«Δεν θα γυρίσω να το πάρω. Δεν μπορώ να το θρέψω. Καντε το ότι νομίζετε»
Αυτό το σημείωμα βρήκε η νηπιαγωγός καρφιτσωμένο πάνω σε ένα τετράχρονο.
Μέχρι τώρα αυτές ήταν ιστορίες για τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, Ρίο, Μπουένος, Λάγος....
Το BBC είχε αφιέρωμα στην δυστυχία της Αθήνας. Τους άστεγους στα χαρτοκιβώτια, τους πεινασμένους στους σκουπιδοτενεκέδες , τα πρεζόνια που χτυπάνε δίπλα στο Ρεξ , τις φτηνές πουτάνες, τους λαθρομετανάστες που πηδάνε από τα παράθυρα όταν μπουκάρει το immigration και όλα όσα ξέραμε για τις Αμερικάνικες μεγαλουπόλεις του Βορρά και του Νότου. Το σοκ που έπαθα όταν πρωτοπήγα στη Νέα Υόρκη στις αρχές του 90 και στο Ρίο το 92. Σήμερα δεν έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις . Ο Τέταρτος Κόσμος είναι στην πόρτα σου. Και δέ έχουν όλοι ξένο διαβατήριο (αν έχουν καν). Έχουν και ελληνικό.
Ο φίλος Γιώργος , χρόνια στη μάχιμη αριστερή δημοσιογραφία περπάτησε μετά από χρόνια στην Αθήνα. Πατησίων το βραδάκι, ιατρεία των γιατρών χωρίς σύνορα, κέντρα απεξάρτησης, κέντρο Αθήνας. Η πλήρης διάλυση και κατάρρευση κάθε έννοιας κοινωνίας.
Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος δίνει συνέντευξη στο Lettre International No 95 (κλικ εδώ) αφιερωμένο στη μεγάλη κρίση της Ευρώπης . Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά στο τεύχος 15 (Ιαν2012) του "the books journal" αλλά δεν έχει ανέβει ακόμα στην ιστοσελίδα του περιοδικού
Επιλέγω μια ερώτηση και μια απάντηση.
ΕΡ : Μήπως η Ελλάδα περνάει ένα βαθύ διχασμό ταυτότητας ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς τύπους κοινωνίας, έναν περισσότερο δυτικό και έναν άλλο περισσότερο ανατολικό; Μήπως υπάρχει ένα είδος διπλής συνείδησης σην κουλτούρα, στις αξίες, στην αυτοπεποίθηση; Μια δυσκολία να αποφασίσει; Μήπως η Ελλάδα θέλει περισσότεροθεραπεία παρά επανάσταση; Και τι τύπου θεραπεία; Μήπως κάτι άλλο, διαφορετικό;
ΑΠ : Είναι στερεότυπο αυτό του διχασμού των Ελλήνων ανάμεσα σε μια ανατολική και σε μια δυτική ψυχή. Αυτά ήταν θεωρίες και αντιλήψεις της δεκαετίας του 60, τον καιρό που η Ελλάδα ήταν συρτάκι, ούζο, Zorbas the Greek και Μελίνα Μερκούρη. Έχουν περάσει μισός αιώνας από τότε και η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται «θεραπεία»(για όνομα του Θεού, τι έκφραση!) ούτε επανάσταση. Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω από ότι χρειάζεται όλη η Ευρώπη. Μια ισχυρή μεταρρύθμιση της οικονομίας, μια δημοκρατική πολιτική και συνειδητοποίηση ότι χρειάζεται να βρούμε ένα τρόπο ζωής που να κοστίζει λιγότερο, αλλά να είναι πιο ανθρώπινος και ποιοτικά καλύτερος, που βλάπτει λιγότερο το περιβάλλον, το οποίο άλλωστε είναι το όριο του πολιτισμού μας. Στην ελληνική κρίση, η υπόλοιπη Ευρώπη καλό είναι να σκέπτεται ότι βλέπει το δικό της μέλλον. Επειδή όμωςφοβάται να δεί το μέλλον αυτό, έχει μετατρέψει τους Έλληνες σε μαύρα πρόβατα της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Μύνημα αισιοδοξίας, Ποιος θα τα κάνει όμως αν όχι εμείς οι ίδιοι?
Και μια και μιλάμε για αισιοδοξία θα σας πω και κάτι άλλο αισιόδοξο. Θυμάστε τον ροκ σταρ Brian Ferry των Roxy music και των με το Let's stick together, love is the drug και τους φίλους του Talking Heads και τον psycho-killer του 77? Ε. Λοιπόν στα 65 παντρεύτηκε στην Καραϊβική (με βαμένο κοράκι μαύρο το μαλλί) μια 29 χρονη!Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη.
Θα ρωτήσετε , καλά τι άσχετα είναι αυτά που μας γράφεις?
Ε, λοιπόν, καλός ο Μαρξ, ο Μάο, ο Τρότσκυ, ο Μπακούνιν, ο Κεϋνς, ο Ανταμ Σμιθ κια όποιον άλλο γουστάρετε αλλά ο Φρόυντ, όσο μεγαλώνουμε κερδίζει έδαφος.
Γηράσκουσα παρηκμασμένη μπουρζουαζία εκτός τόπου και χρόνου που είμαστε! Κια πόσο σκληρό να αφήνεις τους άλλους στη τύχη τους. Και πόσο σκληρό, επίσης, να μην έχεις χρόνο για τον ευατό σου.
ΥΓ. Το ποιήμα του Τάσου Λειβαδίτη "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος" από το tvxs με ένα κλικ εδώ
No comments:
Post a Comment