Προεκλογικό μήνυμα από την Ελλάδα

Οι αυριανές εκλογές διεξάγονται με φόντο την κρίση που έχει ξεσπάσει με αφορμή τους οικονομικούς δείκτες της χώρας – δημοσιονομικό έλλειμμα και δημόσιο χρέος σε συνδυασμό πάντα με την πορεία του ΑΕΠ και τις προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης. Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς πέρα από την κρίση που αναμασούν καθημερινά τα ΜΜΕ, θα έρθει αντιμέτωπος με άλλα δεδομένα, τα οποία συνθέτουν μία διαφορετική εικόνα της κατάστασης. Το πρώτο από αυτά είναι η διάχυτη συνειδητοποίηση του κόσμου, ότι το συγκεκριμένο μοντέλο πολιτικής διοίκησης και οικονομικής ανάπτυξης που εφαρμόστηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι αδιέξοδο και δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο• ότι πρέπει να ξαναγίνουμε παραγωγικοί, να αξιοποιήσουμε τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, ότι δεν μπορούμε πλέον να βασιζόμαστε για την επιβίωσή μας στους Ευρωπαίους ετέρους μας, αν δεν θέλουμε να υπογράφουμε κάθε εξάμηνο και ένα νέο μνημόνιο. Και τέλος ότι το κράτος δεν είναι τσιφλίκι της μίας ή της άλλης κλίκας που νέμεται κάθε φορά στην εξουσία, αλλά όλων μας και απαιτεί βεβαίως από τον καθένα υπεύθυνη στάση (για να μη βρίσκεται κάθε τόσο και ένα γουρούνι να μας λέει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Άλλο δεδομένο είναι το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, κυρίως η νέα γενιά, το οποίο αν και φοιτά σε σχολεία και πανεπιστήμια πολύ κάτω του μετρίου, ωστόσο, όταν βρεθεί σε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό ή εργασιακό περιβάλλον διαπρέπει. Επιπλέον, αξίζει και η αναφορά σε μία αρκετά ευχάριστη εξέλιξη των τελευταίων μηνών: η διεθνής εκστρατεία λάσπης κατά της Ελλάδας ως χώρας διεφθαρμένων, τεμπέληδων και ανάξιων πολιτών ανέδειξε ένα συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης και αναγνώρισης της διαχρονικής μας προσφοράς στην ευρωπαϊκή αλλά και την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, το οποίο ήδη λειτουργεί ως πόλος έλξης προς τη χώρα μας και τον πολιτισμό της. Τέλος, θεωρώ σπουδαίο γεγονός την αναγνώριση ότι η Ελλάδα αποτελεί θύμα και προπομπό απρόβλεπτων κοινωνικών εξελίξεων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 στις ΗΠΑ και εξαπλώνεται ραγδαία και στον υπόλοιπο δυτικό και όχι μόνο κόσμο. Το γεγονός αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μία συνολική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης κρίσης, έστω και την ύστατη στιγμή, από την οποία να βγει κερδισμένη η χώρα μας. Ωστόσο, το μεγάλος πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και που ρίχνει τη σκιά του στις αυριανές εκλογές είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την κεντρική πολιτική διοίκηση και το προσωπικό που την έχει ασκήσει τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια με τα γνωστά αποτελέσματα. Και δυστυχώς, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, είναι μάλλον τα ίδια πρόσωπα που διεκδικούν για μία ακόμα φορά την ψήφο, δηλαδή την εμπιστοσύνη μας. Όταν οι περιρρέουσες συνθήκες προκαλούν ανασφάλεια στο κοινωνικό σύνολο, τότε του δημιουργούν αυξημένη ανάγκη συσπείρωσης γύρω από μία ηγεσία, η οποία υπόσχεται να το οδηγήσει με ασφάλεια έξω από την κρίση. Ελλείψει μίας τέτοιας ικανής ή έστω ελπιδοφόρας ηγεσίας, το σύνολο γίνεται σκορποχώρι και επικρατεί το χάος. Και έτσι, από εκεί που είχες να αντιμετωπίσεις «μόνο» την κρίση, τελικά καλείσαι να αντιμετωπίσεις την κρίση και το χάος μαζί• και προφανώς να γονατίσεις κάτω από το βάρος ενός τέτοιου εγχειρήματος… Εκείνο, λοιπόν, που απαιτεί επιτακτικά η περίοδος, στην οποία διόλου απρόσμενα εισήλθαμε πριν αισίως δυόμιση χρόνια, είναι αφενός την ανάδειξη μίας νέας πολιτικής ηγεσίας, η οποία με γνώμονα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και την κοινή λογική, θα καταφέρει να αναστρέψει το κλίμα• και αφετέρου, με βάση την εμπιστοσύνη σε ένα διαφορετικό, δημιουργικό τρόπο λειτουργίας του κράτους, να επιστρατεύσουμε την κοινωνική μας ευαισθησία και να εργαστούμε για το συλλογικό συμφέρον έναντι του ατομικού, από την οποία θα προκύψει μία εύρυθμη κοινωνική λειτουργία αντί για το χάος. Αύριο μας δίνεται λοιπόν μία πρώτη ευκαιρία να ξεκινήσουμε αυτήν την επίπονη αλλά απολύτως απαραίτητη συλλογική προσπάθεια. Καρολος