Λύσεις ανάπηρες?

Τα νέα από το Συμβούλιο Κορυφής της Δευτέρας τα μάθατε. Ένα ακόμα κομμάτι του παζλ μπήκε στη θέση του όπως το θέλουν αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι.

Εδώ και δυο χρόνια το μπλογκ επαναλαμβάνει ότι όταν οι Γερμανοί δέσουν χειροπόδαρα με Μνημόνια, Συνθήκες, Επιτρόπους και ότι άλλο σαδιστικό βάζει ο νους σας τους "βρωμιάρηδες" του Νότου (mais pas uniquement, notre amis Nicolas, he, he, he ) τότε θα αφήσουν την ΕΚΤ να ρίξει νέο χρήμα στην αγορά.
Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, βεβαίως ,βεβαίως κατάφερα να πείσω ακόμα και τον Κρουγκμαν που δηλώνει στην Μοντ ότι ο πληθωρισμός είναι η λύση (κλικ εδώ)

Σύμφωνα με τους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς της 31/1, τον Φλεβάρη η ΕΚΤ ετοιμάζεται να δώσει στις εμπορικές τράπεζες ίσως και ένα τρις!!!!! Ναι, ένα τρις . Και αυτό επιπλέον των 500 δις που πήραν τον Δεκέμβρη. Η ΕΚΤ θα "συγχωρέσει" και κρατικά χρέη (δεν θα μας το πει έτσι ωμά για να μην χάσει την υπόληψή της αλλά θα πέσει φιοριτούρα και θολούρα) και οι τράπεζες που θα πάρουν το τρις θα ξεχάσουν τα ληγμένα και βρώμικα ομόλογα των άταχτων κρατών.

Ο στόχος γίνεται όλο και πιο φανερός όσο περνάει ο καιρός. Δεν τον βλέπετε?
Νέο χρήμα κόβεται, το ευρώ πληθωρίζεται αρχίζοντας από τους επόμενους μήνες και για τα επόμενα τρία χρόνια. Στη συνέχεια το χρήμα ξαναμαζεύεται και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Λύση βούτυρο στο ψωμί των βιομηχανιών ( φτηνότερες εξαγωγές) , των πολιτικών (να ρίξουμε και καμιά προεκλογική παροχή), των τραπεζών που βρίσκουν και πάλι φτηνό έως και τσάμπα χρήμα. Ανάσα και για τους εργαζομένους με τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης και το σταμάτημα του σφιξίματος.

Κοντοπρόθεσμη λύση αλλά έστω είναι μια κάποια λύση. Με ρίσκο όμως. Αν το πράμα ξεφύγει, τότε η κατάσταση σε τρία χρόνια θα γίνει πολύ χειρότερη απ' ότι σήμερα.

Όσον αφορά την Ελλάδα τα πράγματα δεν θα αλλάξουν σύντομα. Γιατί η χώρα μας δεν κατατάσσεται πλέον μεταξύ των χωρών με οικονομικά προβλήματα και μόνο αλλά έχει περάσει στη σφαίρα της χαμένης αξιοπιστίας και αυτό είναι ένα πολιτικό πρόβλημα . Δε νομίζω ότι θα μας αφήσουν έτσι εύκολα να βάλουμε χέρι στο νέο χρήμα και να το κάνουν οι πολιτικοί μας ότι θέλουν (ξέρετε σεις τι εννοώ, ε?).

Και ενώ αυτά γράφω και τα βλέπω από μακρο-οικονομική σκοπιά έτσι ψυχρά όταν σκύβω στον μικρόκοσμο και φέρνω στο μυαλό μου την κυρούλα που έβαλε τα κλάματα στο ταμείο του σουπερμάρκετ γιατί δεν την έφταναν τα λεφτά της να πληρώσει τα λίγα που πήρε με πιάνει ίλιγγος και μου 'ρχεται να ξεράσω.

Λύση ανάπηρη πάλι μας τάζουν?