Τι να πεις πια? Όλα είναι τόσο ρευστά , σαν αέρας που περνά από τα ακροδάχτυλα και που κάνει τα δεδομένα να αλλάζουν μέρα μe τη μέρα. Εκεί που βλέπεις ότι είναι μαύρα ξάφνου μια αχτίδα φωτός που θα σβήσει όμως σε λίγο για να ξαναρχίσει ο κύκλος. Φτου και από την αρχή.
Τι να πρωτοπείς? Για τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους? Για την κοινωνία και τη δυστυχία που περισσεύει? Για την πολιτική που έχει πουληθεί στο χρήμα? Για την παιδεία, το περιβάλλον και τη φτώχια? Την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού συστήματος? Τις φυσικές καταστροφές και τις αρρώστιες? Στις ταινίες με τον Ξανθόπουλο πέφτει λιγότερο δάκρυ (και προζακ) για την..... άρρωστη μανούλα του.
Χιλιάδες βιβλία βγαίνουν κάθε μέρα. Εκατομμύρια άρθρα. Δισεκατομμύρια λέξεις. Συζητήσεις, διαμαρτυρίες, διασκέψεις, απεργίες , και εξεγέρσεις. Ε, και?
Τι αλλάζει? Η τι μπορεί να αλλάξει , πως και πότε?
Και κείνο που μένει είναι μια γεύση ανεκπλήρωτου για κείνο που θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε ή που δεν γίνεται. Σαν σε Χιτσκοκική ταινία παραμένεις θεατής που δεν μπορεί να αντιδράσει , καθηλωμένος στο σκοταδι στην πολυθρόνα του σινεμά ενώ ξέρεις ότι ο δολοφόνος καιροφυλαχτεί. Συνένοχος στο φόνο που επέρχεται εκτός αν ο Σκηνοθέτης κάνει την ανατροπή λίγο πριν το τέλος.Ουφφφφφ!
Ευτυχώς υπάρχει ακόμα η μουσική και το τραγούδι. Που σταματούν τη λογική σκέψη και αφήνουν χωρίς φρένο το συναίσθημα. Και τα δάχτυλα ανεβοκατεβαίνουν στις σκάλες του οργάνου και υμνολογούν τον άνθρωπο και την αγάπη που δεν μπορεί να σωπάσει μέσα της την ομορφιά του κόσμου.
Μουσικά φιλιά
ΥΓ. Υπάρχει ελπίς σωπάστε. Μετά από 30 χρόνια τα βρετανικά εργατικά συνδικάτα αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Τον Μάρτη είπαν. Ίσως στις 15 του μήνα από 11 ως 12 η ώρα. Η επανάσταση να είναι ακριβής στο ραντεβού της please. Διαφορετικά no tea today dear!
No comments:
Post a Comment