Γιατί δεν αντιδράμε?

Πολλα «γιατί», «τι φταίει», «πως εξηγείται» ρωτάει ο Στάθης στον Ναυτίλο της Ελευθεροτυπίας (Σαββάτου 18/10) και αναρωτιέται γιατί δεν αντιδράμε σε όλα αυτά που γίνονται σήμερα. Αναφέρεται κυρίως στα δισεκατομμύρια που βρέθηκαν ξαφνικά, ω του θαύματος, για να σωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα όταν τόσα χρόνια δεν είχαμε τα κατά πολύ λιγότερα που χρειάζονται για την εξάλειψη της φτώχειας στον κόσμο και γω θα πρόσθετα ούτε για την παιδεία, την υγεία την κοινωνική προστασία, το περιβάλλον και το ασφαλιστικό.
Αν σε αυτό το τεράστιο πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο προσθέσεις και τα λοιπά τεκτενόμενα στον ελληνικό χώρο όπως το Βατοπέδι, η δικαιοσύνη και το γενικότερο μπάχαλο είναι θεμιτό να έχεις τόσα γιατί.
Γιατί δεν αντιδράμε? Γιατί τα ανεχόμαστε? Που είναι η (ευρύτερη) αριστερά? Που είναι η κοινωνία?
Νομίζω ότι ο Στάθης ανήκει στη μειοψηφία αυτών που βλέπουν, καταλαβαίνουν,νοιάζονται και αντιδρουν ακόμα.
Η πλειοψηφία είναι οι βολεμένοι που τη βγάζουν ή τη κουτσοβγάζουν γλύφοντας κανα κόκκαλο μεσα στο τζιπάκι τους. Οι άλλοι αποχαυνωμένοι στο ναρκωτικό του καναπέ τους. Κάποιοι άλλοι δεν εχουν χρόνο ούτε καν να σκεφτούν από το τρέξιμο να τα φέρουν βόλτα. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει.
Όλοι μας είμαστε αποξενωμένοι, κλεισμένοι εδώ και χρόνια στο καβούκι μας έχουμε μετατραπεί από πολίτες σε καταναλωτικές μονάδες που αφού καλύψαμε τις ανάγκες μας τρέχουμε να καλύψουμε και τις επιθυμίες μας. Ξεχάσαμε τις παρέες μας, την οικογένεια μας, το συνδικάτο, τη γειτονιά και ότι συλλογικό και γίναμε ιδιώτες με την αρχαία έννοια του όρου που υποδήλωνε και τον κατώτερο διανοητικά άνθρωπο.
Λίγο λίγο, χωρίς ν’ ακούσουμε «ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μας έκλεισαν από τον κόσμο έξω». Γιατί έτσι έπρεπε. Γιατί μόνον έτσι θα περνούσε ο δογματικός νεο-φιλελευθερισμός τους. Μονάδες κατανάλωσης χρειάζονται που θα αντιδρούν στους νόμους προσφοράς και ζήτησης και μόνο. Άβουλα όντα, έρμαια στη δικτατορία των τεχνητών αναγκών και της διαφήμισης. Όχι πολίτες και κοινωνίες.
Ως ελάχιστη πράξη αντίστασης ασχολούμαστε με το τι συμβαίνει, μέσα μας, γύρω μας, στο σπίτι μας, στην οικογενειά μας, στη γειτονιά μας, στη χώρα μας στον κόσμο μας ολόκληρο. Να ξαναγυρίσουμε στα συνδικάτα, στον εθελοντισμό, στους ΜΚΟ, στις ομάδες ενδιαφερόντων. Να βοηθήσουμε τους αδύναμους. Να μη θεωρούμε τους γέρους μας φόρτωμα. Το περιβάλλον να γίνει δική μας υπόθεση. Να βρούμε τους χαμένους μας φίλους. Να ξεκινάμε με μια καλημέρα στο γείτονα.
Όσοι έχουν τα κότσια έστω και για αυτό το λίγο ας προσέρθουν. Για τους υπόλοιπους, καλή σας νύχτα.

mizastyle και deco remoula.

Είπα να μην γκρινιάξω μέρες που 'ναι και άρχισα να γράφω ένα άλλο ποστ αλλά δεν μ'αφήνουν οι διαβόλοι.
Η υπόθεση Ζαχόπουλου που έρχεται να προστεθεί σε εκείνη των κουμπάρων, των ομολόγων, του Βαρθολομαίου και του Μαγγίνα ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη διαφθορά της ελληνικής πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης.
Η τελευταία είναι αιχμάλωτη της πρώτης και η πρώτη αιχμάλωτη των διαπλεκόμενων και των κολλητών.
Η κατάσταση είναι τέτοια που εμποδίζει πια την ανάπτυξη της χώρας σε σταθερές βάσεις. Ποιος ηλίθιος θα επανδύσει τα λεφτά του όταν ξέρει ότι αν δεν είναι κολλητός θα του τα φάνε όλα χωρις να κάνει φυσικά τη δουλειά του?
Ακόμα χειρότερα. η κάστα αυτή των ανθρώπων που βγάζει εύκολο και πολύ χρήμα είτε τους λένε μαφιόζους των Ζωνιανών, είτε διαπλεκόμενους, είτε τρωκτικά της πολιτικής και της δημόσιας διοίκησης είτε φακελάκηδες στο χώρο της υγείας έχει επιβάλλει τα κοινωνικά πρότυπά της και την αισθητική της ως κυρίαρχη αντίληψη και ιδεολογία. Γρήγορο και άκοπο κέρδος, κοινωνική αναλγησία, βίλα αυθαίρετη σε δάσος ή παραλία, γκόμενα μοντέλο, πισίνα, σινιέ, show off με junk μουσική στα διαφορα σκυλάδικα , τζιπ μπροστά από τριτοκοσμικά μπαράκια και γενικά ένα νεόπλουτο lifestyle και μια αισθητική πολυ χαρακτηριστικα του κύκλου τους που θα τα ονόμαζα mizastyle και deco remoula.

Δεν θα πω τι πρέπει να γίνει για να ξεφύγουμε από αυτού του τύπου την υπανάπτυξη χαρακτηριστική μπανανίας και όχι ευνομούμενου Ευρωπαικού κράτους. Αυτοί που κυβερνάνε, κυβερνούσαν ή θα κυβερνήσουν ξέρουν πολυ καλά τόσο τις πρακτικές λύσεις όσο και τις συστεμικές θεραπείες. Δεν θέλουν όμως να τις εφαρμόσουν γιατί είτε είναι μέσα είτε γιατί φοβούνται το πολιτικό κόστος (ή ακόμα και τη φυσική τους ακεραιότητα?).

Ένας δρόμος μένει. Η αυτο-οργάνωση του τμήματος της κοινωνίας που αντιστέκεται ακόμα, δεν είναι στο κόλπο και που αηδιάζει με όσα βγαίνουν στο φως. Το μόνο που ζητάμε από τα προοδευτικά κόμματα, όποια θέλουν να λέγονται έτσι, να φτιάξουν τους θεσμούς κοινωνικού ελέγχου, θεσμικού εκσυγχρονισμού και διαφάνειας ώστε να μας δώσουν και φωνή και πάτημα.

Οι πολίτες και το ΠΑΣΟΚ: Δυο προτάσεις

Είπε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι θέλει "την επιστροφή στον πολίτη και στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αυτό απαιτεί νέες μορφές οργάνωσης, που θα εξασφαλίζουν την ουσιαστική διαβούλευση, την επιμόρφωση, την πολιτική καινοτομία και δημιουργία σε επίπεδο ιδεών και δράσεων."

Ας αλλάξει λοιπόν η οργανωτική δομή του ΠΑΣΟΚ από τομείς κυβερνητικής ευθύνης (και προθάλαμος επίδοξων υπουργών) σε ανοιχτή οργάνωση ανά κοινωνικό πρόβλημα είτε αυτό είναι διαχρονικό όπως η ανεργία, η φτώχια,η εγκληματικότητα,ο καταναλωτής,οι συνταξιούχοι είτε νέο και περιστασιακό όπως η αναδάσωση των καμένων, η βοήθεια σε σεισμοπαθείς ή όποιο νέο θέμα προκείπτει έτσι ώστε να ανταποκρίνεται με ευελιξία και οξυδέρκεια σε κάθε νεο πρόβλημα και κίνημα πολιτών. Από κει θα βγουν και τα στελέχη που θα γνωρίζουν το κάθε θέμα στην ουσία του και που θα έχουν εμπλακεί στους κοινωνικούς αγώνες και όχι απλά στην τεχνική της μιντιο- και μικρο-πολιτικής γιατί τους πήραμε χαμπάρι πια και δεν μας πείθουν.

Είπε επίσης ότι θέλει να ξαναφέρει τους πολίτες ενεργά μέσα στη πολιτική "Με την σύμπτυξη νέων κοινωνικών συμμαχιών, μέσα από κοινές δράσεις και την συνάντησή μας με τα κινήματα πολιτών. Με την συμπόρευσή μας με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις...."

Για να έρθουν οι πολίτες στην ενεργή πολιτική πρέπει να ξέρουν ότι ο χρόνος και οι κόποι τους θς πιάσουν τόπο και όχι απλώς να γίνουν....προτάσεις προς εξέταση από την τοπική, που θα τις στείλει στη νομαρχιακή, που θα τις στείλει στον τομέα, που.... Ο ουσιαστικός κοινωνικός έλεγχος σε ορισμένους τομείς κρατικής (τοπικής ή κεντρικής)λειτουργίας όπως το περιβάλλον, η πολεοδομία, η δράση της αστυνομίας , η κατανομή των κονδυλίων και άλλα πολλά είναι ο μόνος τρόπος να κινητοποιηθούν οι ενεργοί πολίτες (όσοι υπάρχουν ακόμα) για να ξεφύγουμε από το δε βαριέσαι,τις κάθε είδους τοπικές και εθνικές μαφίες και την τριτοκοσμική μας υπανάπτυξη. Η διοικητική αναδιοργάνωση της χώρας και η αναδιοργάνωση και κάθαρση της δικαιοσύνης είναι εκ των ουκ ανευ για μια τέτοια πρωτοβουλία. Η πρόταση θεσμοθέτησης του κοινωνικού ελέγχου και η συνεργασία με την βάση της άλλης αριστεράς σε αυτό το επίπεδο ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρόν αν θέλουμε τα λόγια να γίνουν πράξη.
Ακούγονται ντεμοντέ και φοβίζουν τέτοια ανοίγματα (ποιους άραγε?) αλλά πρωτοβουλίες άνωθεν χωρίς κοινωνική συμμετοχή όπως η δημιουργία Ειδικής Γραμματείας για τη διαφθορά μόνο για να δίνουν ιδέες στο Λαζόπουλο για το Αλ Τσαντίρι κάνουν