Τρομοριάλιτι

Δεν θα μπω στη συζήτηση επί της ουσίας. Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα από ειδικούς και μη και επικρατεί τόσος δογματισμός που ότι και να πεις υπάρχει και το αντεπιχείρημα. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί πάνω στο σύνθημα " βία στη βία της εξουσίας" είτε στο τσιτάτο ότι "το πολιτικό έγκλημα παραμένει έγκλημα όποια και να είναι τα κίνητρα και όποιος και αν το κάνει ".

Σίγουρα όμως εκ του αποτελέσματος κρινόμενη η τρομοκρατία (διεθνής ή τοπική) όχι μόνο δεν καλυτέρεψε τις ζωές μας αλλά, με πρόσχημα την ασφάλεια, μας τις έκανε πιο δύσκολες.

Η ανάλυσή της ως φαινόμενο θα είναι επιτυχέστερη αν γίνει με όρους ψυχαναλυτικούς παρά πολιτικούς στη βάση των αναλύσεων των Φρομ , Ραιχ και μεταγενέστερων για την πολιτική και την ψυχολογία. Σε μια κοινωνία της απάθειας που δεν τη κουνάει από τον καναπέ ούτε πυρηνική βόμβα, πρέπει να είσαι τουλάχιστον αφελής να πιστεύεις ότι με το να πάρεις ένα όπλο να καθαρίσεις κάποιον ή να βάλεις κανα γκαζάκι θα αλλάξεις τον ρουν της ιστορίας.
Καταδικαστέα, λοιπόν, πολιτικά η τρομοκρατία, που την ονομάζουν αυθαίρετα και επαναστατική βία, και χωρίς δικαιολογία η αφαίρεση ζωής με το έτσι θέλω έστω και αν το θύμα είναι μεγαλέμπορος κοκαϊνης στην παραλιακή.

Καταδικαστέα όμως είναι και τα τρομοριάλιτυ που παρακολουθήσαμε αυτές τις μέρες απο τα αιμοδιψή ΜΜΕ με γιάφκες και «γιάφκες» όπου «εδω βλέπετε το μπάνιο και την κουζίνα» ή «εδώ βλέπανε τηλεόραση» ή «να και η κυλότα της κατηγορούμενης». Καταδικαστέα και η τηλεδικία και ο διασυρμός προσώπων που ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς αθωωθούν από τα δικαστήρια (κατηγορούμενοι είναι και όχι ένοχοι) το στίγμα θα τους κηνυγά εφ’όρου ζωής. Ας μην θάψουμε αρχές,δικαιώματα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.