11/12/2009

Ο κόσμος απόψε


Τα πρωινά πάνω στο ποδήλατο πηγαίνοντας στο δουλειά δεν είναι εύκολα πια. Νύχτα ακόμα και το κρύο με τους πέντε βαθμούς αρχίζει να δαγκώνει. Δακρύζουν τα μάτια, σκάνε τα χείλια, κοκκινίζουν τα μάγουλα.

Η υγρασία του πάρκου σε ξυπνάει για τα καλά. Όπως και το λεωφορείο που περνά δίπλα σου στη λεωφόρο. Μια στραβή και έφυγες.

Το ποδήλατο λοιπόν, εκτός των άλλων, σου δίνει και μια αίσθηση ελευθερίας που δεν την έχεις με το αυτοκίνητο. Βλέπεις ένα φίλο στο δρόμο σταματάς και του λες καλημέρα, πάτε για καφέ το πρωί ή για μια μπύρα αν τον δεις μετά τη δουλειά. Κανένα πρόβλημα για το που θα παρκάρεις.
Οσφραίνεσαι την πόλη. Περνάς δίπλα από εστιατόρια σου μυρίζει το φαγητό. Τσιγαριστό σκόρδο σημαίνει ιταλικό ενώ το μπαχάρι έρχεται από την ανατολή ή τον πολύ νότο. Κοντά στα καφέ σου μυρίζει η καπνίλα και η μυρωδιά της μπύρας ανακατεμένη με την υγρασία , οσμή πολύ χαρακτηριστική σε αυτά τα κλίματα και τις συνήθειες, Ανακαλύπτεις ότι και εδώ υπάρχει το ψητό της Κυριακής και η φασολάδα τις κρύες μέρες.

Το βράδυ περιμέναμε στη ουρά υπό βροχή κάτω από τις ομπρέλες για μια τηγανιτές πατάτες με μαγιονέζα στο πατατάδικο του Αντουάν. Ουρά το φοιτηταριό. Ένα γαλόνι μπύρα μετά στα γύρω καφέ με τσιγάρο και βαβούρα μουσικής, ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και φωνές.

Η Ελλάδα υπό επιτήρηση. Μαύρα τα μαντάτα για την οικονομία λένε οι φίλοι δημοσιογράφοι που γυρίζουν από τη Συνάντηση Κορυφής. Όμως υπάρχει ελπίδα και θέλουν να μας στηρίξουν.
-Πάμε αλλού για λάιβ τζαζ? ρώτησε η παρέα.
-Ξεκινάμε.
Βγαίνοντας , ο γεράκος έψαχνε τα σκουπίδια δίπλα στο πατατάδικο με τη βροχή ως το μεδούλι.
- Για το σκυλάκι του το κάνει?
-Όχι ρε φίλε δε βλέπεις που τα τρώει.
-Πιασε ένα χωνί πατάτες , μαγιονέζα και ένα λουκάνικο. Του το πρόσφερε.
Τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη σα σκυλάκι . Δε θα ξεχάσει τη ματιά του. Ο ανθρωπάκος είχε σχεδόν την ηλικία του πατέρα του.
-Τι κάνεις εκεί? Εξαγοράζεις τις ενοχές σου , ρε? Δεν αλλάζει ο κόσμος με ελεημοσύνες

Απόψε δεν θα αλλάξει ο κόσμος. Άσε το κάνουμε αύριο αυτό. Όμως κάποιος θα κοιμηθεί χορτάτος.

6 comments:

xamogelo said...

δεν έχεις άδικο... πολλές σκηνές σαν την παραπάνω...

Chris said...

Και που είσαι ακόμα,χαμόγελο, δυστυχώς. Η νύχτα θα είναι μακρυά και δύσκολη

Tweety said...

Δεν είναι σημαντικό ότι έστω και για ένα βράδυ κάποιος θα κοιμηθεί χορτάτος?
Μπας και μας έπιασε η μελαγχολία των ημερών?

Chris said...

Πολύ σημαντικό είναι και βέβαια. Αυτό λέω. Μόνο που σκέφτομαι και πόσα εκατομμύρια θα κοιμηθούν νηστικά, αναμεσά τους τόοοοοσα παιδιά.
Σε μια δίκαιη κοινωνία η φιλανθρωπία δε θα υπάρχει και να θεωρείται αμάρτημα και ποινικό αδίκημα.

Και δεν είναι μελαγχολία των ημερών, Tweety μου, αλλά μελαγχολία των νυχτών και του αιώνα

Σίσσυ said...

Τι να πω κι εγώ λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα; Σε προηγούμενη "συνομιλία" μας κάτι λέγαμε για ενοχές!! Ε, λοιπόν, αρνούμαι τις ενοχές για αυτά που συμβαίνουν τις νύχτες, και όχι μόνο, με υγρασία, πείνα και πολλά άλλα. Ας μην ξεχνάμε και την Αφρική κι ας μην έχει εκεί τόση υγρασία. Και γιατί άραγε τα θυμόμαστε όλα αυτά πάντα λίγο πριν τις γιορτές; Πού είσαι κοινωνικό κράτος;;;;;;;;;;

Chris said...

Θα συμφωνήσω μαζί σου για το κοινωνικό κράτος. Αλλωστε το είπα σε πιο πάνω σχόλιο. Η φιλανθρωπία είναι ντροπή για την ανθρωπότητα.
Το σχόλιο δεν έχει σχέση με το πνεύμα των Χριστουγέννων. Όμως μαζί με τα Χριστούγεννα πλακώνει και το κρύο και κάνει τις ζωές των ανθρώπων στο δρόμο ακόμα πιο δύσκολες. Θυμάμαι ακόμα τη Νέα Υόρκη στις αρχές του 90 με τα πτώματα να μαζεύονται τα πρωινά του Γεννάρη. Με τα μάτια μου σου λέω.

Όσο για τις ενοχές δε νομίζω ότι αυτές είναι και τόσο λάθος σε σχέση ας πούμε με εκείνες για το ότι δε πήρα κινητό στο παιδί μου ή γιατί έβαλα κάποια κιλά, κλπ, κλπ για να μη πάω σε.....βαθύτερα.