Πολύ πριν την πτώση του Τείχους, πολύ πριν το χλώμιασμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, είχα διαβάσει το δοκίμιο του Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ Μηδέ ο Μαρξ, Μηδέ ο Χριστός.
Ο συγγραφέας μάς έλεγε ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η δεξαμενή όπου βρίσκονταν όλοι οι τύποι των συγκρούσεων ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κι ότι στο τέλος του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα μια επανάσταση θα ξεκινούσε από κει.
Γιατί μου ήρθε τώρα αυτό? Απλά παρακολουθώντας την δυναμική της κίνησης "κατάληψη της Γουόλ Στριτ" που εκτός από την Νέα Υόρκη αρχίζει και στο Λος Άντζελες. Κύριο αίτημα? Πολύ χειροπιαστό, κατανοητό και , γιατί όχι , εφαρμόσιμο. Βάλτε φρένο στις τράπεζες. Βάλτε κανόνες, φόρους, κόφτε τα οφσορ και τα μπόνους. Στην ανάγκη πληθωρίστε το χρήμα τους, ξεγράφτε τα χρέη μας ή ακόμα εθνικοποιήστε το σύστημα.
Το σύγχρονο προλεταριάτο δεν δουλεύει πια για να ταΐζει τους αστούς αλλά για να ταΐζει , άμεσα ή έμμεσα , το χρηματοπιστωτικό σύστημα που θέριεψε, αυτονομήθηκε και τείνει να καταπιεί τους δημιουργούς του.
Η μισή αμερικάνικη κοινωνία είναι τόσο απολιτική όσο και αγεωγράφητη. Υπάρχουν όμως πολύ δυναμικά και στην πράξη πολιτικά κομμάτια της που ξέρουν τι θέλουν. Χωρίς αμπελοφιλοσοφίες και ψυχοσυζητήσεις ξέρουν που να χώσουν το δάχτυλό τους η τον κόκκο της άμμου τους πολύ κοντά στο κέντρο των μεγάλων αποφάσεων.
Θα κρατήσει άραγε ή είναι μόδα? Αλλά ακόμα και μόδα να είναι το καινούριο θα ξεπηδήσει από τις ΗΠΑ, όπως και όλα τα καινούρια, δηλαδή. Να το θυμάστε.
No comments:
Post a Comment