Αυτό ήταν το δίλημμα παλιών φίλων όταν ανοίξαμε τη συζήτηση για πολιτική σε κάποιο Αθηναικό στέκι τη περασμένη βδομάδα. Αξίζει τον κόπο? Όλοι τα ίδια μας λένε και από ουσία τίποτα! Και δε μιλάμε να μπει κανείς σε κόμματα. Η λέξη και μόνο προκαλεί, αλίμονο, τις ίδιες αλλεργικές αντιδράσεις όπως η λέξη "συνδικάτο" στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Μιλάμε απλά για κάποιες κινήσεις πολιτών με σκοπό και μόνο να οργανώσουν κάποιες ομάδες ή έστω ιδέες ώστε να συμβάλλουν στην από τα κάτω ανανέωση του πολιτικού σκηνικού που τρίζει τόσο όσο και η οικονομία και η κοινωνία της πλασματικής ευημερίας.
Η απάντηση είναι "ναι μεν αλλά". Αυτό το καταθλιπτικό "αλλά" που κολλάει στο παρελθόν και δε βλέπει το μέλλον ούτε δίνει προοπτική. Και τι θα γίνει λοιπόν? Θα μείνουμε απ έξω?
Να αφήσουμε τους άλλους να αποφασίζουν για μας? Δεν είναι πολύ επικίνδυνο αυτό? Που το σταματάς?
Να (ξανα)μπούμε, λοιπόν, στη πολιτική ή να τα περάσουμε ξώφαλτσα?
Ζωή δια πληρεξουσίου δε μας ταιριάζει. Έτσι δεν είναι?
No comments:
Post a Comment