Από το χτες στο σήμερα

Σήμερα το πρωί δυο  αυθάδεις κάκτοι  τόλμησαν να συνωμοτίσουν και να ανθίσουν  ενάντια στο σκουπιδαριό που θριαμβεύει πάνω στην επιστημονικά τεκμηριωμένη πια ανικανότητα των αρχών και μικρόνοια των κατοίκων του νησιού

.

Αυθάδεις και αλαζονικοί φόρεσαν  τα  ασορτί κοκκινοπορτοκαλιά τους  ξόμπλια πάνω από τη πράσινή τους κάπα χωρίς να δίνουν  διάρα για την γκριζάδα των ανθρώπων γύρω του. Χρεωκοπίες, ανεργίες, περικοπές, αυτοκτονίες, συμπλοκές, εκφοβισμοί, εμπόριο ελπίδας.  Δεν ακούς και κανά καλό. Μαυρίλα και απόγνωση.

Ξαναδιάβασα τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου. Η ζωή μιας γυναίκας στην Πόλη και την  Αθήνα στα τέλη του 1800 αρχές 1900. Το Πέραν, τα Ταταύλα, ο Γαλατάς, το Κατίκιοϊ, το Μπαλουκλί. Το Ζάππειο , η Καστέλα, η Ερμού, η Πλάκα, ο Ζαχαράτος. Μυρωδιές από γιαλατζί, ιμαμ, παστουρμάδες, καϊμάκια. Δυο πόλεις και κόσμοι που δεν υπάρχουν πια αλλά και ένας τύπος γυναίκας που δεν υπάρχει  πια. Η μάνα, η γη , η προσφορά, η τρυφερότητα και ο δυναμισμός ταυτόχρονα. Η αφέντρα και η δούλα της οικογένειας. Η αγάπη για τη ζωή και τη δημιουργία. Που ονειρεύεται αλλά και παίρνει τη ζωή όπως έρχεται. Τα ανθρώπινα μέτρα υποτάσσουν ακόμα και αυτές τις μεταφυσικές ανάγκες. Το τίποτα και του « ένας τίποτα» που είναι πάνω από τον Θεό και η ευτυχία του να χαζεύεις τη θάλασσα. Θα έλεγα ένας θηλυκός Αλέξης Ζορμπάς.

Γράφει, λοιπόν, η Ιορδανίδου για την μεγάλη σφαγή των Αρμενίων τον Δεκαπενταύγουστο του 1896 στην Πόλη από τον Σουλτάνο Αμπτούλ Χαμίτ τον Δεύτερο. 35 χιλιάδες τα θύματα σε πρώτη φάση. Γενοκτονία στη συνέχεια με δεκαπλάσιους, τουλάχιστον, αριθμούς θυμάτων.

Και κάνω αυτόματα την σύνδεση με τις  φρικαλεότητες  στη Συρία σήμερα. Μια φρίκη που περνάει μάλλον στα ψιλά τόσο στα διεθνή όσο και ελληνικά ΜΜΕ σε σχέση με την δημοσιότητα που δώθηκε στην εξέγερση στην Αίγυπτο και τη Λιβύη. Η ξεδιαντροπιά του κυνισμού της διεθνούς διπλωματίας και το τσαλαπάτημα και της τελευταίας ρανίδας υπόληψης του ΟΗΕ.  Ξέρω, θα μου πείτε, ότι εδώ καιγόμαστε εμείς και ίσως και να σφαχτούμε μεταξύ μας όπως πάνε τα πράγματα, τους Σύρους θα νοιαστούμε?

Και όμως αυτό που γίνεται εκεί πέρα είναι ντροπή για όλους μας. Φοβάμαι ότι αν δεν κάνω κάτι και αν κάποιος  βγει αύριο και  μου πει «μαζί μας σφάξατε» δεν θα έχω την εύκολη απάντηση.  Να σταματήσουμε τη σφαγή.τώρα.