Σωσίβια και τσιρότα; οι αποφάσεις για το χρέος

Τα συμπεράσματα μου από τη συμφωνία κορυφής για το χρέος σε πολύ τηλεγραφικό ύφος.

1) Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αποφάσεις είναι μεγάλη πολιτική επιτυχία για την Ελλάδα και ανάσα για την οικονομία , ειδικά το αναπτυξιακό πακέτο. Να δούμε όμως την εφαρμογή τους, το νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση..

1) Η Γερμανία (και όσοι έχουν πλεονάσματα) φαίνεται να δέχεται, υπό την πίεση του φόβου της εξάπλωσης της κρίσης στην Ευρώπη αλλά και από την πίεση των ελλειμμάτων της Αμερικής, να χαλαρώσει την δημοσιονομική πολιτική. Ο πληθωρισμός επί των θυρών (που δεν είναι κακό στην παρούσα φάση για όσους χρωστάνε). Ένα βήμα προς το ευρω-ομόλογο και ένα άλμα για την ευρωπαική διακυβέρνηση που είχε λιμνάσει για χρόνια

2) Η όποια βοήθεια είναι αυστηρά υπό συνθήκες (conditionality) και πάει παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές που αναλάβαμε να κάνουμε. Παίρνουμε τα λεφτά με την πρόοδο αλλαγών. Προφανώς και δεν υπάρχει ευρωπαίος ηγέτης που θα εμπιστευτεί το ελληνικό κατεστημένο που μπορεί να ξαναφάει και αυτά τα λεφτά χωρίς κανένα κοινωνικό ή οικονομικό αντίκρισμα. Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν. Οι Γερμανοί θα αφήσουν να πέσει νέο χρήμα αφού δέσουν όλους τους "άταχτους" χειροπόδαρα. Μην έχετε αμφιβολίες επ' αυτού. Δεν είναι μόνο το Μνημόνιο. Είναι και η ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Τι σημαίνουν αυτά? Οι εθνικοί προϋπολογισμοί των κρατών μελών θα παίρνουν και την έγκριση της Ευρώπης και ότι οι μισθοί θα είναι ανάλογοι της ανταγωνιστικότητας.

3) Το ότι οι ιδιώτες που έκαναν λάθος επενδύσεις θα πληρώσουν είναι θετικό και δείχνει την γερμανική νοοτροπία που δεν συγχωρεί τα λάθη και το…….. έλα μωρέ τώρα. Γιατί να πληρώνει ο φορολογούμενος τη χασούρα τους ενώ τα κέρδη να πηγαίνουν στις τσέπες των τραπεζών?

4) Είναι επιτυχία της Ευρωπαϊκής πολιτικής και διπλωματίας που ενώ υπονοούν πτωχεύσεις και πληθωρικό χρήμα το ευρώ όχι μόνο δεν πέφτει αλλά ανεβαίνει όπως και τα διεθνή χρηματιστήρια.

Τι περιμένω από δω και πέρα?

Από ελληνικής πλευράς να σοβαρευτούμε, να κάνουμε τις αλλαγές για ανάπτυξη, διαφάνεια, δημόσια διοίκηση , με προτεραιότητα στη δικαιοσύνη και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, παιδεία, υγεία και κοινωνική δικαιοσύνη ώστε να μην πληρώνουν τα σπασμένα οι πιο αδύναμοι όπως γίνεται τώρα. Να αρχίσει δηλαδή το ξήλωμα όλων των στραβών της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Τι θα περίμενα από την Ευρώπη?

Όλα τα παραπάνω είναι τσιρότα και ασπιρίνες , όπως είπε και η Κλίντον. Το νεο-φιλελεύθερο τέρας έχει φτάσει στο τέλος του και θα γεννά κρίσεις συνέχεια. Όσο πιο γρήγορα τελειώσει τόσο λιγότερο κινδυνεύουμε να μας καταπιεί όλους συμπεριλαμβανομένου και του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ας το πάρουν απόφαση.