Φτιάξτε μας γεφύρια

Το συμβολικό «Από της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο χτίσε μια γέφυρα να πάω και να ρθώ» λέει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο «γιατί δεν έρχεσαι ποτέ». Γέφυρα ανάμεσα στα θέλω με τα έχω, τα όνειρα με τη πραγματικότητα,το απόλυτο με την σύμβαση,τον έρωτα με την συνήθεια. "Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πως να σας το πω" το λέει ο Μάλαμας στην πριγκηπέσσα του. Νέοι άνθρωποι, δυνατή μουσική, ψαγμένος στίχος.
Λίγο παλιότερα ο Καλογιάννης το λέγε "γι’αλλού κινήσαμε γι'αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει». Μας πάει, λοιπόν, ή την πάμε? Μήπως και τα δυό? Σαν τους επιβάτες του πλοίου από τον Πειραιά στα Χανιά που πάνε μεν στο κατάστρωμα ή στην καντίνα αλλά το πλοίο τους πάει στα Χανιά. Και μετά πάλι πίσω στον Πειραιά. Και άντε πάλι πίσω "και η ζωή μας κύκλους κάνει". Αν από πάνω κουβαλάς και βαλίτσες σε αυτό το πηγαινελα, άστα να πάνε.
Μεταφυσικές κουβέντες, τέλος πάντων. Για γεφύρια ξεκίνησα να γράφω και σε καράβια με βαλίτσες κατέληξα. Είμαι αλλού αυτή τη περίοδο μου το λένε και οι φίλοι.
Αλλά κι αυτό το γεφύρι από της καρδιάς τα θέλω ως την πραγματικότητά μας, σαν το γεφύρι της Άρτας μου φαίνεται. Δημοτικό τραγούδι αυτό στη κατηγορία των παραλογών "Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες,κλπ,κλπ "
Εκεί που πάει να τελειώσει, εκεί γκρεμίζεται. Και άντε πάλι απ'την αρχή. Καθε νέα γνωριμία, όνειρα εν συντομία, μια ελπίδα καθεμία ένας άλλος πυρετός με τη Μαρινέλα αυτή τη φορά.