Το ότι η οικονομία είχε το μαύρο της το χάλι ήταν γνωστό από καιρό. Ότι υπήρχαν τεράστια ταμειακά ελλείμματα και αυτό γνωστό. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος προκήρυξης εκλογών από τον Καραμανλή. Το ότι το πολιτικό σύστημα ήταν διεφθαρμένο είχαμε και αποδείξεις. Το ότι η διοίκηση ήταν μπάχαλο, το ζούσαμε. Το ότι η κοινωνία ήταν ξεχαρβαλωμένη και αλαλούμ το νοιώθαμε στο πετσί μας.
Εκτός από του κυρίως υπεύθυνους, δηλαδή τους ανίκανους πολιτικούς και τα λαμόγια, φταίμε και μείς όλοι ή σχεδόν όλοι που αντί να αντιδράσουμε κοιτάξαμε να επωφεληθούμε ή στην καλύτερη περίπτωση τα ανεχτήκαμε.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε με την ωρολογιακή βόμβα στο χέρι, δε φταίμε εμείς. Ας πρόσεχε και ας άκουγε αυτούς που φωνάζανε. Ας είχε τους διαύλους ανοιχτούς με την κοινωνία και ειδικά με τα ευαίσθητα κομμάτια της.
Με την βόμβα στο χέρι, λοιπόν, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών έκαναν πολλές φορές τον γύρω του κόσμου και είδαν μέσα σε λίγες μέρες ηγέτες που άλλοι δεν τους βλέπουν σε δυο θητείες ελπίζοντας να ξαναποκτήσουν αξιοπιστία και πολιτκή στήριξη.
Δυστυχως το πρώτο θα πάρει χρόνια ενώ το δεύτερο θα δίνεται όσο δεν κοστίζει στους κοντόφθαλμους εταίρους.
Υπάρχουν δύο ενστάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την επικοινωνιακή πολιτική του θέματος αλλά και τους διπλωματικούς χειρισμούς του. Λένε κάποιοι ότι το θέμα πρέπει να αρχίσει να ξεφουσκώνει. Λιγότερα λόγια και συνεντεύξεις. Μέχρι να βρουν άλλο θύμα τα διεθνή ΜΜΕ.
Η δεύτερη ένσταση αφορά την ξεχασμένη κοινωνία και την συμμετοχή της (εκτός από το να πληρώνει) στην έξοδο από την κρίση. Ποιος θα της δώσει όραμα, παράδειγμα, διέξοδο, ελπίδα και δύναμη? Που είναι αυτός που ξέρει να μιλά και προπαντός που ξέρει να πιστεύει?
No comments:
Post a Comment