Κάτι που με απασχολεί και που θα θελα την βοήθεια των φίλων μου στην Ελλάδα είναι το αν υπάρχουν καινούργια καλλιτεχνικά ρεύματα και ειδικά μουσικές και τραγούδια. Δείχτες για το που πάει η κοινωνία, βγαλμένοι από τα ευαίσθητα κομμάτια της.
Κάθε κοινωνική κρίση βγάζει κάτι. Όπως η Μικρασιατική το ρεμπέτικο και η μετεμφυλιακή Ελλάδα το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι με τη γεννιά των Θεοδωροχατζηδάκηδων. Σε αντίθεση η εποχή της καταναλωτικής παρακμής έβγαζε Βίσσες, Ρέμους και Καρβέλες.
Ποιο είναι λοιπόν το καινούργιο σήμερα που ίσως ακούγεται μόνο από λίγους σε κάποια περιθωριακά στέκια? Όπως το ρεμπέτικο τότε στις μάντρες και στους τεκέδες της Κοκκινιάς πρίν ακόμα μπει στα σαλόνια απο τον Τσιτσάνη και τον Χατζηδάκη.
Τα μηνύματα που λαμβάνω δεν είναι ενθαρρυντικά. Επιστροφή στις ρίζες με ρεμπετομανία, αμανέδες, δεκαετία εξήντα και Θεοδωροχατζηδάκηδες.
Απο την άλλη τα παιδιά μου ραπάρουν με μουσικές και ρυθμούς ομοιόμορφους , χωρίς χρώμα , βγαλμένους από κομπιούτερ, με λόγια πένθιμα και μυαλά στάσιμα. Το ίδιο μπιτ, τα ίδια αναμασήματα ή ίδια κοψιά με φόρμες κασκέτο, μαλλί εκκεντρικό και το i-pod στο αυτί. Απομιμίσεις (με ολίγον κιτς) των αραπάδων του Χάρλεμ και του Μάρλεϋ του ογδόντα. Επανάσταση ή οπισθοδρόμηση? Ελευθερία ή δικτατορία των ΜΜΕ και των δισκογραφικών? Πρωτοπορία ή ενιαία σκέψη?
Υπάρχει , λοιπόν , κάτι το καινούργιο ή είναι νωρίς ακόμα? Μήπως περιμένει τον Τσιτσάνη του να το κάνει πιο οικείο σε μένα τον μικροαστό και γέρο? Να επανανοηματοδοτήσει (πολύ τη γουσταρω αυτή τη λέξη της μόδας) τη μουσική μας και τη κάνει λαϊκό mainstream. Ή μήπως δεν χρειάζεται να γίνει έτσι για να την χαίρονται μόνο οι φωτισμένες πρωτοπορίες και ελίτ?
Για να είμαι ειλικρινής τα ερωτήματα αυτά δεν τα κάνω από καλλιτεχνικό ενδιαφέρον αλλά εκ του πονηρού.
Πάνε, ρε φίλοι, τα μυασλά μας μπροστά ή οπισθοδρομούνε? Τι είναι τελικά καινούργιο και τι παλιό? Θέλουμε νέες κοινωνίες η μουρμούρες και αυτοψυχανάλυση ?
Δεν θέλω αναλύσεις!!
Τις μουσικές σας πείτε μου και θα καταλάβω?
No comments:
Post a Comment