Στα πάτρια εδάφη

Πατριαρχική και Συνοδική λειτουργία Κυριακή πρωί στη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής στο Μπαλουκλί. Εκεί που είναι οι τάφοι των πατριαρχών. Εκεί που τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδηξαν στη στέρνα όταν οι Τούρκοι πάτησαν την Πόλη Ο πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου Λεωνίδας Αστέρης ανεβάζει με την τέχνη της βυζαντινής μουσικής και τη φωνή του τη συγκίνηση και την κατάνυξη. Μυσταγωγία! Απέξω κυματίζουν Τούρκικες σημαίες και η τουρκικη αστυνομία σε επιφυλακή. Ένας δυνατός κρότος ακούστηκε απέξω και όλοι έστρεψαν τρομαγμένα βλέμματα προς την είσοδο. Πυροβολισμός? Όχι μια πόρτα μόνο που έκλεισε ο αέρας. Ο φόβος των Γκρίζων Λύκων! Τα χρυσά αυγά Τουρκίας που δεν ανέχονται τους...ξένους και αλλόθρησκους. Στο μυαλό αυθόρμητα έρχεται το σύνθημα «ο παππούς σου πρόσφυγας, ο πατέρας μετανάστης και συ ρατσιστής?»

Την άλλη μέρα στην Ιερατική Μονή της Χάλκης η είσοδος επετράπη στους λιγοστούς επισκέπτες, έχω την εντύπωση, σχεδόν συνωμοτικά. Απόκρυφα! Και πάλι ο φόβος του επικυρίαρχου! Η επαναλειτουργία της σχολής παραμένει μόνο υπόσχεση.

Ο φόβος και ο διχασμός προέρχονται απο το επίσημο κράτος και από τις οργανωμένες συμμορίες. Για τον απλό Τούρκο της Πόλης παραμένουμε καρντάσια και....πελάτες. Οι εικόνες πιο κάτω είναι από σοκάκι του Φαναριού η πρώτη που δεν χρειάζεται να την σχολιάσω. Η δεύτερη είναι από τη Μονή της Χώρας (μουσείο σήμερα) όπου Αμερικανοί αρχαιολόγοι έχουν κάνει μια φανταστική δουλειά αποκατάστασης των αρχικών τοιχογραφιών και ψηφιδωτών