Ήλιος λαμπρός βγήκε χτες ανάπαντεχα στη γκρίζα μας την πόλη μετά από τρεις βδομάδες συννεφιάς και καταχνιάς. Μας χτύπησε για μας ρωτήσει απλά τι κάνουμε και μεις του ανοίξαμε. Και τότε μπήκε ορμητικά από το παράθυρο, αυθάδικα, αναποδογύρισε το βάζο με τα λουλούδια, εκτροχίασε το ηλεκτρικό μας τρενάκι σάρωσε τα δωμάτια και στρογγυλοκάθισε στο σαλόνι. Ζέστανε τις καρδιές και έφερε μνήμες καλοκαιρινές Άνθισε ο Μάης και μας θύμισε ότι πλησιάζουν οι διακοπές. Μύρισε η θάλασσα και μαζί της τα τηγανιτά καλαμαράκια και το ουζάκι. Γεύσεις από Badida, Bacc;rdi, Mojito και Caipirinia.
Bob Marley Sunshine Reggae Just give me a little smile please
Το πιο επισκέψιμο άρθρο του μπλογκ, με πάνω από 50 επισκέψεις τη μέρα,είναι αυτό με τον τίτλο "Μα τι είναι αυτή η πράσινη ανάπτυξη?". Γράφτηκε το 2007 και αναφέρεται φυσικά στη προσπάθεια συνδυασμού καθαρότερου περιβάλλοντος με παράλληλη οικονομική ανάπτυξη και θέσεις απασχόλησης . Από τότε άλλαξαν πολλά. Το θέμα απλώθηκε σαν πυρκαγιά. Έγινε σημαία του ΠΑΣΟΚ και συνισταμένη των άλλων κομμάτων, New Green Deal στην Αμερική, Ενεργειακή Επανάσταση στην Greenpeace, νέα Ευρωπαϊκά κονδύλια από το Ταμείο Συνοχής, οι οικολόγοι-πράσινοι βγήκαν στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας.
Μπράβο και μακάρι να υλοποιηθούν τα σχέδια όλων αν και με αυτή τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα και την αδιάφορη κοινωνία απαιτείται ένα άλλο είδος, πιο τολμηρής, διακυβέρνησης και σύγκρουση με βρώμικα συμφέροντα.
Άκουσα στις 25/5 το Τζίμη Πανούση στον City να αποκαλεί την πράσινη ανάπτυξη και τα οικολογικά κινήματα παγίδες "δεκανίκια του καπιταλισμού" και να στολίζει τους οικολόγους με "ζωντανή γλώσσα". Γιατί, λέει, η πράσινη ανάπτυξη δε θα σταματήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Λες και λέει κανείς το αντίθετο. Τότε, αράπη μας, να μην έχουμε ούτε υπονόμους ούτε να μαζεύουμε τα σκουπίδια . Και αυτές οι λειτουργίες συντελούν στην πράσινη ανάπτυξη αλλά δεν αλλάζουν τις παραγωγικές σχέσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα οικολογικά κινήματα αναπτύσσονται και βρίσκουν υποστηρικτές στις πιο προχωρημένες βιομηχανικά και οικονομικά χώρες. Η κοινωνία του ποδήλατου ως επιλογή και όχι ως ανάγκη είναι μια κοινωνία που έχει λύσει τις βασικές της ανάγκες (π.χ. Ολλανδία) και απαρτίζεται από άτομα που βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία (άνθρωποι γραφείου και διανοητικής εργασίας συνήθως).
Όμως πολλά ξεκίνησαν από τα άτομα της "πάνω" τάξης που δεν τους άρεσε αυτό που βίωναν. Που ενώ δεν άλλαξαν το σύστημα το έκαναν πιο ανθρώπινο. Ούτε η πράσινη ανάπτυξη είναι δεδομένη. Έχει πολύ δρόμο ακόμα. Η διαμάχη μεταξύ παραδοσιακών συμφερόντων όπως των παραγωγών και των πολυεθνικών του πετρελαίου και του άνθρακα από τη μια και των, κατά το πλείστον μικρομεσαίων, παραγωγών εναλλακτικών συστημάτων από την άλλη συνεχίζεται. Και αφού πάντα κάποιος θα κερδίζει (μέχρι που θα βρεθουν οι μάγκες που θα τον σταματήσουν) καλύτερα να κερδίζει ο πιο καθαρός. Τόσο κυνικά!
Καλό να είσαι οπαδός της ιδεολογικής καθαρότητας και της επανάστασης εκ του ασφαλούς . Βολεμένος να έχεις την πολυτέλεια να περιμένεις ώστε κάποιοι άλλοι να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής σου ενώ εσυ να διατηρείς το άλλοθι της μη συμμετοχής σου στο γίγνεσθαι. Φλυαρώντας στα ουζερί, πίνοντας κανα μπάφο και άντε να σπάς και καμια βιτρίνα σε καμια διαδήλωση. Σαν τους μοναχούς που φεύγουν στα βουνά για να ξορκίσουν το διάβολο και αφήνουν κάποιους κακόμοιρους παπάδες μέσα στη μολυσμένη κοινωνία μπας και παρηγορήσουν κανένα άρρωστο.
Η πολυτέλεια του πολιτικού ασκητισμού είναι για λίγους όταν οι περισότεροι στριμωγμένοι προσπαθούν να πάρουν μια μικρή οικονομική ανάσα ή μια ανάσα καθαρού αέρα, να πληρώνονται οι υπερωρίες τους ή να έχουν ένα ευπρεπές νοσοκομείο και σχολείο ώστε να απαλύνουν λιγουλάκι τη ζωή τους πριν αυτή τελειώσει γρηγορότερα από τον καπιταλισμό.
Οι Αυστραλοί Midnight Oil αναρωτιούνται στο beds are burning. How can we dance when our earth is turning? How do we sleep when our beds are burning?
The time has come To say fair's fair To pay the rent To pay our share The time has come A fact's a fact It belongs to them Lets give it back
Να μπούμε σιγά- σιγά στο κλίμα των ημερών με τις ευρωεκλογές. Καθώς πλησιάζουμε την κάλπη και ενώ ο διάλογος για την Ευρώπη έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα εσωτερικά θέματα, αρχίσανε και τα χτυπήματα κάτω από την ζώνη.
Με e-mail αλυσίδες, προωθήστε, κλπ χωρίς σαφή αποστολέα πήρα δυο μηνύματα. Το πρώτο κατηγορεί τον Τσίπρα ότι λουφάρισε στο στρατό και άρα προδότης και το δεύτερο τους οικολόγους για τη στάση τους στο Μακεδονικό και άρα πάλι προδότες.
Έχουμε άλλα πολλά να επισυνάψουμε στα δυο κόμματα περί ων ο λόγος αλλά όχι και αυτά. Ο Καφετζόπουλος παραπονιόταν μια μέρα στο ραδιόφωνο για το ότι έβαλε από την τσέπη του τη βενζίνη στο…… αμάξι του για τη Θεσσαλονίκη που πήγαινε για προεκλογική εκστρατεία . Ρε Αντώνη, με τρένο πάμε Αθήνα-Θεσσαλονίκη όχι με ιδιωτικό αυτοκίνητο. Τέλος πάντων ψύλλοι στ΄άχυρα.
Οι πηγές όλων αυτών των φημών γνωστές. Οι δήθεν εθνικόφρονες όλων των κομμάτων και ειδικά του ΛΑΟΣ, βλέπουν τα ποσοστά των μικρών να είναι ψηλότερα από τα δικά τους ή να ροκανίζουν τα δικά τους και πιάσανε το μυστρί . Δε καταλαβαίνουν οι μπαγλαμάδες, που λέει και μια ψυχή καλή της ώρα, ότι δε μασάνε τέτοια επιχειρήματα αυτοί που σκέπτονται να ψηφίσουν αυτά τα δυο (τουλάχιστον) κόμματα?
Δεν πείθεις για την αγάπη σου προς την πατρίδα όταν διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου για μια βραχονησίδα αλλά δεν δίνεις δεκάρα όταν εκτάσεις μεγέθους ενός νησιού όπως η Χίος χάνονται κάθε χρόνο στη θάλασσα από την διάβρωση και χωριά αφανίζονται λόγω πυρκαγιών. Όταν φρικιάζεις που το αλβανάκι γίνεται σημαιοφόρος και μολύνει την καθαρότητα της φυλής όταν ο τόπος βρωμοκοπά από σκουπίδια, εξασθενή χρώμια και άλλα εύωχα παράγωγα της ανθρώπινης φύσης και δραστηριότητας. Που είναι η εθνική μας περηφάνια όταν βλέπουμε πως καταντήσαμε με τις αρπαχτές μας ένα πράγματι μοναδικό τοπίο στο κόσμο σαν την Αττική που γέννησε την σκέψη, τη δημιουργία και τη δημοκρατία
Έχουμε άλλη αντίληψη περί φιλοπατρίας από τους κατ΄επάγγελμα εθνικόφρονες και ψηφίζουμε με γνώμονα το μέλλον της Ευρώπης, της χώρας και της κοινωνίας. Το τι και το γιατί το συζητάμε στο επόμενο πόστο.
Rolling Stones και Sympathy for the Devil. Με τον Jagger βρέφος και τον Lennon στο ακροατήριο. Τέλος δεκαετίας του 60 αρχές 70 αν θυμάμαι σε δίσκο βινιλίου. Pleased to meet you Hope you guess my name But what's puzzling you Is the nature of my game (η συνέχεια των στίχων εδώ)
Ξαναείδα πρόσφατα ένα έργο του Χάρολντ Πίντερ και διάβασα και το μοναδικό του μυθιστόρημα (οι Νάνοι). Τι να πω εγώ ως μη ειδικός για τον μεγαλύτερο σύγχρονο αγγλόφωνο θεατρικογράφο που πέθανε σχετικά πρόσφατα (2008) τρία χρόνια μετά την απονομή του Νόμπελ λογοτεχνίας? Για το έργο του ή την πολιτική του στάση?
Η διάλεξή του κατά την απονομή του βραβείου με θέμα την Τέχνη, την Αλήθεια και την Πολιτική έκανε τον γύρω του κόσμου και έμεινε ιστορική. Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, αινιγματικός και απρόβλεπτος με θέματα κτισμένα γύρω από την ασημαντότητα της καθημερινότητας χρειάζεται από τον θεατή έντονη νοητική διεργασία, υπομονή και επιμονή για να μη φύγει στη μέση του έργου.
Χαρακτηριστικό του οι έντονες σιωπές στη μέση, στην αρχή στο τέλος των διαλόγων. Σιωπές που,ως επί το πλείστον, σου προκαλούν το συναίσθημα επικείμενης απειλής ή ξεσπάσματος. Αλλά και σιωπές αποστασιοποίησης, αυτογνωσίας, αναζήτησης, αμηχανίας, ενοχών, αδιαφορίας,μίσους, σιωπές ερωτικές, σιωπές μουσικές, σιωπές εγωιστικές. Αλλά ποτέ σιωπές για τις σιωπές ή σιωπές από ή προς παρεξήγηση. Όλες τους σεβαστές και ίσως κατανοητές στη πρόθεσή τους. Όχι πάντα όμως ερμηνεύσιμες από τον θεατή. Εκτός αν ελεήσει ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης ή όποιος τις έβαλε στο έργο να μας δώσουν με τα λόγια ή την πράξη το νόημα της σιωπής τους για να μη φύγουμε με την απορία εμείς που δεν έχουμε τα ίδια εργαλεία κατανόησης. Πριν πέσει η αυλαία φυσικά.
Λέω τώρα που είναι καλοκαίρι και μέχρι τις διακοπές να κλείνω τα άρθρα με ένα μουσικό κομμάτι ανάλογα με την διάθεση. Βάλτε τον ήχο σας και ακούστε αυτή την εκτέλεση του Λιδάκη σε ένα τραγούδι του Α. Πάνου. Κατά προτίμηση στη σιγαλιά και τη……σιωπή της νύχτας, p l e a s e.
Εγώ τη Eurovision δεν την είδα. Κάποιοι φίλοι όμως, βορειοευρωπαίοι, που γνωρίζουν και αγαπούν την Ελλάδα, μου το περιέγραψαν και μου έκαναν καζούρα. Είναι δυνατόν μια χώρα όπως η δικιά σας να κάνει αυτά τα μαιμουδίσματα? Μια από τις λίγες χώρες με παραγωγή ακόμα εθνικής λαικής μουσικής να λέει αυτά τα ανούσια σε στίχο και μουσική τραγούδια? Και πώς είναι δυνατόν ένας κοντοπόδαρος με βαριά προφορά στα αγγλικά βαλκάνιος να το παίζει Michael Jackson? Ετσι για να αποστασιοποιηθούμε απ΄την εθνική μας περηφάνια για σκεφτείτε τον αντίστοιχο Αλβανό ή Ρουμάνο Σάκη να έχει τις ίδιες φιλοδοξίες.... Τί εικόνα σας έρχεται στο μυαλό? Είναι τόσο παράταιρο όσο και ένας γερμανός που προσπαθει να χορέψει ζειμπέκικο ή συρτάκι με σορτ και πέδιλο με κάλτσα σε τουριστική ταβέρνα στην Κέρκυρα.
Ξέρουμε τι είναι η Eurovision. Ανατολικο-τριτοκοσμικό πανηγύρι όπου η Ευρωπαική μουσική παράδοση απέχει. Αυτό όμως το κακής αισθητικής και συγκεκριμένης νοοτροπίας προιόν που έστειλε η Ελλάδα δεν εκπροσωπεί εμένα και φυσικά πολλούς άλλους της δικής μου αντίληψης περί αισθητικής και μουσικής. Είναι απλά ο καθρέπτης της βαρβαρότητας στο κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο αυτών που τον επέλεξαν και τον προώθησαν. Κωλοτούμπες και πηδήματα με ή χωρίς εισαγωγικά να τα κάνουν στη Μύκονο στα σπίτια τους. Χωρίς να πληρώνω εγώ τα γαμησιάτικα. Και αν ο κ.Ρουβάς ζήτησε συγγνώμη και το εννοεί ας επιστρέψει τα λεφτά που τσέπωσε αυτός και η ομάδα του.
Για να ξεπλύνουμε τ΄αυτιά μας, ένα τραγούδι(Γ.Μαρκοπουλος/Μ.Κατσαρός) δώρο του μπλογκ σε όλους τους αναξιοπαθούντες.Τώρα που εδώ στις χώρες του Βορρά μπαίνει το καλοκαίρι με χιλιάδες χρώματα και αρώματα.
Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμα και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές».
Ο Σαντιάγκο Αλμπα Ρίκο είναι ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος. Το ακόλουθο κείμενό του είναι ένα κριτικό σχόλιο για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση όπως το μετέφερε ο Θ. Γιαλκέτσης στη τελευταία (17/5) Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Ανεργοι ενώ περιμένουν στην ουρά για δουλειά στη Νέα Υόρκη. ------------------------------------------------------------------------------------------------------- Μιλάμε για καπιταλιστική κρίση όταν το να πεινάνε 950 εκατομμύρια άνθρωποι, το να διατηρούνται μέσα στη φτώχεια 4,75 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το να παραμένει χωρίς νερό το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού και χωρίς υπηρεσίες υγείας το 50%, το να λιώνουν οι πάγοι, το να αφήνουμε αβοήθητα τα παιδιά και το να αφανίζουμε τα δέντρα και τις αρκούδες ήδη δεν γεννάει αρκετό κέρδος για 1.000 πολυεθνικές και για 2,5 εκατομμύρια πολυεκατομμυριούχους
Ολα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίση. Τι είναι, επομένως, καπιταλιστική κρίση; Πότε αρχίζει μια καπιταλιστική κρίση;(.......)
Γιατί ενώ υπάρχουυν όλο και περισσότερα τρόφιμα και όλο και περισσότερη πείνα, όλο και περισσότερα φάρμακα και όλο και περισσότεροι άρρωστοι, όλο και περισσότερα άδεια σπίτια και όλο και περισσότερες άστεγες οικογένειες, όλο και περισσότερη εργασία και όλο και περισσότεροι άνεργοι, όλο και περισσότερα βιβλία και όλο και περισσότεροι αναλφάβητοι, όλο και περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα και όλο και περισσότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
Και αφου το διαβάσετε και συμφωνήσετε ότι "δεν πάει άλλο" και "κάτι πρέπει να γίνει", το επόμενο ερώτημα είναι όχι το τι, αλλά το πως, πότε και από ποιόν? Όποιος το ξέρει ας μου το πει.
Από καιρό ήθελα να βάλω ένα ποστ για το θέμα αλλά ήθελε ψάξιμο και χρόνο δεν είχα. Τώρα το βρήκα έτοιμο. Επειδή ορισμένοι και ορισμένες μας κουνιούνται γαι τη συμμετοχή τους στη γκλαμουράτη και μουράτη λέσχη Μπιλντερμπεργκ που συναντιέται σε διάφορες σικάτες πόλεις της Ευρώπης ας διαβάσουμε τι είδους λέσχη είναι αυτή. Έτσι για την ιστορία που λέει ο λόγος Αρθρα από το Skai.gr< Διαβάστε και τα λίνκς για πιο σασπενς
Παρακολουθώ την ιστορία για το αιολικό πάρκο στο Νότιο Ευβοικό με τις 90 γεννήτριες Με την γνωστή μας τσαπατσουλιά και αρπαχτομανία, ένα μέτρο όπως η προόωθηση εγκατάστασης ανεμογεννητριών από ευλογία που θα πρέπε να είναι, θεωρείται κατάρα.
Η έλλειψη χωροταξικού και ενεργειακού σχεδιασμού και η παράδοση του εγχειρήματος στη ιδιωτική πρωτοβουλία με εργαλείο την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων κατά περίπτωση από τον επενδυτή και μόνο έχει επιφέρει το αλαλούμ. Από πάνω τρέξανε όλοι, μπας και αρπάξουμε το κατιτις μας, να κάνουν αιτήσεις για άδειες εγκατάστασης ανεμογεννητριών ακόμα και στις ταράτσες τους και ο κοσμάκης τα πήρε. Θα μας τις φέρουν στις αυλές μας, άκουσα το περασμένο καλοκαίρι να λέγεται.
Η πολιτική αυτή, σε συνδιασμό με την γενική απαξίωση των κρατικών υπηρεσιών και την έλλειψη εμπιστοσύνης από τον πολύ κόσμο στους εμπειρογνώμονες όσων αφορά την δημιουργία επιστημονικής και έγκυρης γνώμης για τις πιθανές τοπικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις έφεραν την πλήρη άρνηση. Βάλε και τα βρώμικα (με ή χωρίς εισαγωγικά) συμφέροντα που κάνουν την προπαγάνδα τους κατά της αιολικής, να την η εικόνα.
Όπως πάμε σε λίγο θα είναι πιο εύκολο να εγκαταστήσεις πυρηνικό εργοστάσιο παρά ανεμογεννήτρια!!!
Η Πράγα παραμένει από τις πιο ενδιαφερουσες και ζωντανές πρωτεύουσες μικρού μεγέθους της Ευρώπης. Πολλά πράματα να κάνει κανείς όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας.
Πενήντα πέντε είναι μια ή δυο λέξεις? Δυο πεντάρια τέλος πάντων. Πεντάρες στο τάβλι κάνουν κάτι πόρτες, μα κάτι πόρτες! Την κάλή μου διάθεση σήμερα την έκαναν καλύτερη οι φίλοι που τηλεφώνησαν ή έγραψαν ή έστειλαν ενα smsάκι. Απορώ πάντα πως μπορούν κάποιοι τόσοι πολλοί και θυμούνται τα γενέθλια τόσων πολλών ακόμα και όταν τα γράφουν στην ατζέντα τους. Οι αθεόφοβοι θυμούνται μέχρι και τις επέτειους των γάμων των άλλων. Και τα θυμούνται κάτι αναπάντεχοι και τα ξεχνουν κάποιοι δικοί σου (δικαιολογούνται μόνο όσοι ετοιμάζονται να παντρευτούν διότι έχουν άλλα στο κεφάλι τους) . Κάποιοι άλλοι βέβαια τα θυμούνται αλλά δεν σου εύχονται περιμένοντας ίσως να μεγαλώσεις κι άλλο λίγο και να μεγαλώσουν κι εκείνοι. Είμαστε "μικροί" ακόμα σου λένε. Έχουμε καιρό. Τα λέμε του χρόνου. Ε, άντε λοιπόν και του χρόνου! Για τα γενέθλια προφανώς γιατί για τους γάμους λέμε η ώρα η καλή.
Πρώτη Μαίου σήμερα και στο Παρίσι το πρωί μια λιακάδα καλοκαιρινή, χαρμόσυνη, ανατρεπτική φυσάει μακριά τη μιζέρια και την νοσηρότητα μας. Η Πρώτη Μαίου παραμένει πάντα για μας τους παλιούς λάτρεις της συναισθηματικής πολιτικής μια ελπίδα για μια καλύτερη Άνοιξη. Δεν είχα τη φωτογραφική μου μαζί αλλά και οι φωτογραφίες της Le Monde δίνουν γεύση. Η Sègoléne παραμένει πάντα γοητευτική και φρέσκια, ότι και να λένε οι κακές γλώσσες.
