Γράφω το άρθρο πάνω στο τρένο από τις Βρυξέλλες στο Παρίσι. Με 300 χιλιόμετρα την ώρα η απόσταση εκμηδενίζεται σε 1 ώρα και 25 λεπτά. Στο τρένο πάνω προσφέρεται ασύρματη σύνδεση με το διαδίκτυο.
Και δεν είναι φυσικά κάτι το καινούριο. Πάνω από δεκαπενταετία λειτουργεί η γραμμή ταχείας σύνδεσης μεταξύ των δυο πόλεων όπως και με το Λονδίνο, το Άμστερνταμ, την Κολωνία, τη Γενεύη και το Μπορντό.
Και κάθε φορά αναρωτιέμαι. Πόσα χρόνια, πόσες κυβερνήσεις, πόσα κονδύλια θα χρειαστούν, πόσα συνδικάτα να απεργήσουν για να γίνει ο σιδηρόδρομος αξιόπιστο και ανταγωνιστικό μέσο μεταφοράς στην Ελλάδα?
Πότε θα έρθει η στιγμή να κάνουμε Αθήνα Θεσσαλονίκη σε 2 ώρες πίνοντας τον καφέ μας, διαβάζοντας την εφημερίδα μας και παίζοντας στο διαδίκτυο? Και μη μου πείτε ότι η ταχεία σύνδεση δεν γίνεται για οικολογικούς λόγους και για λόγους ηχορύπανσης, όπως ας πούμε στην Ολλάνδία, γιατί δε με πείθετε όταν τα ντεσιμπέλ είναι το σήμα κατατεθέν των πόλεών μας. Ούτε γιατί δεν υπάρχουν κονδύλια. Γεμάτα είναι τα... πλαίσια στήριξης.
Αν και έχουν γίνει βελτιώσεις, το πιο οικολογικό μέσο μεταφοράς έχει τόσο παραμεληθεί στην Ελλάδα που αναρωτιέται κανείς μήπως γίνεται σκόπιμα. Θα μου πείτε η γεωμορφολογία της χώρας, βουνά, λαγκάδια κλπ. Αλλά και η Αυστρία, η Ελβετία, η Γαλλία δεν έχουν βουνά? Η ατομικότητα του Έλληνα που προτιμά το ΙΧ ή το αεροπλάνο? Μήπως γνώρισε το κάτι άλλο?
Μεγαλεπήβολο σχέδιο που μπορεί, όμως, να τονώσει την οικονομία και να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης.
Κάποιος φίλος που έχει περάσει από τη διοίκηση του ΟΣΕ μου έλεγε ότι πριν από χρόνια αγοράστηκε το καλώδιο για την ηλεκτροδότηση της γραμμής Αθήνα Θεσσαλονίκη (λες και αυτό ήταν το πρωταρχικό όταν δεν υπάρχουν γραμμές) και από τότε σαπίζει στις αποθήκες.
Εκτός αν ξεχάσανε να αγοράσουνε και την πρίζα (πρίζα γράφω και όχι μίζα)!! Οπότε τι να το κάνεις σκέτο το καλώδιο?
No comments:
Post a Comment