Ερωτήματα για τη δημοσιογραφία και τον τυπο

Με αυτά που συμβαίνουν δεν έχω καμιά διάθεση να γράψω. Τι να πεις άλλωστε? Ολοι μιλάνε για όλα και κάθε πιθανή και απίθανη σκέψη ή σενάριο έχει ακουστεί. Η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική και δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ παρά μόνο με την κωμική πλευρά της υπόθεσης για να μην πέσω σε κατάθλιψη. Απόψε κάνω μια εξαίρεση

Η υποθεση Ζαχόπουλου δεν είναι ούτε ροζ μόνο, ούτε η διαμάχη Θέμου-Μάκη, ούτε η δημοσιογραφική της ουρά είναι και η σημαντικότερη. Η υπόθεση είναι όχι μόνο πολιτική αλλά αναδεικνύει,όπως έχω ξαναγράψει, την κοινωνική μας εικόνα με το ποιο τμήμα της κοινωνίας καθορίζει και επιβάλλει τα κοινωνικά, οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά και αισθητικά πρότυπα στην Ελλάδα.

Ερωτήματα όμως μου δημιουργούνται ακούγοντας τους δημοσιογράφους να μιλάνε για το πόσο καλός είναι ο κλάδος τους αφού μόνον λίγοι είναι αυτοί που είναι στα διαπλεκόμενα κόλπα ενώ οι περισσότεροι είναι τίμιοι εργαζόμενοι. Διαχωρίζουν δε τους δημοσιογράφους από τους ιδιοκτήτες εφημερίδων και καναλιών.

Ας πούμε ότι έτσι είναι αν και τα ίδια μας λένε και όλοι οι άλλοι κλάδοι όταν πιάνονται στα πράσα. Λίγοι είναι οι γιατροί που πέρνουν φακελάκια, εξαίρεση οι παπάδες που ασεβούν, απομονωμένοι οι πολιτικοί που είναι διεφθαρμένοι, μειοψηφία οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι και πάει λέγοντας.

Έλα όμως που ο κάθε κλάδος χαρακτηρίζεται από το ήθος των λίγων που , κατά σύμπτωση, είναι και οι πιο επιφανείς και αναγνωρίσιμοι. Αν δεν είναι οι λίγοι διαπλεκόμενοι που καθορίζουν το ήθος της δημοσιογραφίας τότε γιατί είναι και οι πιο καλοπληρωμένοι σε κανάλια,εφημερίδες και σχολές δημοσιογραφίας? Και πως είναι δυνατόν να είσαι μεγαλοστέλεχος (όχι ένας απλός συντάκτης) σε μια επιχείρηση όπως μια εφημερίδα, και να μην κάνεις την πολιτική του ιδιοκτήτη της? Που είναι τα όρια μεταξύ δημοσιογράφου,μάνατζερ και ιδιοκτήτη?

Μιλώντας για ιδιοκτήτες, αφού όλες σχεδόν οι εφημερίδες είναι παθητικές στα οικονομικά τότε γιατί παραμένουν στην αγορά και φυτρώνουν όλο και περισσότερες σε μια χώρα όπου τα έντυπα είναι πιο πολλά από τους αναγνώστες? Αλτρουισμός για την ενημέρωσή μας?

Είμαι σίγουρος ότι τόσο οι δημοσιογράφοι και τα συνδικαλιστικά τους όργανα όσο και η πολιτεία ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να γίνει για να ξεκαθαρίσει το τοπίο (άδειες λειτουργίας καναλιών, κώδικες δεοντολογίας, νομοθετικές ρυθμίσεις, διαφάνεια στο πολιτικό χρήμα, κλπ) αλλά δεν το κάνουν Γιατί? Συμφωνία συνενοχής? Αν όχι, ιδού η Ρόδος. Ας προτείνουν κάποια σοβαρά μέτρα. Έτσι για να αναθαρρύσουμε και να πάρουμε μια ανάσα γιατί κοντεύουμε να σκάσουμε. Διαφορετικά παραμένουν μέρος του προβλήματος

Το παγόβουνο και η διάγνωση μιας αρρώστιας

Με ρωτάνε οι φίλοι τι συμβολίζει το παγόβουνο στην εικόνα πάνω από τα links στη δεξιά στήλη και τον τίτλο "...και αν τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν?". Απαντώ ότι είναι μια συμβολική εικόνα μιας νέας, αιρετικής προς το παρόν, ιατρικής προσέγγισης στις ασθένειες. Η προσέγγιση αυτή που αναπτύχθηκε από τον Γερμανό γιατρό Ryke Hamer και εμπλουτίσθηκε από τον Γάλλο γιατρό Claude Sabbah βασίζεται στην θεωρία ότι η αιτία κάθε οργανικής δυσλειτουργίας ακόμα και της πιο σοβαρής όπως ο καρκίνος και η σκλήρυνση κατα πλάκας, βρίσκεται σε μια ψυχολογική ή συναισθηματική σύγκρουση. Η φύση της αρρώστιας και το πως αυτή εκδηλώνεται εξαρτάται από το πως ο κάθε άνθρωπος έχει βιώσει αυτή τη σύγκρουση και πως την έχει εκλάβει.
Η σύγκρουση αυτή μπορεί να ήταν ενα έντονο γεγονός περιορισμένο στο χρόνο ή μια λιγότερο έντονη κατάσταση σε μάκρος όμως χρόνου ή κάτι ανάμεσα στα δύο.
Το σοκ αυτό μπορεί να είναι πραγματικό, εικονικό, φανταστικό η ακόμα και συμβολικό.
Μορεί να το εχουμε βιώσει από την κοιλιά της μάνας μας ή να το κουβαλάμε στις βαλίτσες που μας έδωσαν οι πρόγονοί μας.
Αν το συναίσθημα που έχει προκληθεί δεν εξωτερικευτεί συναισθηματικά τότε εξωτερικεύεται σωματικά.
Βασική προϋπόθεση της θερταπείας είναι η ανακάλυψη του σοκ που προκάλεσε την αρρώστια και η συνειδητοποιησή του από τον ασθενή. Αυτό και μόνο μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε αυτο-ίαση. Εκεί έρχεται ο συμβολισμος του παγόβουνου με το κυρίως πρόβλημα να μην είναι αυτό που φαίνεται, δηλαδή η ιατρική διάγνωση, αλλά αυτό που δεν φαίνεται που είναι κάτω από την επιφάνεια δηλαδή κάτω από την συνείδηση.

Δεν θα πώ περισσότερα αν και θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες. Όποιος θέλει το ψάχνει μόνος του και.... εδώ είμαστε