Στην αρχή ήταν πανικός, μετά φρίκη, ύστερα θλίψη και στο τέλος οργή για όλα αυτά που έζησα τον Αύγουστο στην Ελλάδα.
Όταν μίλησα με ξένους φίλους και είδα από πρώτο χέρι αυτά που δείχνουν και λένε τα κανάλια σε άλλες χώρες για μας τότε όλα τα παραπάνω μετατράπηκαν σε ντροπή.
Σου μιλάνε με συμπάθεια αλλά η συγκατάβαση στο βλέμμα τους σου λέει ότι "είσαστε άξιοι της μοίρας σας" και βρίσκεσαι να απολογείσαι για ένα ανίκανο, τριτοκοσμικό και διαβρωμένο κράτος που απειλείται τάχα από τη διεθνή τρομοκρατία. Αυτό τους έμεινε όχι μόνο από τις φωτιές και τις ασσυμετρίες αλλά και από την day after με τις ουρές,τις απάτες και την κλωτσοπατινάδα στις τράπεζες.
Που πήγε εκείνη η ψυχική και εθνική ευφορία του καλοκαιριού του 2004? Τότε με τους Ολυμπιακούς και το Euro? Που χάθηκε ή ποιος μας την έκλεψε? Ποιος θέλει να γυρίσουμε στην ψωροκώσταινα?
Ντροπή!
