Αυτό δεν είναι άρθρο αλλά κραυγή βοηθείας! Μου τηλεφωνούν σαδιστικά από τις παραλίες και τα ουζάδικα της Άνδρου για να μου πουν τι χάνω σε αυτή τη γκρίζα χώρα που ζω. Εδώ που τα λέμε βέβαια, με τις κλιματικές αλλαγές, έχει αρχίσει να γίνεται τα τελευταία χρόνια λιγότερο γκρίζα. Φέτος ο χειμώνας ήταν εξαιρετικά ήπιος και ο ήλιος φαίνεται αρκετά συχνά τους τελευταίους μήνες. Παλιά τον γαλάζιο ουρανό τον έβλεπες μόνο ζωγραφιστό σε πίνακες του Delvaux με εκείνο το ονειρικό γαλάζιο του ουρανού λίγο πριν το σούρουπο με λίγα άσπρα μικρά συννεφάκια να περπατάνε ανέμελα πάνω από έναν σιδηροδρομικό σταθμό γεμάτο γυμνές Αφροδίτες που περιμένουν να περάσει το τρένο. Λοιπόν, μετά από τόσους χειμώνες και τόσα καλοκαίρια στον τόπο αυτόν νομίζω ότι έχω νοιώσει στο πετσί μου γιατί ο σουρεαλισμός γεννήθηκε και ρίζωσε στα μέρη αυτά. Έτσι εξηγείται γιατί ο πρώτος τίτλος που έδωσα στο blog αυτό ήταν escape πριν το αλλάξω σε αυτό που βλέπετε σήμερα .
Μια άλλη ένδειξη της ανάγκης μου να αποδράσω εδώ και τώρα είναι ότι μου έρχονται ξαφνικά διάφορες μυρωδιές όπως από το καραβόλαδο του λιμανιού και από τηγανητά καλαμαράκια αν και η θάλασσα από δω είναι τόσο μακριά όσο και από το Καρπενήσι.
Και να φανταστείς ότι θέλω πάνω από μήνα για την άδεια
Όσο για τη σύνταξη. Ζήσε Μάη να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι!
Τέλος πάντων βρήκα τη λύση!
Σταματήστε να μου τηλεφωνάτε από τις παραλίες και τα ουζάδικα της Άνδρου και "άφησε εμένα τον κουτό κατά όπως θέλω να γλεντώ το χάλι μου κύριε Μιχάλη μου"
No comments:
Post a Comment