Προς το παρόν εγώ "φεύγω"! Πάω σινεμά!
Βραδινή παράσταση, στα ευρύχωρα καθίσματα μιας άδειας αίθουσας. Καθισμένος βολικά στο σκοτάδι της συνενοχής μου παρακολουθώ την Pina Bausch να χειρίζεται με μαεστρία τη γλώσσα του σώματος σε ένα έργο του Βέντερς αποκλειστικά γεμάτο χορό και μόνο.
Ένα μουσικό ποίημα για λίγους και μυημένους στον μοντέρνο χορό και την έκφραση. Μια διαρκής εναλλαγή άνδρα-γυναίκας (όχι μόνο στη φυσιολογία τους!) που κατά ομολογία του ίδιου του Αλμοδοβάρ τον ενέπνευσε για το έργο του "Μίλα της" , ένα θεραπευτικό εγχείρημα που παίχτηκε μερικά χρόνια πριν.
Οι μη μυημένοι όμως σαν εμένα, Κυριακή βράδυ κοντά μεσάνυχτα , είναι δύσκολο να κρατήσουν την προσοχή τους. Φεύγει και αυτή. Πας σινεμά για να ξεφύγεις και "φεύγεις" και από κει.
Που σταματάς? Σαν το άλμα στο κενό της ανδιάρθρωσης, που λέγαμε. Τι σε περιμένει απο κάτω? Ισως αυτό να επιδιώκει τελικά ο Βέντερς. Το φευγιό και την αφαίρεση? Ίσως, λέω γιατί δεν είμαι ούτε ειδικός επί της σκηνοθεσίας .
Η σκέψη πάει αλλού χωρίς να ξέρεις το γιατί. Βλέποντας το έργο, με την μουσική και τον χορό, περνάνε από το μυαλό χιλιάδες πράματα φαινομενικά ασύνδετα αλλά που θα έχουν σίγουρα την δικιά τους εσωτερική συνοχή. Όπως τα όνειρα ή οι πίνακες του Νταλί. Ακαταλαβίστικα αλλά όχι χωρίς σημασία. Ποιος ξέρει άραγε?
Στο μυαλό μου είχε κολλήσει μια εικόνα από το Ευαγγέλιο της ίδιας μέρας . Με τον παράλυτο που περίμενε τριάντα οχτώ χρόνια να μπει στην ιαματική κολυμπήθρα αλλά όπως είπε δεν είχε Ανθρωπον να τον βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραζόταν το νερό και ότι όλο κάποιος άλλος του έπαιρνε τη σειρά. Τριαντα οχτώ χρόνια !?!
Από την πόλη έρχομαι και στη κορυφή κανέλα? Και να πεις ότι είχα πιει και κάτι! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και σκοτεινή, κυρία Pina.
No comments:
Post a Comment