Διοξίνες στο πιάτο μας

-Κάθε πότε ταΐζετε τα κοτόπουλά σας?

-Κάθε δυόμιση χιλιάδες χιλιόμετρα

Με ρωτάτε πόσες διοξίνες έχω φάει τόσα χρόνια εις την Εσπερίαν και γω λέω τουλάχιστον τρεις θυμάμαι , άλλες τόσες που ξέχασα και άπειρες που δεν το έμαθα ποτέ.

-Ενώ εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια.

-Δεν έχουμε ή δεν τα ξέρουμε?

Το διαχρονικό και διαρκές σκάνδαλο των διοξινών (φτιάχνουν ζωοτροφές από μεταχειρισμένα λάδια συμπεριλαμβανομένων από αυτοκίνητα ) έφερε στο προσκήνιο την συζήτηση για την από-ανάπτυξη. Να παράγουμε και να καταναλώνουμε  δηλαδή λιγότερα και ποιοτικότερα και συγκεκριμένα στη διατροφή  να τρώμε δηλαδή λιγότερο και καθαρότερα προϊόντα.

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλά η εφαρμογή  πλησιάζει την ουτοπία στις σημερινές συνθήκες αφού απαιτεί δραστική ανακατανομή του πλούτου και των πόρων σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή να τρώμε λιγότερο για να φάνε και αυτοί που πεινάνε είτε είναι δίπλα είτε στην Αφρική. Tο ίδιο θα γίνει και με τα κεφάλαια,  φυσικά

Το δεύτερο σοβαρό εμπόδιο είναι η  ικανότητα των φυσικών πόρων να μας θρέψουν,  να μας ποτίσουν, να μας ντύσουν και να μας ζεστάνουν όλους μας. . Σε λίγες δεκαετίες ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι 9 δις. Υπάρχει ακόμα και θέμα αυτού καθεαυτού  χώρου αν σεβαστούμε τα δάση και τις θάλασσες και αποκλείσουμε τις ερήμους και τις πολικές περιοχές.

Μπορούμε να παράγουμε τόσα προϊόντα με φυσικό τρόπο χωρίς ορμόνες, βιοτεχνολογία και θερμοκήπια ώστε να τρώμε όλοι έστω όσο χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε?

Φανταστείτε ας πούμε ότι φεύγετε και πάτε σε ένα βουνό και έχετε το χωραφάκι σας και τα αυγουλάκια σας  για να τρώτε αλλά και για να πουλάτε για να αγοράσετε ρούχα , καύσιμα και να πληρώσετε τον γιατρό και τον δάσκαλο που δεν θα μπορούν να έχουν χωράφι αφού θα κάνουν κάποια πολύ χρήσιμη κοινωνικά δουλειά. Και αν έρθω και γω μετά και ο φίλος μου ο Πέτρος και ο Γιάννης και όλοι οι Αθηναίοι αλλάξουν μυαλό ξαφνικά και έρθουν στο βουνό σας. Θα έχουν χώρο να κάνουν το ίδιο με σας? Και τι θα συμβεί στο βουνό σας?

Ο "αναχωρητισμός" καλός ως προσωπική διέξοδος (ή φυγή)  αλλά δεν είναι βιώσιμη λύση για χιλιάδες λόγους αλλά προανάφερα έναν , τον πιο απλό. Οι φυσικοί πόροι δεν αρκούν ακόμα και με ισχυρά αναδιανεμητικά μοντέλα.  Άσε που η ρύπανση έχει φτάσει και στα βουνά πια. Το καίσιο και το απεμπλουτισμένο ουράνιο πέφτουν εξ ουρανού.

Θα συνεχίσουμε την συζήτηση.