Λογική-συναισθηματισμός: σημειώσατε δύο…

Ο φίλος Κάρολος που σας έλεγα στο προηγούμενο μου έστειλε  ένα γράμμα ως απάντηση σε συζήτηση που είχαμε παρά θιν 'αλός. Το αναρτώ όχι μόνον γιατί είναι από φίλο αλλά και γιατί συμφωνώ με τα όσα γράφει.

"Η Ελλάδα βράζει• ο κόσμος βράζει. Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Από την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας ή την απαξίωση της πολιτικής και την ταυτόχρονη κυριαρχία της οικονομίας χωρίς κοινωνική υπευθυνότητα; Ή να μιλήσεις για τα παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα, την πληθυσμιακή έκρηξη και την ανεξέλεγκτη διάδοση των πυρηνικών όπλων σε έναν κόσμο γεμάτο αντιπαλότητες και φανατισμό;


Ό,τι και να πεις, θα είναι μόνο λόγια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας είναι η τεράστια απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης. Ενώ, δηλαδή, στη θεωρία όλα αναλύονται και, ενδεχομένως, διορθώνονται, στην πράξη αποδεικνύεται ότι όλα εξελίσσονται σύμφωνα με τα πιο δυσοίωνα σενάρια. Μήπως οι πολιτικοί επιστήμονες δεν είχαν προβλέψει την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας υπό το βάρος της ευκαιριακής διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών; Ή μήπως οι οικονομολόγοι δεν είχαν μιλήσει για την επερχόμενη κρίση και ενδεχόμενη κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, λόγω της υπερπροσφοράς αγαθών και υπηρεσιών χωρίς την ανάλογη ζήτηση; Και τέλος, μήπως οι απανταχού περιβαλλοντολόγοι δεν έχουν μιλήσει για τις κλιματικές αλλαγές και τις επιπτώσεις τους στον πλανήτη και κατ’ επέκταση στη ζωή μας;


Στη θεωρία τα γνωρίζουμε όλα – τι έφταιξε και βρεθήκαμε στη θέση που είμαστε και τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από τη στενωπό μας – αλλά στην πράξη συνεχίζουμε να τα παραγνωρίζουμε και να θέλουμε να ζούμε όπως πριν. Η διαφορά είναι ότι τώρα αρχίσαμε και να «αγανακτούμε», προφανώς θέλοντας με τον τρόπο αυτό να εκφράσουμε με συμβολικό τρόπο ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Επειδή, όμως, οι καταστάσεις δεν αλλάζουν με συμβολικές εκδηλώσεις αγανάκτησης αλλά με έμπρακτη διόρθωση των πράξεων ή/και παραλείψεων που μάς οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο, αν δεν πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον και δεν τις εφαρμόσουμε με συνέπεια στο παρόν, προβλέπεται να αγανακτούμε για πολύ καιρό ακόμα.


Εκτός, λοιπόν, από την υπομονή του κόσμου, στερεύουν και τα περιθώρια για αναβλητικότητα και στρουθοκαμηλισμό. Ο δρόμος που βαδίζουμε οδηγεί στο σταυροδρόμι της μετάνοιας υπό την έννοια της αλλαγής νοοτροπίας ή της αυτοκαταστροφής υπό το βάρος των προβλημάτων που οι ίδιοι δημιουργήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθούν. Ή λοιπόν θα αξιοποιήσουμε τη γνώση που διαθέτουμε για να αναδείξουμε τι πήγε στραβά – σίγουρα όχι όλα – και να αλλάξουμε τη ζωή μας ή θα προχωρήσουμε με άναρθρες κραυγές απόγνωσης και κατάρες στην αυτοκαταστροφή. Με άλλα λόγια, ή θα επικρατήσει η λογική ή, όπως μέχρι στιγμής συμβαίνει, το συναίσθημα με τα αντίστοιχα σε κάθε περίπτωση αποτελέσματα. "