Πίσω από τις διακοπές αλλά όχι και τα κεφάλια μέσα. Όχι από τώρα, τουλάχιστον. Πίσω άτιμε χειμώνα και μη σου κάνουμε κατάληψη και σου ρίξουμε μολότοφ.Το καλοκαιράκι συνεχίζεται και οι παραλίες είναι εκεί, απούλητες ακόμα, εις πείσμα των εκπροσώπων της τρόικας που μας άφησαν και έφυγαν.
Επιστροφή στην πόλη με τις σοκολάτες, λοιπόν, αλλά και με όοοοοοοολα αυτά του Σεπτέμβρη όπως πληρωμές , κοινόχρηστα, σχολικά., πρωινά ξυπνήματα, γραφεία , μποτιλιάρισμα, ρύπανση……..
Θα σας πω όμως κάτι που μου λείπει. Δεν είναι η θάλασσα ούτε ο ήλιος τόσο. Ούτε και η ανυπαρξία φυσικού ανάγλυφου που σε αποπροσανατολίζει (και φυσικά και μεταφορικά).
Εμένα μου λείπουν οι μυρωδιές των φαγητών που ετοιμάζονται στια σπίτια και στις ταβέρνες.
Αυτές από τα γεμιστά, το ιμάμ, το μπριάμι και το ψητό που έρχονται στην παραλία από του Γιανούλη και σου θυμίζουν την υλική σου υπόσταση που δεν ακολουθεί το υπεράνω των εγκοσμίων πνεύμα σου για απλή και λιτοδίαιτη ζωή.
Βρήκα όμως την διέξοδο και μια ανακάλυψη. Πρώτα η ανακάλυψη. Ε, λοιπόν δεν είναι η γεωγραφία που έχει μυρωδιές αλλά η κοινωνία. Μήπως νομίζετε ότι στην Εκάλη ή στο Ψυχικό θα σας μυρίσει το ιμάμ και το μπριάμι? Η μήπως νομίζετε ότι στις μουσουλμανικές συνοικίες της σοκολατούπολης δεν έχει μυρωδιές εξωτικές και φευγάτες με το κρεμμυδάκι που τσιγαρίζεται, το μπαχάρι, το κάρυ, την τομάτα και το ζεστό ψωμί και ξεροψημένο κρέας?
Μόνο που δεν περνάτε από κει συμπολίτες φίλοι μου ή περνάτε με την μπανιόλα σας που δεν σας αφήνει να αφουγκραστείτε ούτε μυρωδιές ούτε ήχους και εικόνες. Άοσμα, άηχα και άχρωμα.
Αρπάζω, λοιπόν, το ποδήλατο και τρέχω για κυνήγι μυρωδιών του νότου και της ανατολής στις πόλεις του βορρά και της δύσης. Φάρμακο στη post-vacations depression.
No comments:
Post a Comment