Ο Παπανδρέου κατάφερε το ακατόρθωτο. Έβαλε στο ίδιο στρατόπεδο τους Μερκοζύ και την Παπαρήγα και όλους τους ενδιάμεσους. Κόντρα στο δημοψήφισμα.
Με μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου και στα όρια του τυχοδιωκτικού πειραματισμού, που λεει και ο Σαμαράς κατάφερε να πάρει το πανω χέρι των κινήσεων.
Τόσο καιρό τον βρίζανε ότι δεν αποφασίζει ο λαός. Τώρα τρέμουν το δημοψήφισμα.
Τόσο καιρό λέγανε ότι υπαγορεύει η Ευρώπη τις πολιτικές του. Τώρα τρέμουν τις αγορές , την χαμένη αξιοπιστία της χώρας και την αναστολή της έκτης δόσης .
Φοβούμενοι να πάρουν θέση στο ερώτημα, που θα είναι βασικά ευρώ ή δραχμή, μιλάνε για εκβιασμούς, ζητάνε εκλογές , βλέπουν τον Πρόεδρο, κατεβάζουν το κόμμα τους στο Σύνταγμα, συζητάνε ακόμα και για Συνταγματικές εκτροπές αρκεί να μην πάρουν θέση. Αρκεί να μην βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να πούνε μονοσήμαντα ένα ναι ή ένα όχι μέσα στην όντως σκληρή πραγματικότητα των (αλλαζονικών όντως) Μερκοζήδων που λένε αυτό είναι και αν σας αρέσει.
Χωρίς υπεκφυγές, λαϊκισμούς και ψαρέματα στα θολά νερά των προεκλογικών περιόδων. Χωρίς αναπάντητα ερωτήματα στο «μετά, τι?». Από τη μια να θέλουμε να εξασφαλίσουμε τις καταθεσούλες μας αλλά να βρίζουμε και τον Παπανδρέου και όταν δεν κάνει πτώχευση αλλά και όταν κάνει πτώχευση. Βερεσέ επαναστάτες και τσαμπα μάγκες του facebook .
Πάγια θέση του μπλογκ είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η δημοκρατική πληροφόρηση του λαού στο φως και όχι στο σκοτάδι από όλα τα μέσα. Η αλήθεια και η πληροφόρηση και μετά η ανάληψη ευθύνης και έκφραση θέσης .
Ο θυμός και η απόγνωση όμως είναι μεγάλα και μπορεί η ψήφος να είναι συναισθηματική και όχι λογική. Σωστα. Αυτό είναι το ρίσκο που παίρνει ο Παπανδρέου και στο οποίο βάζει τη χώρα. Όμως τι να κάνουμε? Τέτοιον λαό έχουμε, συναισθηματικό, και ίσως να μην του ταιριάζει η ωμή πραγματικότητα. Μπορεί όμως να είμαστε και πιο λογικοί απ’ότι δείχνουμε. Ποιος ξέρει? Αν το ξέραμε δεν θα χρειαζόμαστε δημοψήφισμα.
Πραγματικά δεν ξέρω αν ένα δημοψήφισμα είναι ότι χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Για να πάρει κανείς σοβαρά θέση πρέπει να έχει πολλά χαρτιά στα χέρια του. Ίσως κυβέρνηση σωτηρίας και εκλογές να είναι μια πιο φρόνιμη και συντηρητική προσέγγιση. Δεν ξέρω αν καν τον αφήσουν οι μέσα και οι έξω να κάνει δημοψησμα στο τέλος.
Γράφω απλά τις σκέψεις μου γιατί η κίνηση και μόνο αφύπνισε πολλούς κοιμισμένους μέχρι τώρα και ανάγκασε πολλούς να πετάξουν τις μάσκες .
Πιστεύω ότι έκανε την αρχή νεων συσχετισμών και δυναμικών στην κοινωνία.
Λέτε να ξύπνησε και ο ίδιος ο Παπανδρέου?
4 comments:
Σχετικά με τον Παπανδρέου, θεωρώ ότι παίζει το παιχνίδι των κερδοσκόπων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα και το πολιτικό μας σύστημα. Τελεία και παύλα.
Σχετικά με το δημοψήφισμα, υπάρχουν δύο ζητήματα: ένα ζήτημα ουσίας και ένα διαδικασίας.
Ως προς το πρώτο, όντως πρέπει αργά ή γρήγορα να πάρουμε μία ξεκάθαρη θέση είτε εντός της Ευρωζώνης με τους όρους των «Μερκοζύ» είτε εκτός υπό άλλους όρους. Για να μπορέσει, ωστόσο, κανείς να πάρει θέσει επί του συγκεκριμένου ζητήματος, θα πρέπει να διευκρινιστούν ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι όροι». Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι ένα άνοιγμα στις αγορές της ανατολής, κυρίως την Κίνα αλλά και τη Ρωσία, για να εξασφαλιστούν οι απαιτούμενοι πόροι για την οικονομική και πολιτική επιβίωση της χώρας, έως ότου αναδιοργανωθεί η εθνική οικονομία σε νέες βάσεις και με νέους προσανατολισμούς. Ασφαλώς και οι εταίροι αυτοί θα έχουν τους δικούς τους όρους για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα. Ωστόσο, εκεί υπάρχει ακόμα πεδίο διαπραγμάτευσης, σε αντίθεση με τη Δύση, όπου έχουμε παίξει τα ρέστα μας και βρεθήκαμε στο σημερινό σημείο. Σε αυτό το ζήτημα, η προσωπική μου θέση πλέον είναι εκτός της Ευρωζώνης.
Ως προς τη διαδικασία, δεν νοείται να λαμβάνει καμία οντότητα τόσο κρίσιμες για το μέλλον της αποφάσεις υπό τέτοιους εκβιαστικούς όρους. Στην περίπτωση μίας χώρας, μάλιστα, όπου κρίνεται το μέλλον ανθρώπων, τόσο της παρούσας όσο και των μελλοντικών γενεών, τέτοιου είδους διαδικασίες κάθε άλλο παρά δημοκρατικές θα πρέπει να θεωρούνται. Υπό αυτήν την έννοια, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι «ναι» ή «όχι» στο δημοψήφισμα αλλά «ναι» ή «όχι» στον εκβιασμό. Και η μόνη αξιοπρεπής απάντηση είναι σαφώς «όχι»!
Στις στιγμές που ζούμε το καρτεσιανο μυαλό μου θέλει να ξέρει ακριβώς οι λέξεις τι σημαίνουν. Τι σημαινει στην πράξη "όχι στον εκβιασμό". Αποχη από ένα (θεωρητικό πια) δημοψήφισμα? Η μήπως έξω από το ευρώ αφού η παραμονή μας είναι DE JURE παράδοση εθνικής κυριαρχίας (το χρήμα μας) και de facto εκβιασμός από τη διεθνή οικονομία?
Κάτι άλλο ίσως?
Για να γίνει αντιληπτό το νόημα του «όχι στον εκβιασμό» θα πρέπει να δούμε πρώτα τη σημασία μίας σειράς άλλων όρων.
Αλληλεγγύη: άνευ όρων παροχή αλληλοϋποστήριξης μεταξύ ίσων για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου κοινού επιπέδου. Στην περίπτωση της ΕΕ, αυτό θα σήμαινε ότι ως οργανισμός δεν επιτρέπουμε σε καμία χώρα-μέλος να υποστεί τις εθνικά και κοινωνικά ταπεινωτικές επιπτώσεις μίας ανεξέλεγκτης οικονομικής πτώχευσης (έκθεση της χώρας σε απρόβλεπτους εξωτερικούς κινδύνους, διάρρηξη της εσωτερικής της συνοχής μέσω της κάθετης πτώσης του βιωτικού επιπέδου μεγάλης μερίδας των πολιτών της)
Αναγκαστική παροχή βοήθειας: επειδή η δική σου πτώχευση απειλεί να πυροδοτήσει μία σειρά εξελίξεων σε χρηματοοικονομικό επίπεδο, οι οποίες ενδέχεται να έχουν ως αποτέλεσμα την πτώχευση και άλλων χωρών της Ευρωζώνης με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν σε αφήνω να πτωχεύσεις, ακόμα κι αν μία υπό προϋποθέσεις πτώχευσή σου θα ήταν προς το συμφέρον σου (υπό την έννοια ότι θα σε απάλλασσε από ένα δυσβάσταχτο χρέος, το οποίο όσο υφίσταται δεν σου επιτρέπει να αναπτυχθείς και να διεκδικήσεις την πιθανότητα να αποκτήσεις μία μέρα την εθνική σου κυριαρχία – βλ. διαχείριση χρέους χωρών του τρίτου κόσμου).
Σπέκουλα πάνω στην πτώχευσή σου: από τη μία σε κατευθύνω να μην πτωχεύσεις, επιβάλλοντάς σου (α) την απεμπόληση των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων (βλ. δανειακή σύμβαση ως παράρτημα του 1ου μνημονίου), (β) την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα σου (υποχρεώνω την κυβέρνησή σου να ψηφίζει στη Βουλή τα πλέον νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, χωρίς καν να έχουν το χρόνο να τα διαβάσουν οι βουλευτές της κυβερνητικής παράταξης, υπό την απειλή ότι αν δεν τα ψηφίσεις θα σε αφήσω να χρεοκοπήσεις – άραγε θα είχαν οι «Μερκοζί» το σθένος να θέσουν τα ίδια αυτά μέτρα προς συζήτηση στα δικά τους κοινοβούλια;)• και τέλος (γ) την κατά συρροή καταπάτηση του Συντάγματός σου (αναρίθμητες περιπτώσεις που δεν χωρούν στο παρόν) και από την άλλη στοιχηματίζω στην πτώχευσή σου, γιατί ξέρω εξ’ αρχής ότι αυτό είναι το μόνο βέβαιο σενάριο (βλ. μόνο ρόλο γερμανικής Allianz στην αγορά ασφαλίστρων κινδύνου).
Εκβιασμός: Σε υποχρεώνω να μου εγγυηθείς όχι ως κυβέρνηση η οποία μπορεί εν τέλει να ανατραπεί με δημοκρατικές διαδικασίες (με εκλογές και όχι με χουντικού τύπου δημοψηφίσματα) αλλά ως λαός, ότι θα υφίστασαι τον παραπάνω εξευτελισμό, με αντάλλαγμα τις εκάστοτε δόσεις του δανείου. Παραπέμπει στον έμπορο ναρκωτικών, ο οποίος για να σου χορηγήσει τη δόση που ξέρεις ότι μπορεί και να σε σκοτώσει σου ζητάει και να εκπορνευτείς, ενώ αύριο μπορεί να σου ζητήσει με το ίδιο θράσος να εκπορνεύσεις και το παιδί σου.
Σε αυτόν τον εκβιασμό οφείλουμε, αν όχι για τη δική μας αξιοπρέπεια, η οποία ίσως και να μην έχει πια καμία σημασία, αλλά για εκείνη των παιδιών μας να πούμε
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!
Ως προς τη διαδικασία, αυτό σημαίνει αποχή, γυρίζοντας την πλάτη στους εκβιαστές μας.
Ως προς την ουσία, σημαίνει καταφήψιση του ευρώ, απορρίπτοντάς τους. Έτσι κι αλλιώς, το μέλλον τους είναι σύντομο.
Υπάρχουν τρόποι να ζήσουμε εκτός του παγκόσμιου τοκογλυφικού συστήματος.
Θέληση χρειάζεται…
Αν και δεν συμφωνώ με το δια ταύτα, η θέση σου είναι ξεκάθαρη. Μακάρι να ήταν έτσι ξεκάθαρη και η θέση δεξιών και αριστερών κομμάτων η κινημάτων
Για την έλλειψη Ευρωπαικής αλληλεγγύης και την ανάγκη ανακατανομής πόρων συμφωνώ. Το κουτσό οικοδόμημα τρίζει. Όσοι το έλεγαν πριν από χρόνια περιθωριοποιήθηκαν πολιτκά ή προσωπικά.
Για την υποχρεωτική διάσωση ....μακάρι να ήταν υποχρεωτική. Ξέρεις πόσες χώρες έχουν πτωχεύσει ως τώρα διεθνώς? Μαλλον κόστος/όφελος είναι κατά περίπτωση και δεν ξέρεις που θα πέσεις. Σε κάθε περίπτωση η ΕΕ έπρεπε να έχει μηχανισμό διάσωσης. Θα είχε λήξει προ πολλού όλη αυτή η ξεφτίλα (Ευρωπαϊκή και Ελληνική)
Για τη σπέκουλα και τους εκβιασμούς και το τοκογλυφικό σύστημα το μόνο αποδεκτό απόλυτο συμπέρασμα θα ήταν να έλεγες «έξω από τον καπιταλισμό» ή τουλάχιστον ο έλεγχος του από την κοινωνία.
Στο δια ταύτα. Το δημοψήφισμα και οι εκλογές είναι εργαλεία της αστικής δημοκρατίας και της εξελιχτικής διαδικασίας. Όταν δεν είσαι σε επαναστατικές καταστάσεις το να τους γυρίζεις την πλάτη σου γυρίζει μπούμερανγκ. Το ΚΚΕ ξέρει καλά το μάθημα.
Η δραχμή μπορεί να είναι αναπόφευχτη επιλογή ή εκ των πραγμάτων επιβολή στο τέλος . Όσο όμως έχω ακόμα την επιλογή μεταξύ ευρώ και δραχμής θα πάρω απόφαση λογική και όχι συναισθηματική και στη βάση του μικρότερου ρίσκου.
Εκτος από τις αγορές , υπάρχουν και οι λαοί. Ποιος το λέει αυτό? Όχι η Τρίτη Διεθνής , ούτε η...Επαναστατική Φράξια. Το λέει ο σημερινός Εκόνομιστ με ένα (κιτς )εξώφυλλο για την χώρα μας.
Post a Comment