Το μικρό καλάθι

Μικρό καλάθι κρατά η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες σήμερα και αύριο και καλά κάνει. Έτσι και αλλιώς , με τις διαφωνίες και τους έντονους διαξιφισμούς μεταξύ των Ευρωπαίων που δε θέλουν να πληρώσουν τις τσαπατσουλιές και τα κλεψιμαίικα, ότι είναι να γίνει θα γίνει, αν γίνει, κάτω από το τραπέζι. Είπαν , λοιπόν, για εγγυήσεις ή για δάνεια που θα μας δώσουν αν και όταν το ζητήσουμε.

Παράλληλα παίζεται και ένα παιχνίδι επικοινωνίας και ψυχολογίας της αγοράς με στόχο να κατεβούν οι φιλοδοξίες των δανειστών μας που όπως είναι φυσικό κερδοσκοπούν μόλις δούνε λαυράκι. Χωρίς όμως να δουν ζεστό χρήμα οι αγορές δύσκολα μασάνε, έχω την εντύπωση.

Σήμερα το πρωί παρακολουθούσα συζήτηση Μπεγλίτη- Γιαννάκου στην ΕΡΤ. Συμφωνείς ή διαφωνείς με τη Γιαννάκου πρέπει να παραδεχτείς ότι έχει άποψη, πράμα σπάνιο για πολιτικό σήμερα και ίσως γι' αυτό έφαγε και το κεφάλι της ως Υπουργός. Εκεί που βρισκόμαστε προτιμώ την δράση έστω και με λάθη από την απραξία και την πορεία προς τον κατήφορο.
Είπε, λοιπόν, η Γιαννάκου ότι σπαταλάμε υπέρμετρο διπλωματικό κεφάλαιο για την οικονομία και κάπου πρέπει να αρχίσουμε να το παγώνουμε ώστε να φύγουν τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας από την χώρα και να πέσουν σε κάποια άλλη.

Θα συμφωνούσα μαζί της αν ήταν η σπατάλη διπλωματικού κεφαλαίου για την οικονομία (το μπλογκ έχει γράψει για τους φόβους του όσον αφορά τους πολιτικούς όρους που μπορούν να κολλήσουν σε μια οικονομική υποστήριξη). Όμως το διπλωματικό κεφάλαιο δε σπαταλιέται μόνο για την οικονομία αλλά για την αξιοπιστία της χώρας που έχει πάει κατά διαόλου με κύρια ευθύνη της δικής της παράταξης.

Όσον αφορά τον Μπεγλίτη μου θυμίζει η γλώσσα του τον Αβραμόπουλο. Δηλαδή την στρογγυλεμένη γενικούρα του διπλωματικού που δεν μπορεί να την ξεπεράσει ακόμα και όταν γίνει πολιτικός. Αυτό το " καταφέραμε να διεθνοποιήσουμε το πρόβλημα της Ελλάδας" μου ακούγεται έως και αφελές. Το γιατί σε ένα επόμενο άρθρο.