Αυταρχικότητες

Το ότι η κοινωνία συντηρητικοποιείται δεν είναι καινούριο. Στην Ευρώπη έχει αρχίσει εδώ και χρόνια με τους Λεπέν, την Αυστρία , την Ολλανδία , την Φινλανδία και πάνω απ’όλες τις Ανατολικές χώρες πρώην μέλη του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε τα χρυσά αυγά ((του φιδιού) και Καμμένα χαρτιά Σκοτάδι και καταχνιά. Κατά την άποψή μου είναι η απολιτική αντίδραση των απο κάτω στην αυταρχικότητα την βία και την ασυδοσία των απο πάνω. Είναι η αυτοάμυνα του ανυπεράσπιστου που βλέπει όχι μόνο τον μετανάστη ως απειλή για τη δουλειά του, την ασφάλειά του, την εθνική του ταυτότητα και τον εθνικό του πλούτο αλλά και στην παντοδυναμία του παγκοσμιοποιημένου συστήματος που επιβουλεύεται ακριβώς τα ίδια πράγματα. Η απο κάτω αυταρχικότητα φοράει κουκούλες και κρατάει λοστούς. Η άλλη φοράει γραβάτες και κρατά κοντράτα. Βία στη βία, λοιπόν που επεκτείνεται και δυναμώνει σε ώρες κρίσης . Τρέφεται από την ανυπαρξία της πολιτικής και την αδυναμία της κοινωνίας να εκφράσει άποψη μπροστά στην τεράστια εξουσία των ασύδοτων πια αγορών και ολιγαρχιών. Ο εθνικισμός φουντώνει και το Ευρωπαϊκό όραμα ξεθωριάζει αφού το παρέδωσαν στους κερδοσκόπους και τους ραντιέρηδες. Της φορέσαν κοστούμι που δεν της πάει. Ισως, θα πούνε κάποιοι, αναγκαστικά. Σε όλους φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους. Κάποιοι γνωρίζουν την αλήθεια και μόνον η δικιά τους αλήθεια είναι αληθινή. Η αρχή του αυταρχισμού. Όχι διάλογος αλλά κραυγές. Όχι πειθώ αλλά επιβολή . Όχι θέσεις αλλά αρνήσεις. Όχι φως αλλά σκοτάδι παραπληροφόρησης και συνωμοσιολογίας. Πριν να είναι πολύ αργά (αν δεν είναι ήδη) και πριν οι οργανωμένες βίες και συμμορίες αντικαταστήσουν την δημοκρατία και το κράτος πρέπει να ξαναδούμε κάποιες πολύ βασικές αρχές της κοινωνικής και ευρωπαϊκής συμβίωσης και να συσπειρωθούμε όλοι γύρω τους. Νομίζω ότι πήραμε για δεδομένα και αμετάκλητα πράγματα που δεν έπρεπε.