Συζητούσα με μια φίλη χτες Κυριακή στον καφέ και μου έλεγε ότι η καθολική εκκλησία της γειτονιάς μας οργανώνει από τον Οκτώβριο ως και τον Απρίλιο κάποιες πνευματικές βραδιές για ανθρώπους που έχουν προβλήματα προσωπικά , υγείας, οικογενειακά, κλπ, και προσπαθούν να βρουν μια είδους ανακούφιση ή και λύτρωση μέσα από την πνευματική πρακτική πέρα από τις συνηθισμένες τελετές και κατηχήσεις . Μπορεί να διαφωνείτε με τον πνευματισμό και τη μεταφυσική του διάσταση που δεν συνάδει με τον ορθολογισμό της επικρατούσας σήμερα αντίληψης, αλλά δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε το δικαίωμα στην ελπίδα και την πνευματική γαλήνη όπως ο καθένας το αντιλαμβάνεται για τον εαυτό του ειδικά στις δύσκολες στιγμές του.
Από αυτό και από άλλα παραδείγματα έχω την εντύπωση ότι η καθολική εκκλησία στη βάση της είναι πιο πιστή στον πνευματικό της ρόλο από ότι η εκκλησία στην Ελλάδα όπου όταν οι ιεράρχες δεν ασχολούνται με το δόγμα ή την λειτουργική του ασχολούνται με την πολιτική.
Που είναι ο πνευματικός τους ρόλος? Έχει περιοριστεί στους λίγους που ακόμα εξομολογούνται ή στους ετοιμοθάνατους? Και όταν είναι τόσο εγκόσμιοι στη καθημερινότητα τους μπορούν να σε πείσουν ότι έχουν πνευματικές ικανότητες και να σε ¨ανεβάσουν¨? Και υπάρχουν πολλά βάσανα σε πολύ κόσμο που ζητά το ¨ανέβασμα¨
Γιατί λοιπόν απορούν όταν όλο και μεγαλύτερες ομάδες, ειδικά νέων ανθρώπων, πάνε σε άλλες θρησκείες ή σε αιρέσεις για να βρουν αυτό που ζητάνε?
Αντί οι ιεράρχες να ασχολούνται με τις ταυτότητες, τις κορώνες περί ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού προς ανιστόρητους , την ένταξη της Τουρκίας, τον Συνασπισμό και δε θυμάμαι τι άλλο, ας επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην στήριξή του ποιμνίου τους δίνοντας του με πρακτικό και πειστικό τρόπο αυτό που χρειάζεται και είναι και το κύριο καθήκον τους. Την πνευματική δύναμη και γαλήνη που χρειάζεται να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του. Αμήν
Φωνή Βοώντος εν τη Ερήμω
1 comment:
Post a Comment