλωσε «Κάποιες επώδυνες θυσίες θα είναι απαραίτητες, αλλά έχω μεγάλη αισιοδοξία στην αντοχή και την ευφυία του ελληνικού λαού. Είμαι εδώ λοιπόν για να δώσω ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στήριξης για όλη τη δύσκολη δουλειά που σας περιμένει».
Λέγε τι θες. Πολλή αγάπη πέφτει. Μήπως έχει δίκιο το ΛΑΟΣ που είπε ότι « Η Αμερική δείχνει στην Ευρώπη ότι είναι έτοιμη να μαζέψει κάθε απολωλός πρόβατό της».
«Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Οι ΗΠΑ έχου σταθεί στο πλευρό μας με τρόπο αταλάντευτο και αποφασιστικό", δήλωσε από τη μεριά του ο Στ. Λαμπρινίδης.
Κάποιοι λένε ότι ο ΓΑΠ τον έβαλε στο ΥΠΕΞ για να φέρει την Χίλαρι στην Ελλάδα και να τα βρει μαζί της αφού την ξέρει πολύ καλά. Ηταν μέσα στην ομάδα της προεκλογικής της εκστρατείας με το γραφείο του να έχει την ευθύνη της νομικής κάλυψης, αν θυμάμαι καλά.
Πολύ περίεργα μου φαίνονται αυτά. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου ή η βαλκανική μου καχυποψία. Ο καιρός θα δείξει
13/07/2011
Σεξ και κατασκοπεία την ώρα του φαγητού
Επειδή η μπάλα της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν αφήνει κανέναν απέξω σας πληροφορώ ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή , κάτω από την αφόρητη πίεση των Κρατών Μελών προτείνει μέτρα κατά του προσωπικού των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προφανώς για την οικονομική κρίση φταίνε οι υπέρμετροι μισθοί των υπαλλήλων και όχι η αναρχία της αγοράς . Δεν φταίει ούτε η σπατάλη στα γεωργικά, ούτε τα πηγαινέλα του Κοινοβουλίου μεταξύ Στρασβούργου και Βρυξελλών, ούτε η κερδοσκοπία και η σπέκουλα αλλά οι μισθοί των υπαλλήλων που είναι μεν υψηλοί για μια μερίδα τους αλλά υπάρχουν και κάποιοι που παίρνουν ενάμισι χιλιάρικο.
Τι προτείνει η ίδια η Επιτροπή για τους υπαλλήλους της? 40 ώρες δουλειά την βδομάδα (αυτό στην πράξη έχει ξεπεραστεί κατά πολύ), 5% μείωση προσωπικού, 5,5% μείωση αποδοχών, σύνταξη στα 67 και λιγότερη, λιγότερη ετήσια άδεια και περικοπές στα ευρωπαϊκά σχολεία. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Σίγουρα τα Κράτη Μέλη θα τους κατασπαράξουν στη συνέχεια.
Προφανώς τα συνδικάτα ετοιμάζουν δυναμικές κινητοποιήσεις και απεργίες αλλά το πράγμα δείχνει που πάει. Εν μέσω κρίσης στον νότο και περικοπών σχεδόν παντού είναι αναμενόμενο και πολιτικά ευπώλητο να μειώνεις τους μισθούς των ευρω-υπαλλήλων. Λαϊκισμός και δω αφού η ολική εξοικονόμηση θα είναι της τάξης του 0,2% του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπου το 40% πάει στις γεωργικές επιδοτήσεις, κύρια μεγαλοτσιφλικάδων όπως η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας)
Και ξανάρχισαν, όπως και στην προηγούμενη ρεφόρμα το 2004, οι κίτρινες φυλλάδες της Αγγλίας, της Γερμανίας αλλά και άλλων Κρατών την γκρίζα προπαγάνδα για τα προνόμια, τα σχολεία πολυτελείας που ετοιμάζουν ελίτ να μας κυβερνήσουν, πόσο σολομό τρώνε οι γραφειοκράτες, τι γραβάτες φοράνε, κλπ, κλπ.
Πρόσφατα βγήκε στο φως το τι κάνουν οι υπάλληλοι την ώρα του διαλλείματός τους. Έχει και σεξ και κατασκοπεία η υπόθεση. Δεν σας τα λέω όλα όμως για να πάτε να τα δείτε (αν και σκασίλα σας) στο zougla.gr (για τέτοιο σοβαρό τύπο μιλάμε) με ένα κλικ εδώ.
Τι προτείνει η ίδια η Επιτροπή για τους υπαλλήλους της? 40 ώρες δουλειά την βδομάδα (αυτό στην πράξη έχει ξεπεραστεί κατά πολύ), 5% μείωση προσωπικού, 5,5% μείωση αποδοχών, σύνταξη στα 67 και λιγότερη, λιγότερη ετήσια άδεια και περικοπές στα ευρωπαϊκά σχολεία. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Σίγουρα τα Κράτη Μέλη θα τους κατασπαράξουν στη συνέχεια.
Προφανώς τα συνδικάτα ετοιμάζουν δυναμικές κινητοποιήσεις και απεργίες αλλά το πράγμα δείχνει που πάει. Εν μέσω κρίσης στον νότο και περικοπών σχεδόν παντού είναι αναμενόμενο και πολιτικά ευπώλητο να μειώνεις τους μισθούς των ευρω-υπαλλήλων. Λαϊκισμός και δω αφού η ολική εξοικονόμηση θα είναι της τάξης του 0,2% του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπου το 40% πάει στις γεωργικές επιδοτήσεις, κύρια μεγαλοτσιφλικάδων όπως η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας)
Και ξανάρχισαν, όπως και στην προηγούμενη ρεφόρμα το 2004, οι κίτρινες φυλλάδες της Αγγλίας, της Γερμανίας αλλά και άλλων Κρατών την γκρίζα προπαγάνδα για τα προνόμια, τα σχολεία πολυτελείας που ετοιμάζουν ελίτ να μας κυβερνήσουν, πόσο σολομό τρώνε οι γραφειοκράτες, τι γραβάτες φοράνε, κλπ, κλπ.
Πρόσφατα βγήκε στο φως το τι κάνουν οι υπάλληλοι την ώρα του διαλλείματός τους. Έχει και σεξ και κατασκοπεία η υπόθεση. Δεν σας τα λέω όλα όμως για να πάτε να τα δείτε (αν και σκασίλα σας) στο zougla.gr (για τέτοιο σοβαρό τύπο μιλάμε) με ένα κλικ εδώ.
12/07/2011
Πράσινες εισπράξεις και αυτονόητα αυθαίρετα
Από τα πρώτα άρθρα του μπλογκ το πιο επισκέψιμο διαχρονικά από το 2007 και από τις πρώτες αναφορές στο θέμα στα ελληνικά είναι αυτό πάνω στην πράσινη ανάπτυξη. Μια έρευνα στο google για "πρασινη ανάπτυξη" θα σας πείσει. Το λέω εκ προοιμίου για την αποφυγή παρεξηγήσεων.
Ένα από τα πολλά θύματα της οικονομικής κατάστασης αλλά και του γενικού μπάχαλου του κρατικού μηχανισμού στην Ελλάδα είναι και η ιδέα της πράσινης ανάπτυξης που πολύ εύστοχα ανάδειξε ο Παπανδρέου προεκλογικά ως πλαίσιο ανάπτυξης της χώρας. Μόνον που άλλα βούλεται ο άνθρωπος και άλλα οι αγορές κελεύουν.
Η πράσινη ανάπτυξη δεν μπορεί να γεμίσει τα άδεια ταμεία σε ένα εξάμηνο. Αυτό, λοιπόν,το ξέχασε η Μπιρμπίλη που και ύφος νέο είχε και όραμα αλλά είχε και θράσος. Αντί να μαζεύει λεφτά για τα ταμεία από τα αυθαίρετα ( η τελευτάια φορά θα ήταν πια, τι την πειραζε?)καθυστερούσε να δώσει άδειες στα ενεργειακά πλάνα κάποιων επενδυτών που έψαχναν για υπερεργολαβίες πράσινης ενέργειας σε τιμές αγοράς χρυσού ( χρυσοπράσινη ενέργεια , δηλαδή).
Χτύπησε ακόμα και την ραχοκοκαλιά του εθνικού μας κορμού με το να κάνει δέκα τα στρέμματα για την εκτός σχεδίου δόμηση. Δεν έχει σημασία που κάποια νησιά έχουν γίνει Λούτσες πολυτελείας και που δεν μπορείς να χωροθετήσεις όχι ΧΥΤΑ αλλά ούτε μελισσοκομικές κυψέλες με την τιμή γης στα ύψη και την οικοδομική φούσκα απλά σε χειμερία νάρκη έτοιμη να ξυπνήσει και να καταπιεί και την υπόλοιπη Ελλάδα. Και η Playa del Sol, η Ibiza τα ίδια σκ...και φούσκες είναι. Τι ήθελε, δηλαδή?
Το θέμα της πράσινης ανάπτυξης γίνεται όλο και πιο οικονομίστικο και δημοσιοεισπραχτικό. Φύγαμε από την έννοια της ανάπτυξης και περάσαμε στην πράσινη οικονομία και μετά στη πράσινη μεγέθυνση. Όλο και πιο μακριά από την έννοια της αειφορίας με πρώτο θύμα την κοινωνία και δεύτερο το περιβάλλον.
Μείναμε λοιπόν (όχι μόνο στην Ελλάδα) στη νεο φιλελεύθερη λογική όπου πράσινη ανάπτυξη είναι μια ακόμα ευκαιρία καπιταλιστικού τζίρου και ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης όπου αντί να καταναλώνουμε λιγνίτη καταναλώνουμε ανεμογεννήτριες και αντί για συμβατικά αυτοκίνητα αγοράζουμε υβριδικά. Το ότι είμαστε στην ίδια λογική που προκαλεί οικονομικές και περιβαλλοντικές κρίσεις δεν αφορά κανέναν.
Ούτε το που παράγονται αυτά που θα καταναλώσουμε ενδιαφέρει κανέναν. Ρυθμίζονται από την αγορά στη βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας. Η λογική αυτή χρεώνει τη χώρα όπως πάντα χωρίς να δημιουργεί τις ανάλογες θέσεις εργασίας ενώ πλουτίζει εργολάβους, μεταπράτες αδειών και τους διαφόρους "πλασιέ" τεχνολογικής προόδου.
Έλπιζα ότι ο δημόσιος διάλογος που άνοιξε το ΕΛΙΑΜΕΠ για την Πράσινη Ελλάδα(κλικ εδώ) θα έδινε την ευκαιρία αποσαφηνισμού της πολιτικής προς ένα εναλλακτικό τρόπο ανάπτυξης.
Υπάρχουν πολλές αξιόλογες προτάσεις από αξιόλογους ανθρώπους στη βάση της επικρατούσας λογικής και ανάγκης. Βρήκα τεχνολογικές προτάσεις και ιδέες διαχείρισης που μακάρι να εφαρμοστούν.
Όμως η οικονιμίστικη αντιμετώπιση του περιβάλλοντος μου προκαλεί ερωτηματικά και απογοήτευση. Με τα μάτια στραμμένα στο κέρδος είναι εύκολο να εστιάσεις στα ενεργειακά και τις τεχνολογίες. Είναι εύκολο να καταλήξεις ότι η βιοποικιλότητα είναι καλή για τον οικοτουρισμό. Μόνο γι’αυτό? Ούτε με το να βάζουμε ανεμογεννήτριες , να μαζεύουμε τα σκουπίδια (αυτό πια να το δω και θα πάω λαμπάδα στη Μεγαλόχαρη) και να εξοικονομούμε νερό γινόμαστε 'πράσινο' νησί (για την Ανδρο το προτείνουν) και 'πράσινη ανάπτυξη'. Αυτό μάλλον "αυτονόητη" ανάπτυξη πρέπει να λέγεται.
Με προβλημάτισαν επίσης και κάποιες μάλλον επιφανειακές προτάσεις για τα οικιστικά και την χωροταξία με προεξέχουσα εκείνη για την απο-ενοχοποίηση της εκτος σχεδίου δόμησης που θα κάνουν τα κόκαλα του Τρίτση να τρίζουν.
Δυστυχώς δεν υπάρχει καν τομέας καινοτομιών, έρευνας και παιδείας διότι όπως εξηγεί το εισαγωγικό σημείωμα είναι οριζόντιες δράσεις.
Η κυριότερη όμως παράλειψη είναι η παντελής απουσία προβληματισμού και προτάσεων για την κοινωνική καινοτομία. Για την αλλαγή δηλαδή τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης, Τρόπου μετακίνησης. Πάνω από όλα αλλαγή στην νοοτροπία. Νέα παιδεία. Αποκέντρωση . Η συμμετοχή των πολιτών στην ανάπτυξη και τον έλεγχο του κράτους. Κοινότητες αυτο-οργάνωσης νέων ανθρώπων στην ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις. Και τόσα και τόσα άλλα που το κυριότερο κεφάλαιο της Ελλάδας, ο νους και η δημιουργικότητα των ανθρώπων της θα μπορούσε να εφεύρει και να εφαρμόσει.
Σταματήστε πια με αυτές τις επιμέρους, κλαδικές και κορπορατίστικες αντιλήψεις χωρίς φαντασία και καινοτομία.
Δεν θα κουραστώ να το γράφω . Εδώ που φτάσαμε χωρίς συμμετοχή του ενεργού κοματιού της κοινωνίας δεν θα υπάρξει όχι πράσινη αλλά κανενός χρώματος ανάπτυξη γιατί το πρόβλημα μας στη βάση του δεν είναι ούτε οικονονικό ούτε μηχανικό. Έτσι δεν είναι?
Ένα από τα πολλά θύματα της οικονομικής κατάστασης αλλά και του γενικού μπάχαλου του κρατικού μηχανισμού στην Ελλάδα είναι και η ιδέα της πράσινης ανάπτυξης που πολύ εύστοχα ανάδειξε ο Παπανδρέου προεκλογικά ως πλαίσιο ανάπτυξης της χώρας. Μόνον που άλλα βούλεται ο άνθρωπος και άλλα οι αγορές κελεύουν.
Η πράσινη ανάπτυξη δεν μπορεί να γεμίσει τα άδεια ταμεία σε ένα εξάμηνο. Αυτό, λοιπόν,το ξέχασε η Μπιρμπίλη που και ύφος νέο είχε και όραμα αλλά είχε και θράσος. Αντί να μαζεύει λεφτά για τα ταμεία από τα αυθαίρετα ( η τελευτάια φορά θα ήταν πια, τι την πειραζε?)καθυστερούσε να δώσει άδειες στα ενεργειακά πλάνα κάποιων επενδυτών που έψαχναν για υπερεργολαβίες πράσινης ενέργειας σε τιμές αγοράς χρυσού ( χρυσοπράσινη ενέργεια , δηλαδή).
Χτύπησε ακόμα και την ραχοκοκαλιά του εθνικού μας κορμού με το να κάνει δέκα τα στρέμματα για την εκτός σχεδίου δόμηση. Δεν έχει σημασία που κάποια νησιά έχουν γίνει Λούτσες πολυτελείας και που δεν μπορείς να χωροθετήσεις όχι ΧΥΤΑ αλλά ούτε μελισσοκομικές κυψέλες με την τιμή γης στα ύψη και την οικοδομική φούσκα απλά σε χειμερία νάρκη έτοιμη να ξυπνήσει και να καταπιεί και την υπόλοιπη Ελλάδα. Και η Playa del Sol, η Ibiza τα ίδια σκ...και φούσκες είναι. Τι ήθελε, δηλαδή?
Το θέμα της πράσινης ανάπτυξης γίνεται όλο και πιο οικονομίστικο και δημοσιοεισπραχτικό. Φύγαμε από την έννοια της ανάπτυξης και περάσαμε στην πράσινη οικονομία και μετά στη πράσινη μεγέθυνση. Όλο και πιο μακριά από την έννοια της αειφορίας με πρώτο θύμα την κοινωνία και δεύτερο το περιβάλλον.
Μείναμε λοιπόν (όχι μόνο στην Ελλάδα) στη νεο φιλελεύθερη λογική όπου πράσινη ανάπτυξη είναι μια ακόμα ευκαιρία καπιταλιστικού τζίρου και ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης όπου αντί να καταναλώνουμε λιγνίτη καταναλώνουμε ανεμογεννήτριες και αντί για συμβατικά αυτοκίνητα αγοράζουμε υβριδικά. Το ότι είμαστε στην ίδια λογική που προκαλεί οικονομικές και περιβαλλοντικές κρίσεις δεν αφορά κανέναν.
Ούτε το που παράγονται αυτά που θα καταναλώσουμε ενδιαφέρει κανέναν. Ρυθμίζονται από την αγορά στη βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας. Η λογική αυτή χρεώνει τη χώρα όπως πάντα χωρίς να δημιουργεί τις ανάλογες θέσεις εργασίας ενώ πλουτίζει εργολάβους, μεταπράτες αδειών και τους διαφόρους "πλασιέ" τεχνολογικής προόδου.
Έλπιζα ότι ο δημόσιος διάλογος που άνοιξε το ΕΛΙΑΜΕΠ για την Πράσινη Ελλάδα(κλικ εδώ) θα έδινε την ευκαιρία αποσαφηνισμού της πολιτικής προς ένα εναλλακτικό τρόπο ανάπτυξης.
Υπάρχουν πολλές αξιόλογες προτάσεις από αξιόλογους ανθρώπους στη βάση της επικρατούσας λογικής και ανάγκης. Βρήκα τεχνολογικές προτάσεις και ιδέες διαχείρισης που μακάρι να εφαρμοστούν.
Όμως η οικονιμίστικη αντιμετώπιση του περιβάλλοντος μου προκαλεί ερωτηματικά και απογοήτευση. Με τα μάτια στραμμένα στο κέρδος είναι εύκολο να εστιάσεις στα ενεργειακά και τις τεχνολογίες. Είναι εύκολο να καταλήξεις ότι η βιοποικιλότητα είναι καλή για τον οικοτουρισμό. Μόνο γι’αυτό? Ούτε με το να βάζουμε ανεμογεννήτριες , να μαζεύουμε τα σκουπίδια (αυτό πια να το δω και θα πάω λαμπάδα στη Μεγαλόχαρη) και να εξοικονομούμε νερό γινόμαστε 'πράσινο' νησί (για την Ανδρο το προτείνουν) και 'πράσινη ανάπτυξη'. Αυτό μάλλον "αυτονόητη" ανάπτυξη πρέπει να λέγεται.
Με προβλημάτισαν επίσης και κάποιες μάλλον επιφανειακές προτάσεις για τα οικιστικά και την χωροταξία με προεξέχουσα εκείνη για την απο-ενοχοποίηση της εκτος σχεδίου δόμησης που θα κάνουν τα κόκαλα του Τρίτση να τρίζουν.
Δυστυχώς δεν υπάρχει καν τομέας καινοτομιών, έρευνας και παιδείας διότι όπως εξηγεί το εισαγωγικό σημείωμα είναι οριζόντιες δράσεις.
Η κυριότερη όμως παράλειψη είναι η παντελής απουσία προβληματισμού και προτάσεων για την κοινωνική καινοτομία. Για την αλλαγή δηλαδή τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης, Τρόπου μετακίνησης. Πάνω από όλα αλλαγή στην νοοτροπία. Νέα παιδεία. Αποκέντρωση . Η συμμετοχή των πολιτών στην ανάπτυξη και τον έλεγχο του κράτους. Κοινότητες αυτο-οργάνωσης νέων ανθρώπων στην ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις. Και τόσα και τόσα άλλα που το κυριότερο κεφάλαιο της Ελλάδας, ο νους και η δημιουργικότητα των ανθρώπων της θα μπορούσε να εφεύρει και να εφαρμόσει.
Σταματήστε πια με αυτές τις επιμέρους, κλαδικές και κορπορατίστικες αντιλήψεις χωρίς φαντασία και καινοτομία.
Δεν θα κουραστώ να το γράφω . Εδώ που φτάσαμε χωρίς συμμετοχή του ενεργού κοματιού της κοινωνίας δεν θα υπάρξει όχι πράσινη αλλά κανενός χρώματος ανάπτυξη γιατί το πρόβλημα μας στη βάση του δεν είναι ούτε οικονονικό ούτε μηχανικό. Έτσι δεν είναι?
11/07/2011
Ανγκέλα , μωρό μου
Ανγκέλα, μωρό μου
Δυο φορές σ' έχω δει από κοντά και μ' έχει αγγίξει η αύρα του αρώματός σου. Τη μια ήταν στο πάρκο όταν σε κοίταγα υπνωτισμένος. Την άλλη σε ένα εστιατόριο που έτρωγες με λεπτότητα και με μια απερίγραπτη ρομαντικότητα το σβάινε χάξεν σου.
Πιο πολλές σε έχω θαυμάσει από μακριά με το μπλε σου ταγιεράκι να δένει με τον τόνο της εξουσίας σου. Η (ψευδ)αίσθηση παντοδυναμίας που αποπνέεις είναι μεγάλο αφροδισιακό. Στο χουνε πει κι'άλλοι?
Άπειρες φόρες σε έχω δει στην τηλεόραση με τα μπλε ματάκια σου να βάζουν στη θέση τους ακόμα και τους πιο ισχυρούς άνδρες.
Σου έχω φωνάξει πολλές φορές αλλά δεν με άκουσες. Σου έχω γράψει άλλες τόσες , αλλά δεν με διάβασες. Σου έχω πει για την ασυδοσία της αγοράς που δεν μας αφήνει να 'ρθουμε πλησιέστερα. Για τους κερδοσκόπους που θέλουν το κακό μας . Για τα ΜΜΕ που μας γλωσσοτρώνε και τη Σίμενς που μας έχει κάνει μάγια και όλο τσακωνόμαστε. Ότι όσο ζητάς μνημόνια ο γάμος δεν θα γίνει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα γιατί αγανακτείς τη μανούλα μου.
Και μετά από τόσο καιρό και μ' όλα αυτά που σου χω πει και σου χω γράψει τώρα ξύπνησες, μη πω καμιά κουβέντα, για να πεις ότι οι οίκοι αξιολόγησης μας την έχουν στημένη και ότι πρέπει να τους βάλλεις φρένο?
Δεν σου τα λεγα τότε ότι μας κάνουν ότι θεν και σε χουνε γραμμένη? Να τους κόψεις τα πριμ και τα μπόνους. Να τους κλείσεις τα off shore και να τους βάλεις να φαν τα τοξικά τους. Σου λεγα να τους διαλύσεις. Την πάπια εσύ.
Σου λεγα και για την Αμερικάνα που μου ταζε προίκα ενω ήταν έτοιμη να βαρέσει το κανόνι. Και όπου να ναι θα κόψει χρήμα να πληρώσει τα χρέη της και πως πρέπει να κάνεις το ίδιο και συ μπας και πάρει τη σύνταξη η μανούλα και πει το ναι για τον γάμο. Εσύ έτρεχες με κινέζους και ξέχασες να ρθεις και στο Μνημόσυνο της θείας Ελπίδας.
Μείνε μόνη σου λοιπόν. Δεν ξανα ασχολούμαι μαζί σου. Μείνε με τα πλεονάσματά σου μέχρι να σου τα φάει κανένας άλλος βρωμολατίνος ή να στα πληθωρίσει η Αμερικάνα και τότε να δούμε τι θα λες. Θα παρακαλάς αλλά εγώ θα είμαι μακριά σου.
Πρώην δικός σου
ΥΓ: Ξέχωρα από την πλάκα, φαντάζομαι την Μέρκελ η οποία τρέχει για την κρίση σε όλη την Ευρώπη, μιλάει με τον Ομπάμα, και τις πιο μεγάλες τράπεζες του κόσμου και που έχει από πίσω της στρατούς αναλυτών και εμπειρογνωμόνων να της λέει ο Σαμαράς που την είδε τις προάλλες "Αν δεν πετύχει το σχέδιο σου τότε θα βάλλω μπρος αυτό του Σταϊκούρα που μου πε το πρωί στον καφέ" Θα πρέπει να 'πεσε από την καρέκλα της.
Δυο φορές σ' έχω δει από κοντά και μ' έχει αγγίξει η αύρα του αρώματός σου. Τη μια ήταν στο πάρκο όταν σε κοίταγα υπνωτισμένος. Την άλλη σε ένα εστιατόριο που έτρωγες με λεπτότητα και με μια απερίγραπτη ρομαντικότητα το σβάινε χάξεν σου.
Πιο πολλές σε έχω θαυμάσει από μακριά με το μπλε σου ταγιεράκι να δένει με τον τόνο της εξουσίας σου. Η (ψευδ)αίσθηση παντοδυναμίας που αποπνέεις είναι μεγάλο αφροδισιακό. Στο χουνε πει κι'άλλοι?
Άπειρες φόρες σε έχω δει στην τηλεόραση με τα μπλε ματάκια σου να βάζουν στη θέση τους ακόμα και τους πιο ισχυρούς άνδρες.
Σου έχω φωνάξει πολλές φορές αλλά δεν με άκουσες. Σου έχω γράψει άλλες τόσες , αλλά δεν με διάβασες. Σου έχω πει για την ασυδοσία της αγοράς που δεν μας αφήνει να 'ρθουμε πλησιέστερα. Για τους κερδοσκόπους που θέλουν το κακό μας . Για τα ΜΜΕ που μας γλωσσοτρώνε και τη Σίμενς που μας έχει κάνει μάγια και όλο τσακωνόμαστε. Ότι όσο ζητάς μνημόνια ο γάμος δεν θα γίνει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα γιατί αγανακτείς τη μανούλα μου.
Και μετά από τόσο καιρό και μ' όλα αυτά που σου χω πει και σου χω γράψει τώρα ξύπνησες, μη πω καμιά κουβέντα, για να πεις ότι οι οίκοι αξιολόγησης μας την έχουν στημένη και ότι πρέπει να τους βάλλεις φρένο?
Δεν σου τα λεγα τότε ότι μας κάνουν ότι θεν και σε χουνε γραμμένη? Να τους κόψεις τα πριμ και τα μπόνους. Να τους κλείσεις τα off shore και να τους βάλεις να φαν τα τοξικά τους. Σου λεγα να τους διαλύσεις. Την πάπια εσύ.
Σου λεγα και για την Αμερικάνα που μου ταζε προίκα ενω ήταν έτοιμη να βαρέσει το κανόνι. Και όπου να ναι θα κόψει χρήμα να πληρώσει τα χρέη της και πως πρέπει να κάνεις το ίδιο και συ μπας και πάρει τη σύνταξη η μανούλα και πει το ναι για τον γάμο. Εσύ έτρεχες με κινέζους και ξέχασες να ρθεις και στο Μνημόσυνο της θείας Ελπίδας.
Μείνε μόνη σου λοιπόν. Δεν ξανα ασχολούμαι μαζί σου. Μείνε με τα πλεονάσματά σου μέχρι να σου τα φάει κανένας άλλος βρωμολατίνος ή να στα πληθωρίσει η Αμερικάνα και τότε να δούμε τι θα λες. Θα παρακαλάς αλλά εγώ θα είμαι μακριά σου.
Πρώην δικός σου
ΥΓ: Ξέχωρα από την πλάκα, φαντάζομαι την Μέρκελ η οποία τρέχει για την κρίση σε όλη την Ευρώπη, μιλάει με τον Ομπάμα, και τις πιο μεγάλες τράπεζες του κόσμου και που έχει από πίσω της στρατούς αναλυτών και εμπειρογνωμόνων να της λέει ο Σαμαράς που την είδε τις προάλλες "Αν δεν πετύχει το σχέδιο σου τότε θα βάλλω μπρος αυτό του Σταϊκούρα που μου πε το πρωί στον καφέ" Θα πρέπει να 'πεσε από την καρέκλα της.
09/07/2011
Το τέλος του κράτους (ΙΙΙ)
Σηκώνω το γάντι!
Όσον αφορά τις προϋποθέσεις της σύστασης αυτόνομων κοινοτήτων διαβίωσης, η ανάγκη αποτελεί ισχυρότερο παράγοντας από άλλους, όπως μπορεί να είναι η μόρφωση, η ιδεολογία ή ακόμα και η μόδα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η μόρφωση μπορεί και να λειτουργεί ανασχετικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, εάν λάβουμε υπόψη το χρησιμοθηρικό της χαρακτήρα στη σύγχρονη κοινωνία: μόρφωση ως μέσο πρόσβασης σε καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας ή αξιώματα και κατ’ επέκταση σε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Η προσδοκία αυτή μάλλον απομακρύνει παρά προωθεί την επιλογή μίας απλής, φυσικής ζωής με σεβασμό στους φυσικούς βιορυθμούς του είδους μας.
Η βιογενετική μπορεί να πλησιάζει ή ακόμα και να έχει ήδη επιτύχει την μετάλλαξη του ανθρώπου σε κάτι άλλο• παράλληλα ωστόσο έχει αποδείξει, ότι το ανθρώπινο γονίδιο, παρά την τεράστια εξέλιξη του πολιτισμού, έχει ελάχιστα διαφοροποιηθεί από την εποχή που ζούσαμε σε σπηλιές. Η κάλυψη, λοιπόν, των φυσικών μας αναγκών και κατ’ επέκταση η προσωπική ολοκλήρωση επιτυγχάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό ζώντας σε μικρές ομάδες στη φύση με σεβασμό προς αυτή και τους νόμους της, παρά σε θηριώδεις πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων, με βιομηχανίες, χημικές τροφές και δηλητηριασμένο αέρα και νερό. Και για να το πάω και ένα βήμα παρακάτω, η φυσική ζωή δεν είναι απλώς θέμα αισθητικής ή φιλοσοφίας. Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους συνολικά εξαρτάται από την επιστροφή του ανθρώπου σε ένα περιβάλλον και έναν τρόπο ζωής φιλικότερο προς την εσωτερική του φύση. Από την εποχή του Δαρβίνου γνωρίζουμε ότι όταν το γονίδιο δεν μπορεί να αφομοιώσει και να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες εξωτερικές συνθήκες τότε ή μεταλλάσσεται ή εξαλείφεται. Τα αυξανόμενα επίπεδα θανάτων από καρκίνο, η εμφάνιση πανδημιών με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα, η μάστιγα των ψυχολογικών ασθενειών με κυριότερη την κατάθλιψη, τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα κλπ. είναι τα συμπτώματα της αδυναμίας προσαρμογής μας στο τεχνητό περιβάλλον στο οποίο φυλακίσαμε τις ζωές μας. Και η προσπάθεια μας να μεταλλαχτούμε με τεχνητά μέσα ισούται μάλλον με επανάληψη του ίδιου σφάλματος ή με άλλα λόγια με την αναζήτηση λύσης στη λάθος κατεύθυνση. Μάλλον το περιβάλλον μας πρέπει να αλλάξουμε και τον τρόπο που κινούμαστε μέσα σε αυτό προς κάλυψη των βασικών μας αναγκών.
Ευελπιστώ ότι από ένστικτο αυτοσυντήρησης και μόνο και όχι ως αποτέλεσμα μόρφωσης, άποψης ή ακόμα και μόδας – γιατί αυτά αλλάζουν γρήγορα – θα στραφούμε στη σωστή από βιολογική-εξελικτική καθαρά άποψη κατεύθυνση. Ως προς το μέγεθος των ομάδων αυτών, θα εξαρτηθεί από τους φυσικούς πόρους στους οποίους θα μπορούν να έχουν πρόσβαση.
Είναι πάντως πολύ νωρίς για να ανησυχούμε για το τι θα γίνει σε περίπτωση μαζικού κύματος εγκατάλειψης του «συμβατικού τρόπου ζωής». Υπάρχει πάντα και το ιστορικό παράδειγμα της Κίνας, μίας ανέκαθεν πολυπληθούς κοινωνίας η οποία διατηρούσε και εν μέρει εξακολουθεί να διατηρεί την ισορροπία της, ζώντας σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και την ανθρώπινη φύση.
Τέλος, όσον αφορά τη διεθνή ισχύ των αυτόνομων κοινοτήτων, ίσως απαιτείται μία επίσης αναθεώρηση της έννοιας της ισχύος. Ιδίως όταν μιλάμε για θεσμούς – κοινωνικές δομές, η σχέση σταθερότητας της δομής από τη μία και ισχύος από την άλλη δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της παραπάνω άποψης είναι η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, η οποία σε μεγάλο βαθμό υπέκυψε λόγω της υπερβολικής «σταθερότητας-δυσκαμψίας» των δομών της. Αλλά το ίδιο εμφανίζεται να συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Αντίθετα, η έννοια της ισχύος τείνει να καθιερωθεί ως συνώνυμο της ευελιξίας και όχι της σταθερότητας.
Κάτι ανάλογο ισχύει και στο θέμα της ομοιογένειας-αναλογικότητας. Νομίζουμε δηλαδή ότι μία λειτουργική διεθνής κοινότητα απαιτεί ομοιογένεια δομών και αναλογικότητα θεσμών, αξιωμάτων-ρόλων κλπ. Αυτήν την άποψη καθιέρωσαν οι εκάστοτε ηγεμονίες με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, είτε αυτές λέγονταν μεγάλες Αυτοκρατορίες, είτε αποικιοκρατικά έθνη-κράτη είτε τέλος παγκόσμιες υπερδυνάμεις για να διευρύνουν τα γεωγραφικά όρια της εξουσίας τους, ή με άλλα λόγια για να εκμεταλλεύονται μεγαλύτερες περιφέρειες προς διατήρηση της κεντρικής τους εξουσίας. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο όνομα της ανάπτυξης των περιφερειών (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ν. Ιταλία και Ελλάδα και έπονται και οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης) : ο εκσυγχρονισμός τους αποσκοπεί στην αποτελεσματικότερη οικονομική τους εκμετάλλευση από τις χώρες του κέντρου (κυρίως Γερμανία και Γαλλία). Το εγχείρημα όμως απέτυχε, ακριβώς επειδή οι κοινωνίες δεν είναι μηχανές να τις ρυθμίσεις όπως θες και να αποδίδουν τα προσδοκόμενα.
Η δική μου σκέψη κινείται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: μιλάω για οργανωτικά και παραγωγικά αυτάρκεις κοινότητες, οι οποίες θα διατηρούν χαλαρές επαφές μεταξύ τους, κυρίως σε επίπεδο ανταλλαγής τεχνογνωσίας και γιατί όχι και προϊόντων, μακριά όμως από εμπορικές συναλλαγές με σκοπό τη δημιουργία και συσσώρευση κέρδους. Εκεί επιστρέφουμε ξανά στο καπιταλιστικό μοντέλο, το οποίο επίσης έκλεισε τον κύκλο του και μπορεί να αρχίσει να αποτυπώνεται στην ιστορία ως αρνητικό παράδειγμα μοντέλου διαχείρισης πεπερασμένων φυσικών και ανθρώπινων πόρων προς γνώση των μελλοντικών γενεών. Και εάν επιχαίρουν οι νεοφιλελεύθεροι για την παρακμή του διαρθρωμένου σε έθνη-κράτη πολιτικού συστήματος, όταν συγκλονιζόταν η παγκόσμια οικονομία από την κρίση του 2008 κατέφευγαν στα κρατικά θησαυροφυλάκια και σε κρατικούς αξιωματούχους για ενέσεις ρευστότητας και δηλώσεις καθησυχασμού των αγορών αντίστοιχα. Εάν στην επόμενη σοβαρή κρίση της παγκόσμιας οικονομίας δεν υπάρχουν οι θεσμοί αυτοί ή δεν έχουν πια να προσφέρουν τους αναμενόμενους πόρους, τότε να δούμε τι θα λένε και κυρίως τι θα κάνουν απέναντι στις εξαγριωμένες μάζες (στην Αργεντινή πάντως, ελλείψει συγκροτημένου και λειτουργούντος κράτους-εγγυητή-αστυφύλακα, οι εκπρόσωποι του διεθνούς καπιταλισμού έτρεχαν στα ελικόπτερα να σωθούν…).
Κάρολος
Όσον αφορά τις προϋποθέσεις της σύστασης αυτόνομων κοινοτήτων διαβίωσης, η ανάγκη αποτελεί ισχυρότερο παράγοντας από άλλους, όπως μπορεί να είναι η μόρφωση, η ιδεολογία ή ακόμα και η μόδα. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι η μόρφωση μπορεί και να λειτουργεί ανασχετικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, εάν λάβουμε υπόψη το χρησιμοθηρικό της χαρακτήρα στη σύγχρονη κοινωνία: μόρφωση ως μέσο πρόσβασης σε καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας ή αξιώματα και κατ’ επέκταση σε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο. Η προσδοκία αυτή μάλλον απομακρύνει παρά προωθεί την επιλογή μίας απλής, φυσικής ζωής με σεβασμό στους φυσικούς βιορυθμούς του είδους μας.
Η βιογενετική μπορεί να πλησιάζει ή ακόμα και να έχει ήδη επιτύχει την μετάλλαξη του ανθρώπου σε κάτι άλλο• παράλληλα ωστόσο έχει αποδείξει, ότι το ανθρώπινο γονίδιο, παρά την τεράστια εξέλιξη του πολιτισμού, έχει ελάχιστα διαφοροποιηθεί από την εποχή που ζούσαμε σε σπηλιές. Η κάλυψη, λοιπόν, των φυσικών μας αναγκών και κατ’ επέκταση η προσωπική ολοκλήρωση επιτυγχάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό ζώντας σε μικρές ομάδες στη φύση με σεβασμό προς αυτή και τους νόμους της, παρά σε θηριώδεις πόλεις εκατομμυρίων κατοίκων, με βιομηχανίες, χημικές τροφές και δηλητηριασμένο αέρα και νερό. Και για να το πάω και ένα βήμα παρακάτω, η φυσική ζωή δεν είναι απλώς θέμα αισθητικής ή φιλοσοφίας. Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους συνολικά εξαρτάται από την επιστροφή του ανθρώπου σε ένα περιβάλλον και έναν τρόπο ζωής φιλικότερο προς την εσωτερική του φύση. Από την εποχή του Δαρβίνου γνωρίζουμε ότι όταν το γονίδιο δεν μπορεί να αφομοιώσει και να προσαρμοστεί στις μεταβαλλόμενες εξωτερικές συνθήκες τότε ή μεταλλάσσεται ή εξαλείφεται. Τα αυξανόμενα επίπεδα θανάτων από καρκίνο, η εμφάνιση πανδημιών με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα, η μάστιγα των ψυχολογικών ασθενειών με κυριότερη την κατάθλιψη, τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα κλπ. είναι τα συμπτώματα της αδυναμίας προσαρμογής μας στο τεχνητό περιβάλλον στο οποίο φυλακίσαμε τις ζωές μας. Και η προσπάθεια μας να μεταλλαχτούμε με τεχνητά μέσα ισούται μάλλον με επανάληψη του ίδιου σφάλματος ή με άλλα λόγια με την αναζήτηση λύσης στη λάθος κατεύθυνση. Μάλλον το περιβάλλον μας πρέπει να αλλάξουμε και τον τρόπο που κινούμαστε μέσα σε αυτό προς κάλυψη των βασικών μας αναγκών.
Ευελπιστώ ότι από ένστικτο αυτοσυντήρησης και μόνο και όχι ως αποτέλεσμα μόρφωσης, άποψης ή ακόμα και μόδας – γιατί αυτά αλλάζουν γρήγορα – θα στραφούμε στη σωστή από βιολογική-εξελικτική καθαρά άποψη κατεύθυνση. Ως προς το μέγεθος των ομάδων αυτών, θα εξαρτηθεί από τους φυσικούς πόρους στους οποίους θα μπορούν να έχουν πρόσβαση.
Είναι πάντως πολύ νωρίς για να ανησυχούμε για το τι θα γίνει σε περίπτωση μαζικού κύματος εγκατάλειψης του «συμβατικού τρόπου ζωής». Υπάρχει πάντα και το ιστορικό παράδειγμα της Κίνας, μίας ανέκαθεν πολυπληθούς κοινωνίας η οποία διατηρούσε και εν μέρει εξακολουθεί να διατηρεί την ισορροπία της, ζώντας σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και την ανθρώπινη φύση.
Τέλος, όσον αφορά τη διεθνή ισχύ των αυτόνομων κοινοτήτων, ίσως απαιτείται μία επίσης αναθεώρηση της έννοιας της ισχύος. Ιδίως όταν μιλάμε για θεσμούς – κοινωνικές δομές, η σχέση σταθερότητας της δομής από τη μία και ισχύος από την άλλη δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της παραπάνω άποψης είναι η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, η οποία σε μεγάλο βαθμό υπέκυψε λόγω της υπερβολικής «σταθερότητας-δυσκαμψίας» των δομών της. Αλλά το ίδιο εμφανίζεται να συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Αντίθετα, η έννοια της ισχύος τείνει να καθιερωθεί ως συνώνυμο της ευελιξίας και όχι της σταθερότητας.
Κάτι ανάλογο ισχύει και στο θέμα της ομοιογένειας-αναλογικότητας. Νομίζουμε δηλαδή ότι μία λειτουργική διεθνής κοινότητα απαιτεί ομοιογένεια δομών και αναλογικότητα θεσμών, αξιωμάτων-ρόλων κλπ. Αυτήν την άποψη καθιέρωσαν οι εκάστοτε ηγεμονίες με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, είτε αυτές λέγονταν μεγάλες Αυτοκρατορίες, είτε αποικιοκρατικά έθνη-κράτη είτε τέλος παγκόσμιες υπερδυνάμεις για να διευρύνουν τα γεωγραφικά όρια της εξουσίας τους, ή με άλλα λόγια για να εκμεταλλεύονται μεγαλύτερες περιφέρειες προς διατήρηση της κεντρικής τους εξουσίας. Κάτι ανάλογο επιχειρείται και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο όνομα της ανάπτυξης των περιφερειών (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ν. Ιταλία και Ελλάδα και έπονται και οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης) : ο εκσυγχρονισμός τους αποσκοπεί στην αποτελεσματικότερη οικονομική τους εκμετάλλευση από τις χώρες του κέντρου (κυρίως Γερμανία και Γαλλία). Το εγχείρημα όμως απέτυχε, ακριβώς επειδή οι κοινωνίες δεν είναι μηχανές να τις ρυθμίσεις όπως θες και να αποδίδουν τα προσδοκόμενα.
Η δική μου σκέψη κινείται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: μιλάω για οργανωτικά και παραγωγικά αυτάρκεις κοινότητες, οι οποίες θα διατηρούν χαλαρές επαφές μεταξύ τους, κυρίως σε επίπεδο ανταλλαγής τεχνογνωσίας και γιατί όχι και προϊόντων, μακριά όμως από εμπορικές συναλλαγές με σκοπό τη δημιουργία και συσσώρευση κέρδους. Εκεί επιστρέφουμε ξανά στο καπιταλιστικό μοντέλο, το οποίο επίσης έκλεισε τον κύκλο του και μπορεί να αρχίσει να αποτυπώνεται στην ιστορία ως αρνητικό παράδειγμα μοντέλου διαχείρισης πεπερασμένων φυσικών και ανθρώπινων πόρων προς γνώση των μελλοντικών γενεών. Και εάν επιχαίρουν οι νεοφιλελεύθεροι για την παρακμή του διαρθρωμένου σε έθνη-κράτη πολιτικού συστήματος, όταν συγκλονιζόταν η παγκόσμια οικονομία από την κρίση του 2008 κατέφευγαν στα κρατικά θησαυροφυλάκια και σε κρατικούς αξιωματούχους για ενέσεις ρευστότητας και δηλώσεις καθησυχασμού των αγορών αντίστοιχα. Εάν στην επόμενη σοβαρή κρίση της παγκόσμιας οικονομίας δεν υπάρχουν οι θεσμοί αυτοί ή δεν έχουν πια να προσφέρουν τους αναμενόμενους πόρους, τότε να δούμε τι θα λένε και κυρίως τι θα κάνουν απέναντι στις εξαγριωμένες μάζες (στην Αργεντινή πάντως, ελλείψει συγκροτημένου και λειτουργούντος κράτους-εγγυητή-αστυφύλακα, οι εκπρόσωποι του διεθνούς καπιταλισμού έτρεχαν στα ελικόπτερα να σωθούν…).
Κάρολος
08/07/2011
Το τέλος του κράτους (ΙΙ)
Το τέλος του εθνικού κράτους, που γράφει ο Κάρολος στο προηγούμενο άρθρο, μπορεί να ειδωθεί από την πλευρά των αυτό-οργανωμένων κοινοτήτων, δηλαδή από τα κάτω , αλλά και από την μεριά των υπερεθνικών σχηματισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι αφύσικο, ούτε και μυστικό , μέσα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να προωθείται η Ευρώπη των περιφερειών ή η Ευρώπη των κοινοτήτων αφού οι αποφάσεις παίρνονται πια πέρα από τις εθνικές πρωτεύουσες των οποίων ο ρόλος , στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας τείνει προς αποδυνάμωση (άλλο τι γίνεται τώρα με το πισωγύρισμα προς το διακυβερνητικό μοντέλο). Σε μια τέτοια κατάσταση η ανάδειξη των περιφερειών αλλά και των τοπικών η θεματικών κοινοτήτων είναι αυτονόητη αρκεί να έχουν την ευρωπαϊκή τους υπόσταση και φωνή.
Με το θέμα της διάλυσης του εθνικού κράτους μέσα στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας και την παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας σε ένα υπερεθνικό σχήμα έχουν γραφεί άπειρα επιστημονικά και πολιτικά κείμενα. Η αντιπαράθεση φεντεραλιστών και σκεπτικιστών στην Ευρώπη καλά κρατεί, με τους δεύτερους να έχουν το πάνω χέρι στις μέρες μας.
Όσον αφορά την οργάνωση της κοινωνίας σε ομάδες κοινων ενδιαφερόντων, συμφερόντων, αναγκων ή επιυθμιών έχω δυο βασικά ερωτήματα.
Πρώτον, μια τέτοια οργάνωση κλίμακας απαιτεί την πάρα πολύ υψηλή κοινωνική παιδεία (όχι μερικών χιλιάδων) της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας. Δηλαδή θα την έβλεπα ίσως στην Σουηδία, στην Ελβετία, το Λουξεμβούργο άντε και στην Καλιφόρνια (που έχει πολύχρονη εμπειρία σε κοινότητες από την εποχή των χίπης και του deep green). Σε κοινωνίες άκρως εγωιστικές με χαμηλή κοινωνική συνείδηση όπως στην Ελλάδα μια τέτοια κίνηση δεν θα είχε ελιτίστικο χαρακτήρα? Και οι ελίτ θα είναι όσοι θα έχουν την σωματική, ηλικιακή, οικονομική, οικογενειακή ευχέρεια αλλά και την θέληση και ευφυΐα να αποχωρήσουν από το ευρύ σύνολο και να οργανωθούν σε κοινότητες. Ακόμα, η εμπειρία δείχνει ότι ένα μοντελο οργάνωσης είναι βιώσιμο όταν μπορεί να εφαρμοστει στο συνολο της κοινωνίας , στο σύνολο του πλανήτη. Αν η τάση αυτή εξαπλωθεί δεν θα τείνει προς την αυτοκατάργησή της? (φαντάζομαι το αντίστοιχο του να πηγαίναμε όλοι καλόγεροι σε μοναστήρια. Αυτά θα γινόντουσαν πόλεις-κράτη)
Το δεύτερο ερώτημα: στη θεωρητική περίπτωση γενικευμένης οργάνωσης μιας σημερινής κοινωνίας σε κοινότητες (τοπικές ή θεματικές), αυτές δεν θα απομακρύνονταν από το διεθνές γίγνεσθαι ακόμα περισσότερο αν αυτού του είδους η οργάνωση δεν συνέβαινε ταυτόχρονα διεθνώς? Αν δεν άλλαζε δηλαδή ταυτόχρονα το μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης και οι θεσμοι συνεννόησης? Αν σήμερα, με τα εθνικά κράτη να είναι ανίσχυρα να συγκροτήσουν μια διεθνή διακυβέρνηση ( με την καρικατούρα του G20 και το πτώμα του ΟΗΕ) πως θα γίνει αυτό με τις ακόμα πιο ανίσχυρες σε διεθνές επίπεδο και πιο απόμακρες κοινότητες? Οπότε αν δεν έχεις ισχυρά διεθνή δίκτυα ή τοπική οργάνωση από μόνη της δεν θα είναι απομόνωση?
Μήπως θα αφήσουμε την αγορά να αλωνίζει σε διεθνές επίπεδο και θα οδηγούσαμε (αν γινότανε) μια περιφερειακή κοινωνία σε ακόμα πιο τοπικό και πιο ανίσχυρο διεθνώς ρόλο? Σήμερα, αυτό δεν θα ήταν μόνο ανόητο αλλά και ανήθικο. Γιατί νομίζετε ο νεο-φιλευθερισμός επιβάλλει σήμερα την απαξίωση και την κατάργηση του κράτους και των διεθνων θεσμών του?
Με το θέμα της διάλυσης του εθνικού κράτους μέσα στα πλαίσια μιας ομοσπονδίας και την παράδοση μέρους της εθνικής κυριαρχίας σε ένα υπερεθνικό σχήμα έχουν γραφεί άπειρα επιστημονικά και πολιτικά κείμενα. Η αντιπαράθεση φεντεραλιστών και σκεπτικιστών στην Ευρώπη καλά κρατεί, με τους δεύτερους να έχουν το πάνω χέρι στις μέρες μας.
Όσον αφορά την οργάνωση της κοινωνίας σε ομάδες κοινων ενδιαφερόντων, συμφερόντων, αναγκων ή επιυθμιών έχω δυο βασικά ερωτήματα.
Πρώτον, μια τέτοια οργάνωση κλίμακας απαιτεί την πάρα πολύ υψηλή κοινωνική παιδεία (όχι μερικών χιλιάδων) της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας. Δηλαδή θα την έβλεπα ίσως στην Σουηδία, στην Ελβετία, το Λουξεμβούργο άντε και στην Καλιφόρνια (που έχει πολύχρονη εμπειρία σε κοινότητες από την εποχή των χίπης και του deep green). Σε κοινωνίες άκρως εγωιστικές με χαμηλή κοινωνική συνείδηση όπως στην Ελλάδα μια τέτοια κίνηση δεν θα είχε ελιτίστικο χαρακτήρα? Και οι ελίτ θα είναι όσοι θα έχουν την σωματική, ηλικιακή, οικονομική, οικογενειακή ευχέρεια αλλά και την θέληση και ευφυΐα να αποχωρήσουν από το ευρύ σύνολο και να οργανωθούν σε κοινότητες. Ακόμα, η εμπειρία δείχνει ότι ένα μοντελο οργάνωσης είναι βιώσιμο όταν μπορεί να εφαρμοστει στο συνολο της κοινωνίας , στο σύνολο του πλανήτη. Αν η τάση αυτή εξαπλωθεί δεν θα τείνει προς την αυτοκατάργησή της? (φαντάζομαι το αντίστοιχο του να πηγαίναμε όλοι καλόγεροι σε μοναστήρια. Αυτά θα γινόντουσαν πόλεις-κράτη)
Το δεύτερο ερώτημα: στη θεωρητική περίπτωση γενικευμένης οργάνωσης μιας σημερινής κοινωνίας σε κοινότητες (τοπικές ή θεματικές), αυτές δεν θα απομακρύνονταν από το διεθνές γίγνεσθαι ακόμα περισσότερο αν αυτού του είδους η οργάνωση δεν συνέβαινε ταυτόχρονα διεθνώς? Αν δεν άλλαζε δηλαδή ταυτόχρονα το μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης και οι θεσμοι συνεννόησης? Αν σήμερα, με τα εθνικά κράτη να είναι ανίσχυρα να συγκροτήσουν μια διεθνή διακυβέρνηση ( με την καρικατούρα του G20 και το πτώμα του ΟΗΕ) πως θα γίνει αυτό με τις ακόμα πιο ανίσχυρες σε διεθνές επίπεδο και πιο απόμακρες κοινότητες? Οπότε αν δεν έχεις ισχυρά διεθνή δίκτυα ή τοπική οργάνωση από μόνη της δεν θα είναι απομόνωση?
Μήπως θα αφήσουμε την αγορά να αλωνίζει σε διεθνές επίπεδο και θα οδηγούσαμε (αν γινότανε) μια περιφερειακή κοινωνία σε ακόμα πιο τοπικό και πιο ανίσχυρο διεθνώς ρόλο? Σήμερα, αυτό δεν θα ήταν μόνο ανόητο αλλά και ανήθικο. Γιατί νομίζετε ο νεο-φιλευθερισμός επιβάλλει σήμερα την απαξίωση και την κατάργηση του κράτους και των διεθνων θεσμών του?
07/07/2011
Το τέλος του κράτους
Γράμμα από τον φίλο Κάρολο που με την νεανική του ματιά και δυνατή πένα μας φέρνει την φρέσκια αύρα του νησιού στα μουχλιασμένα γραφεία μας.
"Για να σχολιάσω τις εξελίξεις στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, θα χρησιμοποιήσω το γνωστό στίχο, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Πήγε να γίνει κυβέρνηση συνασπισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, τελικά έγινε ανασχηματισμός και έπεσε πολύ ξύλο για να μην αλλάξει ουσιαστικά τίποτα: το ένα δάνειο διαδέχθηκε το άλλο, τα προηγούμενα σκληρά φοροεισπρακτικά μέτρα αντικαταστάθηκαν από νέα, πιο σκληρά και το σισύφειο έργο της παρούσας κυβέρνησης συνεχίζεται όπως και πριν: προχωράει η εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας και της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή, ενώ η πολυπόθητη ανάπτυξη παραμένει μία αυταπάτη. Κάτι ειπώθηκε περί προγραμμάτων ΕΣΠΑ για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, αλλά αυτά είναι μαλακίες: πάλι οι λίγοι και εκλεκτοί θα τα καρπωθούνε και οι πολλοί στον πάγκο.
Αν δεν ψηφιστούν μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των νοικοκυριών προς τις τράπεζες (σεισάχθεια), δεν πληρωθούν τα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες για να ανασάνει λίγο ο κόσμος και να κινηθεί η αγορά και δεν προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, η ύφεση θα αποτελειώσει την ήδη ρημαγμένη ελληνική οικονομία σαν το σαράκι και η χρεωκοπία θα είναι απλώς η ταφόπλακα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας - όχι της Ευρώπης ή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, όπως αφήνουν να εννοηθεί.
Πιστεύω ότι είμαστε στην καρδιά της κρίσης και ακόμα δεν έχουμε ξυπνήσει. Τι περιμένουμε άραγε; Σύμφωνα με μία άποψη, η αφύπνιση είναι θέμα παιδείας, οπότε η όλη διαδικασία είναι αργή και επώδυνη. Αυτό ισχύει για ριζικές κοινωνικές αλλαγές, όπως συνέβη κατά τη μετάβαση από τη θεοκρατία του μεσαίωνα στα κοσμικά πολιτεύματα της μοντέρνας Ευρώπης. Ακόμα και τότε, όμως, ήταν μία μικρή αλλά κρίσιμη μειονότητα που πληρούσε τις προϋποθέσεις και η οποία συμπαρέσυρε τις μάζες στην μερική χειραφέτησή τους, τόσο στις Κεντροευρωπαϊκές Αυτοκρατορίες όσο και στην Τσαρική Ρωσία. Το μήνυμα τότε ήταν πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να περιμένει τη μετά θάνατον ζωή για να απελευθερωθεί από τα δεινά του και ότι είναι ικανός σε αυτή τη ζωή να πετύχει τα πάντα. Για αυτό, εκείνο που χρειάζεται είναι μία "φιλάνθρωπη" εξουσία που να αντιλαμβάνεται και να εστιάζει στις ανάγκες του, όπως τροφή, εργασία, μόρφωση, ελευθερία σκέψης και έκφρασης κλπ.
Το θέμα είναι ότι ενώ εκφράστηκαν τα αιτήματα του ανθρωπισμού, η εκπλήρωσή τους εξαρτιόταν πάλι από κάποιους άλλους: πρώτα ήταν οι ιερείς της κοινωνίας ενώ τώρα η άρχουσα αστική τάξη που ασκούσε την πολιτική εξουσία. Και πάλι, η βελτίωση των συνθηκών ζωής θα επιτυγχανόταν ύστερα από μία μετάβαση; πρώτα ήταν ο θάνατος, τώρα η επανάσταση.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή: το πολιτικό σύστημα έδινε υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο και έπαιρνε παράταση ζωής. Ο κόσμος, από την άλλη, τρεφόταν με ψευτοπαροχές και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και έδινε την ψήφο ανοχής του.
Παράλληλα, τα υπόλοιπα κοινωνικά συστήματα απομακρύνονταν από τη σφαίρα επιρροής της πολιτικής, όπως απομακρύνονται διαρκώς τα άστρα από το κέντρο του σύμπαντος, αφαιρώντας της τη δυνατότητα παρέμβασης στα κοινωνικά πράγματα που δημαγωγικά εξήγγειλε ότι διαθέτει. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα: το έθνος-κράτος, αφού πέρασε από τη δημιουργική φάση της ανάπτυξής του (19ος αι.), αφού στο απόγειο της δύναμης και της αλαζονείας του προκάλεσε καταστροφικότατους πολέμους (20ος αι.), τώρα βρίσκεται στην παρακμή του, αγκομαχώντας να διατηρήσει τα τελευταία απομεινάρια εξουσίας που του έχουν απομείνει απέναντι στους "αγανακτισμένους πολίτες" του (21ος αι.)• γιατί ούτε λόγος για δυνατότητα ρύθμισης της οικονομίας, των ΜΜΕ, της επιστήμης και της τεχνολογίας αλλά και των λοιπών κοινωνικών χώρων με άμεση επίδραση στη ζωή των ανθρώπων.
Οι τελευταίοι από την άλλη, παρακολουθώντας τις παραπάνω εξελίξεις, αντί να προσπαθήσουν να απαγκιστρωθούν από το κράτος, επιμένουν να απαιτούν από αυτό έστω και την ύστατη στιγμή να εκπληρώσει την υπόσχεσή του απέναντί τους, παραπέμποντας στην εικόνα των μετόχων της Wall Street το 1929, όταν κατέρρεε η Αμερικάνικη οικονομία και εκείνοι ανέμιζαν τις μετοχές τους, ζητώντας να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Τελικά, ξέρουμε όλοι τι πήραν…
Κάτι ανάλογο θα συμβεί με τους αγανακτισμένους πολίτες όχι μόνο της πλατείας Συντάγματος αλλά και των υπόλοιπων κρατών σε παρακμή, μηδενός εξαιρουμένων των Κεντροευρωπαϊκών κρατών και της Αμερικής, εάν δεν αντιληφθούν ότι η σανίδα σωτηρίας από την οποία είναι γαντζωμένοι και προσδοκούν να σωθούν βουλιάζει και θα τους συμπαρασύρει στο βυθό της (προφανώς μέσω ενός νέου πολέμου, καταστροφικότερου από όλους τους προηγούμενους).
Η κοινωνία μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν το βλέπουμε, εάν κάποιος δεν μας το δείξει. Αυτό το ρόλο έπαιζαν ανέκαθεν οι προφήτες. Σήμερα χρειαζόμαστε κάτι ανάλογο: κάποιον που θα αναγγείλει στις μάζες το θάνατο του παλιού και θα τις στρέψει στο νέο δρόμο γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν έχει αδιέξοδα.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό το καινούργιο είναι η επιστροφή σε έναν τρόπο ζωής προσαρμοσμένο στις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου: εργασία στη φύση, τροφή από αυτή, άμεση ανθρώπινη επαφή, εκτόνωση της επιθετικότητας μέσω του παιχνιδιού και της ευγενούς άμιλλας, διαλογισμός, φυσική άσκηση και γενικά περισσότερο φύση παρά τεχνολογία, περισσότερο καρδιά παρά ορθή λογική.
Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αποκέντρωσης και της ζωής σε ετερογενείς κοινοβιακούς πυρήνες, συνδεδεμένους μεταξύ τους με δίκτυα αλληλοτροφοδοσίας και επικοινωνίας. Έχουν υπάρξει τέτοιοι πυρήνες και μπορούν να ξανασυσταθούν.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Για αυτό θα πρέπει ο κόσμος να αρχίσει να γυρίζει την πλάτη στους ετοιμοθάνατους κρατικούς θεσμούς και σιγά-σιγά να μάθει να συμμετέχει εθελοντικά σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αντιμετώπισης των καθημερινών τους αναγκών, ώστε, όταν δεν θα υπάρχει πια κράτος, να είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετείται.
Σε αυτό έχω έρθει να εντρυφήσω εδώ στην Άνδρο και πιστεύω ότι είμαι στο σωστό τόπο και χρόνο.
Κάρολος"
"Για να σχολιάσω τις εξελίξεις στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, θα χρησιμοποιήσω το γνωστό στίχο, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Πήγε να γίνει κυβέρνηση συνασπισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, τελικά έγινε ανασχηματισμός και έπεσε πολύ ξύλο για να μην αλλάξει ουσιαστικά τίποτα: το ένα δάνειο διαδέχθηκε το άλλο, τα προηγούμενα σκληρά φοροεισπρακτικά μέτρα αντικαταστάθηκαν από νέα, πιο σκληρά και το σισύφειο έργο της παρούσας κυβέρνησης συνεχίζεται όπως και πριν: προχωράει η εξαθλίωση της ελληνικής οικονομίας και της μεσαίας τάξης στην Ελλάδα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή, ενώ η πολυπόθητη ανάπτυξη παραμένει μία αυταπάτη. Κάτι ειπώθηκε περί προγραμμάτων ΕΣΠΑ για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, αλλά αυτά είναι μαλακίες: πάλι οι λίγοι και εκλεκτοί θα τα καρπωθούνε και οι πολλοί στον πάγκο.
Αν δεν ψηφιστούν μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των νοικοκυριών προς τις τράπεζες (σεισάχθεια), δεν πληρωθούν τα χρέη του δημοσίου προς ιδιώτες για να ανασάνει λίγο ο κόσμος και να κινηθεί η αγορά και δεν προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις, η ύφεση θα αποτελειώσει την ήδη ρημαγμένη ελληνική οικονομία σαν το σαράκι και η χρεωκοπία θα είναι απλώς η ταφόπλακα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας - όχι της Ευρώπης ή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, όπως αφήνουν να εννοηθεί.
Πιστεύω ότι είμαστε στην καρδιά της κρίσης και ακόμα δεν έχουμε ξυπνήσει. Τι περιμένουμε άραγε; Σύμφωνα με μία άποψη, η αφύπνιση είναι θέμα παιδείας, οπότε η όλη διαδικασία είναι αργή και επώδυνη. Αυτό ισχύει για ριζικές κοινωνικές αλλαγές, όπως συνέβη κατά τη μετάβαση από τη θεοκρατία του μεσαίωνα στα κοσμικά πολιτεύματα της μοντέρνας Ευρώπης. Ακόμα και τότε, όμως, ήταν μία μικρή αλλά κρίσιμη μειονότητα που πληρούσε τις προϋποθέσεις και η οποία συμπαρέσυρε τις μάζες στην μερική χειραφέτησή τους, τόσο στις Κεντροευρωπαϊκές Αυτοκρατορίες όσο και στην Τσαρική Ρωσία. Το μήνυμα τότε ήταν πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να περιμένει τη μετά θάνατον ζωή για να απελευθερωθεί από τα δεινά του και ότι είναι ικανός σε αυτή τη ζωή να πετύχει τα πάντα. Για αυτό, εκείνο που χρειάζεται είναι μία "φιλάνθρωπη" εξουσία που να αντιλαμβάνεται και να εστιάζει στις ανάγκες του, όπως τροφή, εργασία, μόρφωση, ελευθερία σκέψης και έκφρασης κλπ.
Το θέμα είναι ότι ενώ εκφράστηκαν τα αιτήματα του ανθρωπισμού, η εκπλήρωσή τους εξαρτιόταν πάλι από κάποιους άλλους: πρώτα ήταν οι ιερείς της κοινωνίας ενώ τώρα η άρχουσα αστική τάξη που ασκούσε την πολιτική εξουσία. Και πάλι, η βελτίωση των συνθηκών ζωής θα επιτυγχανόταν ύστερα από μία μετάβαση; πρώτα ήταν ο θάνατος, τώρα η επανάσταση.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή: το πολιτικό σύστημα έδινε υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο και έπαιρνε παράταση ζωής. Ο κόσμος, από την άλλη, τρεφόταν με ψευτοπαροχές και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και έδινε την ψήφο ανοχής του.
Παράλληλα, τα υπόλοιπα κοινωνικά συστήματα απομακρύνονταν από τη σφαίρα επιρροής της πολιτικής, όπως απομακρύνονται διαρκώς τα άστρα από το κέντρο του σύμπαντος, αφαιρώντας της τη δυνατότητα παρέμβασης στα κοινωνικά πράγματα που δημαγωγικά εξήγγειλε ότι διαθέτει. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα: το έθνος-κράτος, αφού πέρασε από τη δημιουργική φάση της ανάπτυξής του (19ος αι.), αφού στο απόγειο της δύναμης και της αλαζονείας του προκάλεσε καταστροφικότατους πολέμους (20ος αι.), τώρα βρίσκεται στην παρακμή του, αγκομαχώντας να διατηρήσει τα τελευταία απομεινάρια εξουσίας που του έχουν απομείνει απέναντι στους "αγανακτισμένους πολίτες" του (21ος αι.)• γιατί ούτε λόγος για δυνατότητα ρύθμισης της οικονομίας, των ΜΜΕ, της επιστήμης και της τεχνολογίας αλλά και των λοιπών κοινωνικών χώρων με άμεση επίδραση στη ζωή των ανθρώπων.
Οι τελευταίοι από την άλλη, παρακολουθώντας τις παραπάνω εξελίξεις, αντί να προσπαθήσουν να απαγκιστρωθούν από το κράτος, επιμένουν να απαιτούν από αυτό έστω και την ύστατη στιγμή να εκπληρώσει την υπόσχεσή του απέναντί τους, παραπέμποντας στην εικόνα των μετόχων της Wall Street το 1929, όταν κατέρρεε η Αμερικάνικη οικονομία και εκείνοι ανέμιζαν τις μετοχές τους, ζητώντας να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Τελικά, ξέρουμε όλοι τι πήραν…
Κάτι ανάλογο θα συμβεί με τους αγανακτισμένους πολίτες όχι μόνο της πλατείας Συντάγματος αλλά και των υπόλοιπων κρατών σε παρακμή, μηδενός εξαιρουμένων των Κεντροευρωπαϊκών κρατών και της Αμερικής, εάν δεν αντιληφθούν ότι η σανίδα σωτηρίας από την οποία είναι γαντζωμένοι και προσδοκούν να σωθούν βουλιάζει και θα τους συμπαρασύρει στο βυθό της (προφανώς μέσω ενός νέου πολέμου, καταστροφικότερου από όλους τους προηγούμενους).
Η κοινωνία μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν το βλέπουμε, εάν κάποιος δεν μας το δείξει. Αυτό το ρόλο έπαιζαν ανέκαθεν οι προφήτες. Σήμερα χρειαζόμαστε κάτι ανάλογο: κάποιον που θα αναγγείλει στις μάζες το θάνατο του παλιού και θα τις στρέψει στο νέο δρόμο γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν έχει αδιέξοδα.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό το καινούργιο είναι η επιστροφή σε έναν τρόπο ζωής προσαρμοσμένο στις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου: εργασία στη φύση, τροφή από αυτή, άμεση ανθρώπινη επαφή, εκτόνωση της επιθετικότητας μέσω του παιχνιδιού και της ευγενούς άμιλλας, διαλογισμός, φυσική άσκηση και γενικά περισσότερο φύση παρά τεχνολογία, περισσότερο καρδιά παρά ορθή λογική.
Σε κοινωνικό επίπεδο, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της αποκέντρωσης και της ζωής σε ετερογενείς κοινοβιακούς πυρήνες, συνδεδεμένους μεταξύ τους με δίκτυα αλληλοτροφοδοσίας και επικοινωνίας. Έχουν υπάρξει τέτοιοι πυρήνες και μπορούν να ξανασυσταθούν.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Για αυτό θα πρέπει ο κόσμος να αρχίσει να γυρίζει την πλάτη στους ετοιμοθάνατους κρατικούς θεσμούς και σιγά-σιγά να μάθει να συμμετέχει εθελοντικά σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αντιμετώπισης των καθημερινών τους αναγκών, ώστε, όταν δεν θα υπάρχει πια κράτος, να είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετείται.
Σε αυτό έχω έρθει να εντρυφήσω εδώ στην Άνδρο και πιστεύω ότι είμαι στο σωστό τόπο και χρόνο.
Κάρολος"
06/07/2011
Δώστε ρόλους
Ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι "οι βιαιοπραγίες, οι επιθέσεις, οι λοιδορίες παροτρύνονται και υποκινούνται από πρόσωπα που αποζητούν ρόλο". Και πρόσθεσε: Όποτε καλλιεργήθηκε ο αντικοινοβουλευτισμός δεν άργησε και η δημοκρατική εκτροπή".
Αν είναι έτσι τότε η λύση είναι πολύ απλή. Δώστε ρόλο σε όσους τον αποζητούν. Συνταγματική θέσπιση της Εκκλησίας του Δήμου με πρόεδρο, αντιπροέδρους, συμβούλους, κλπ. Μόνο φροντίστε να είναι οι ρόλοι λιγότεροι από τα πρόσωπα. Διότι δεν έχουμε διάθεση ούτε για περισσότερους (κρυφο)εξουσιάκηδες , ούτε για περισσότερους κρατικοδίαιτους. Αφήστε που από πάνω θα σας λυθεί και το πρόβλημα των ….υποκινητών. Ως δια μαγείας. Κλασσική λύση!
Είναι όμως τόσο απλές οι αιτίες? Δεν νομιζω! Ούτε, φυσικά, φταίει (όλος) ο ΣΥΡΙΖΑ (άλλο πρόσφατο ανέκδοτο αυτό).
Πάνω στην βία, τις αιτίες και την προσπάθεια καπελώματος της αγανάκτησης από κάποιους που προσπαθούν να επιπλεύσουν πάνω στο κοινωνικό κίνημα πολλήηηηη κουβέντα γίνεται. Η κυβέρνηση, όμως, εκτός από τον πολιτικό έλεγχο έχει χάσει πια και την ικανότητα κατανόησης του γίγνεσθαι.
Θα τα ξαναπούμεπολύ σύντομα επ'αυτού.
Αν είναι έτσι τότε η λύση είναι πολύ απλή. Δώστε ρόλο σε όσους τον αποζητούν. Συνταγματική θέσπιση της Εκκλησίας του Δήμου με πρόεδρο, αντιπροέδρους, συμβούλους, κλπ. Μόνο φροντίστε να είναι οι ρόλοι λιγότεροι από τα πρόσωπα. Διότι δεν έχουμε διάθεση ούτε για περισσότερους (κρυφο)εξουσιάκηδες , ούτε για περισσότερους κρατικοδίαιτους. Αφήστε που από πάνω θα σας λυθεί και το πρόβλημα των ….υποκινητών. Ως δια μαγείας. Κλασσική λύση!
Είναι όμως τόσο απλές οι αιτίες? Δεν νομιζω! Ούτε, φυσικά, φταίει (όλος) ο ΣΥΡΙΖΑ (άλλο πρόσφατο ανέκδοτο αυτό).
Πάνω στην βία, τις αιτίες και την προσπάθεια καπελώματος της αγανάκτησης από κάποιους που προσπαθούν να επιπλεύσουν πάνω στο κοινωνικό κίνημα πολλήηηηη κουβέντα γίνεται. Η κυβέρνηση, όμως, εκτός από τον πολιτικό έλεγχο έχει χάσει πια και την ικανότητα κατανόησης του γίγνεσθαι.
Θα τα ξαναπούμεπολύ σύντομα επ'αυτού.
Ασε, τα σπάμε αργότερα , βιαστήκαμε
Σε απάντηση του προηγούμενου άρθρου, οι εντόπιοι με προκαλούν και λένε.
Το πρόβλημα με την παρούσα δημοτική αρχή της Άνδρου είναι ότι στα χαρτιά τα έχει όλα λυμένα αλλά όταν έρχεται η ώρα των πράξεων τίποτα δεν λειτουργεί όπως είχε προβλεφθεί.
Το ζήτημα των σκουπιδιών αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: ενώ το συγκεκριμένο ζήτημα ήταν κεντρικό θέμα στις τελευταίες εκλογές, με την εξαγγελία χωροθέτησης ΧΥΤΥ και προώθησης της ανακύκλωσης στο νησί, ούτε η κατάρρευση της χωματερης απεφεύχθει ούτε η επιβολή προστίμου από την ΕΕ για παρανομη διάθεση απορριμμάτων. Η ανακύκλωση όπως λειτουργεί είναι μάλλον ανέκδοτο και τελικά αποφασίστηκε η πιο ακριβή λύση, ενώ όπως θα διαβάσεις και στο άρθρο από το Πρώτο Θέμα, ενδέχεται να είναι και αυτή φιάσκο, για να ταιριάξει με τη συνολική διευθέτηση του προβλήματος. Τι άλλο να πεις;;;
Εγώ τι να πω? Τίποτα. Αλλά αν τα σκουπίδια είναι τον Αύγουστο ακόμα εκεί που τα άφησα τον Ιούνιο τότε ένα πράγμα μένει πια. Κατασκήνωση στην κεντρική πλατεία έξω από το Δημαρχείο και απόθεση όλων των σκουπιδιών μας στην πόρτα του.
Θα το λέω μέχρι να το εμπεδώσετε, που λένε και οι δάσκαλοι. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να οργανωθεί να μαζέψει τα σκατά της δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Σκέψου να θέλει να αυτο-οργανωθεί κιόλας φίλε Κάρολε. Και δεν υπαρχουν θύτες και θύματα στην ασυνεννοησία. Μόνο συνένοχοι. Και αν δεν σ'αρέσει , να μου το πεις από κοντά σε εννέα όγδοα!
Το πρόβλημα με την παρούσα δημοτική αρχή της Άνδρου είναι ότι στα χαρτιά τα έχει όλα λυμένα αλλά όταν έρχεται η ώρα των πράξεων τίποτα δεν λειτουργεί όπως είχε προβλεφθεί.
Το ζήτημα των σκουπιδιών αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: ενώ το συγκεκριμένο ζήτημα ήταν κεντρικό θέμα στις τελευταίες εκλογές, με την εξαγγελία χωροθέτησης ΧΥΤΥ και προώθησης της ανακύκλωσης στο νησί, ούτε η κατάρρευση της χωματερης απεφεύχθει ούτε η επιβολή προστίμου από την ΕΕ για παρανομη διάθεση απορριμμάτων. Η ανακύκλωση όπως λειτουργεί είναι μάλλον ανέκδοτο και τελικά αποφασίστηκε η πιο ακριβή λύση, ενώ όπως θα διαβάσεις και στο άρθρο από το Πρώτο Θέμα, ενδέχεται να είναι και αυτή φιάσκο, για να ταιριάξει με τη συνολική διευθέτηση του προβλήματος. Τι άλλο να πεις;;;
Εγώ τι να πω? Τίποτα. Αλλά αν τα σκουπίδια είναι τον Αύγουστο ακόμα εκεί που τα άφησα τον Ιούνιο τότε ένα πράγμα μένει πια. Κατασκήνωση στην κεντρική πλατεία έξω από το Δημαρχείο και απόθεση όλων των σκουπιδιών μας στην πόρτα του.
Θα το λέω μέχρι να το εμπεδώσετε, που λένε και οι δάσκαλοι. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να οργανωθεί να μαζέψει τα σκατά της δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Σκέψου να θέλει να αυτο-οργανωθεί κιόλας φίλε Κάρολε. Και δεν υπαρχουν θύτες και θύματα στην ασυνεννοησία. Μόνο συνένοχοι. Και αν δεν σ'αρέσει , να μου το πεις από κοντά σε εννέα όγδοα!
05/07/2011
Απόψε θα τα σπάσουμε
Απόψε θα τα σπάσουμε. Στην ταβέρνα βρε, όχι στο Σύνταγμα. Και ο λόγος?
Για άλλα πολλά ήθελα να γράψω αλλά αλλάζω πλάνα.
ΚΑΝΟΥΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ. Και μάλιστα πρωτοπόρο!
Με ελληνική πατέντα!
Η παράνομη χωματερή είχε καταρρεύσει τον περασμένο Φλεβάρη και από τότε το ήδη βεβαρυμμένο πρόβλημα έγινε εφιάλτης αφού τα σκουπίδια…… δεν μαζεύονταν αφού δεν είχαν που να τα πάνε.
"Τα σκουπίδια δεν είναι για πέταμα", υπογραμμίζει ο δήμαρχος Άνδρου, που πιστεύει ότι όποια λύση και να επιλεγεί, προϋποθέτει ανακύκλωση και μάλιστα στην πηγή. Αποκάλυψε ότι "τα σκουπίδια είναι χρυσάφι", τόνισε ότι δεν είναι δόκιμο να καίγονται και σημείωσε χαρακτηριστικά ότι αν αναπτυχθούν σωστά τα συστήματα διαχείρισης, οι δήμοι θα εξασφαλίζουν σημαντικά έσοδα και θα σταματήσει η επιβάρυνση των δημοτών με τέλη καθαριότητας."
Ε, λοιπόν άμα λυθεί το πρόβλημα των σκουπιδιών στην Άνδρο θα λυθεί και το οικονομικό μας μπάχαλο. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να μαζέψει ούτε τα σκουπίδια της δεν είναι ικανή να κάνει απολύτως τίποτα.
Περιμένω τις αντιδράσεις των εντοπίων και θα τα ξαναπούμε.
Για άλλα πολλά ήθελα να γράψω αλλά αλλάζω πλάνα.
ΚΑΝΟΥΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ. Και μάλιστα πρωτοπόρο!
Με ελληνική πατέντα!
Η παράνομη χωματερή είχε καταρρεύσει τον περασμένο Φλεβάρη και από τότε το ήδη βεβαρυμμένο πρόβλημα έγινε εφιάλτης αφού τα σκουπίδια…… δεν μαζεύονταν αφού δεν είχαν που να τα πάνε.
"Τα σκουπίδια δεν είναι για πέταμα", υπογραμμίζει ο δήμαρχος Άνδρου, που πιστεύει ότι όποια λύση και να επιλεγεί, προϋποθέτει ανακύκλωση και μάλιστα στην πηγή. Αποκάλυψε ότι "τα σκουπίδια είναι χρυσάφι", τόνισε ότι δεν είναι δόκιμο να καίγονται και σημείωσε χαρακτηριστικά ότι αν αναπτυχθούν σωστά τα συστήματα διαχείρισης, οι δήμοι θα εξασφαλίζουν σημαντικά έσοδα και θα σταματήσει η επιβάρυνση των δημοτών με τέλη καθαριότητας."
Ε, λοιπόν άμα λυθεί το πρόβλημα των σκουπιδιών στην Άνδρο θα λυθεί και το οικονομικό μας μπάχαλο. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να μαζέψει ούτε τα σκουπίδια της δεν είναι ικανή να κάνει απολύτως τίποτα.
Περιμένω τις αντιδράσεις των εντοπίων και θα τα ξαναπούμε.
02/07/2011
Η απλή λύση
Ο Φίλιππος Βαρδάκας είναι μεγαλωμένος στις Βρυξέλλες. Παιδί φίλων, τον θυμάμαι ανήσυχο, ψαγμένο με το μακρύ ράστα μαλλί του και τα γένια του να ταξιδεύει σε χώρες κοντινές και μακρινές (μου ‘χει μείνει η Βραζιλία ως αγάπη, αν δεν κάνω λάθος). Τον έχω συνδέσει με καιρούς πάααρα πολύ δύσκολους ανθρώπινα, με καιρούς που γέννησαν το Panos 4 Life. Με τον αδερφό του Πάνο, που και αυτόν το θυμάμαι με μια κάμερα στο χέρι να γυρίζει τον κόσμο.
Η LAB Collective είναι η κολεκτίβα που ιδρύθηκε από τον Φίλιππο Βαρδάκα και τη Δέσποινα Οικονομοπούλου, μόλις το 2011, και δραστηριοποιείται εντατικά ως πλατφόρμα καλλιτεχνών και δίκτυο ιδεών που σκοπό έχουν να παράγουν και να προσφέρουν συλλογικά ανάμεσα στη πόλη του Λονδίνου, της Αθήνας και τη Βαρκελώνης. Αυτή τη στιγμή η κολεκτίβα ασχολείται ενεργά με το οπτικοακουστικό μέρος του κινήματος "15Μ" της Ισπανίας..
Το φίλμ που ακολουθεί είναι γυρισμέμνο για τους έλληνες εκ μέρους των αγανακτισμένων της Βαρκελώνης από την Lab Collective.
Σας προτείνω όμως να πάτε και στο OnAir24.gr για να δείτε τι κάνουν και τι πιστεύουν οι δυο δημιουργοί όπως και ένα φίλμ με συνέντευξη για τους Έλληνες του Ισλανδού Τορφαλσον με ένα κλικ εδώ
Οι πολιτικοί κόβουν. Εσύ τι θα κάνεις? Μα..είναι τόσο απλή η λύση , μα τόοοοσο απλή. Μπράβο Φίλιππε και Δέσποινα. Κόφτε τους το ρεύμα. Power στα αγγλικά, που σημαίνει παράλληλα και εξουσία και δύναμη.
Η LAB Collective είναι η κολεκτίβα που ιδρύθηκε από τον Φίλιππο Βαρδάκα και τη Δέσποινα Οικονομοπούλου, μόλις το 2011, και δραστηριοποιείται εντατικά ως πλατφόρμα καλλιτεχνών και δίκτυο ιδεών που σκοπό έχουν να παράγουν και να προσφέρουν συλλογικά ανάμεσα στη πόλη του Λονδίνου, της Αθήνας και τη Βαρκελώνης. Αυτή τη στιγμή η κολεκτίβα ασχολείται ενεργά με το οπτικοακουστικό μέρος του κινήματος "15Μ" της Ισπανίας..
Το φίλμ που ακολουθεί είναι γυρισμέμνο για τους έλληνες εκ μέρους των αγανακτισμένων της Βαρκελώνης από την Lab Collective.
Σας προτείνω όμως να πάτε και στο OnAir24.gr για να δείτε τι κάνουν και τι πιστεύουν οι δυο δημιουργοί όπως και ένα φίλμ με συνέντευξη για τους Έλληνες του Ισλανδού Τορφαλσον με ένα κλικ εδώ
Οι πολιτικοί κόβουν. Εσύ τι θα κάνεις? Μα..είναι τόσο απλή η λύση , μα τόοοοσο απλή. Μπράβο Φίλιππε και Δέσποινα. Κόφτε τους το ρεύμα. Power στα αγγλικά, που σημαίνει παράλληλα και εξουσία και δύναμη.
Subscribe to:
Posts (Atom)