Στην πλατεία Τραφάλγκαρ Κυριακή απόγευμα

Λίγοτερος κόσμος απ’ότι θα περίμενε κανείς και με χαμηλό παλμό αλλά πρωτοφανές το θέμα. Η πραγματική δημοκρατία σε έπος και έργον! Ειρηνικά, τα νεα παιδιά διαμαρτύρονται για αυτό που βιώνουν και που δεν τους αρέσει. Με μια ντοντούκα , ένας -ένας , παίρνουν τον λόγο και οι άλλοι ακούνε και χειροκροτάνε.

Στη πλειοψηφία τους Ισπανοί και Έλληνες. Οι Άγγλοι και οι τουρίστες, ανυποψίαστοι, ρωτάνε τι γίνεται. Πανό με συνθήματα «κάτω το αστυνομικό κράτος» «ζήτω η αληθινή δημοκρατία». και "νησια προς πώληση" .  Κάποια άλλα λιγότερο σχετικά ή και προβοκατόρικα όπως «κάτω το ΠΑΣΟΚ» και «φέρτε μας πίσω την Πόλη» (!?)

Το κίνημα των ιντινιάδος έχει τρία βασικά στοιχεία επιτυχίας. Αυτο-οργάνωση, διεθνισμό (πόσα δεν έχει γράψει το μπλογκ γι’ αυτά? ) και νέους άφθαρτους ανθρώπους που δεν έχουν «φάει» όπως ίσως οι γονείς τους.

Που θα βγάλει το κίνημα? Ούτε που ξέρω. Μπορεί παντού ολλά, μπορεί και πουθενά. Mε προβληματίζει η πολιτική αφέλεια τους και το ετερόκλητο των αγανακτήσεων. Γράφει όμως ιστορία και θα μείνει στη ζωή όσων συμμετέχουν ενεργητικά σε αυτό . Ίσως τους λένε κάποτε η γενιά της πλατείας όπως λέμε για τους γέρους η γενιά του πολυτεχνείου ή του Μάη 68

Όπως και να ‘ναι θα μείνει κάτι σίγουρα . Τίποτα δεν πάει χαμένο. Η εμπειρία αυτο-οργάνωσης , τα διεθνή δίκτυα που δημιουργούνται και ίσως το σπέρμα για τους νέους ηγέτες και μια νέα πολιτική κουλτούρα. Θα μείνει η διεκδίκηση ρόλου των κοινωνικών δικτύων στην πραγματική και όχι μόνο στην εικονική πραγματικότητα,  Πάνω απ’όλα, όμως, η ελπίδα ότι δεν είναι όλα τελειωμένα.

Στη φωτογραφία το ουράνιο τόξο πάνω από τον Λονδρέζικο ουρανό. Σήμα της πολυφωνίας και της σύνθεσης των χρωμάτων. Καθένα από αυτά έχει τον δικό του τόνο. Όλα μαζί δίνουν το λευκό.