Από τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν το καλοκαίρι στις Βρυξέλλες, το πολυ-πολιτισμικό αλλά κατά κύριο λόγο μουσικό φεστιβάλ Couleur Cafe συμπλήρωσε φέτος 20 χρόνια ύπαρξης. Η προσέλευση έσπασε τα ρεκόρ με πάνω από 73000 κόσμο με sold out για τις δυο από τις τρεις μέρες. Με Arno, Emir Kusturica, Cesaria Evora, Zap Mama, Magic System και Bénabar από τους πιο γνωστούς αλλά και με λιγότερο γνωστούς και μέσα σε μια αποπνικτική ξέστη, το φεστιβάλ φέρνει τον ήλιο και το χρώμα στις γκρίζες ζωές μας και μας θυμίζει ότι οτι οι καλοκαιρινές διακοπές σχεδόν έφθασαν (που λέει ο λόγος δηλαδή).
Σε μια οικολογική-εναλλακτική συγκέντρωση παρατηρούσα το στυλ των νεαρών κατά πλειοψηφία ατόμων και τη γλώσσα του ντυσίματος. Μακρύ μαλλί για τα αγόρια πιασμένο πίσω, φαρδύ χαχόλικο παντελόνι με πολλές εξωτερικές τσέπες, σπορ παπούτσια με ρίγες, μπλούζα έξω από το παντελόνι και φούτερ με κουκούλα. Φορέματα-ριχτάρια για τα κορίτσια ή παρα πολύ φαρδιά παντελόνια, αχτένιστες, με διάφορα κρεμαστά. Απαραίτητο συμπλήρωμα το σακίδιο στην πλάτη και για τους δυο.
Για να αποφύγουν το κλασσικό στυλ φτιάξαν ένα άλλο κλασσικό στυλ και ένα τρόπο εμφάνισης στερεότυπο έτοιμο φαγητό για τις βιομηχανίες της μόδας. Λίγο προσωπικότητα και φαντασία έξω από τα αντι-στερεότυπα και το lifestyle "αντί" δεν υπάρχει?
Je suis métisse et Yannick Noah
Deux être différents qui se mélangent et ne font qu'un Deux cultures, deux passés qui se rassemblent et ne font qu'un Deux façons de penser qui se rassemblent pour ne faire qu'un Je suis métisse
Για τρίτη φορά στα Σκόπια. Από τη μια ο παλιός (Αλβανικός) τομέας όπου ο χρόνος έχει σταματήσει σαν Αγγελοπουλική ταινία στις αρχές του 1900, σε μια άλλη ήπειρο. Μικρά μαγαζάκια, πραμάτειες απλωμένες έξω, καρέκλες στα πεζοδρόμια , μιναρέδες, τσίκνα από σουβλάκια και μπαχάρι που βράζει στη σάλτσα του κοκκινιστού. Μνήμες από Ανατολή αλλά όχι μόνο. Λευκωσία, Μυτιλήνη, Χανιά δεν απέχουν παρά μια ιδέα.
Από την άλλη πλευρά του Βαρδάρη, ο νέος τομέας της πόλης αυτός που ξαναχτίστηκε μετά τον σεισμό του 50. Γεμάτος καφετέριες με άπειρο κόσμο να πίνει τεράστιους παγωμένους καφέδες και να καπνίζει άπειρα τσιγάρα σε 30 υπό σκιάν και μισόγυμνα γκομενάκια να περνούν στη πασαρέλα..
Δυνατές γνώριμες βαλκανικές μουσικές, ορθόδοξες εκκλησίες και τα υποκαταστήματα της Alpha Bank σε ξεγελάνε κάποιες στιγμές για το που βρίσκεσαι. Βλέποντας τις κοψιές τους, τις συμπεριφορές τους, ακούγοντας τα (λίγα) ελληνικά που μιλάνε δίπλα στη μιζέρια και τη βρωμιά της πόλη καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι η ελληνική πολιτική στο μακεδονικό και πόσο κρετίνοι πρέπει να είναι οι πολιτικοί των Σκοπίων ώστε να μην τα χουν βρει με την Ελλάδα είτε πρόκειται για τα μικροκομματικά τους οφέλη είτε για μεγάλες συνωμοτικές γεω-στρατηγικές (και που στο τέλος θα πάρουν ότι και οι υπόλοιποι στην περιοχή , να μην πω)
Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πει για τον ΣΥΝ ότι είναι σα τη γυναίκα που όλοι την ερωτεύονται αλλά κανείς δεν τη παντρεύεται. Σε όρους ψυχιατρικούς, θα έλεγα ότι το πολιτικό διπολικό σύνδρομο, πρώτου ή δεύτερου βαθμού, των "αγαπητικών" -βλέπε εν δυνάμει ψηφοφόρων του ΣΥΝ- αλλά και των στελεχών του, φέρνει το κόμμα μια στο 20 και μια στο 4%. Μήπως δεν ξέρουν τι θέλουν?
Στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, ο ΛΚ λέει ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο τέλος του. "Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή υπήρξε ένα λάθος. Το λάθος αυτό το πληρώσαμε με μια ήττα, διότι κατέληξε να αλλοιωθεί σε τέτοιο βαθμό η φυσιογνωμία και η γραμμή του ΣΥΝ, ώστε ο σκληρός πυρήνας του, οι αφοσιωμένοι σύντροφοι, στελέχη και μέλη μας, που χρόνια τώρα δίνουν τη μάχη για να επιβιώσει η προσπάθεια της ανανεωτικής αριστεράς, κυριολεκτικά τα είχαν χαμένα».
Σημειώνει ωστόσο ότι «δεν τίθεται θέμα ηγεσίας. Αλλά, βεβαίως, τίθεται θέμα επανεκτίμησης και της γραμμής μας και των μεθόδων μας. Και επίσης, των σχέσεών μας με ολόκληρο τον δημοκρατικό χώρο»(ΠΑΣΟΚ μας λένε, Λέων)
Θά πρόσθετα ότι όλη η αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και των σοσιαλιστών, πρέπει να επανεκτιμήσει και τη γραμμή της και τις μεθόδους της. Μέσα στην πραγματικότητα της κατά κράτος κυριαρχίας του κεφαλαίου έναντι της εργασίας και τις γενικές κοινωνικές ανισορροπίες που προκαλεί το να κάνει κανείς πολιτική (την τέχνη του εφικτού) είναι πολύ πιο αναγκαίο και αποτελεσματικό από το να συντηρεί τα αριστερά ανακλαστικά και την ιδεολογική καθαρότητα. Σαν ένα είδος πολιτικού ασκητισμού όπου πετάμε ένα υπεραπλουστευμένο φταίει ο καπιταλισμός ( η ο διάβολος) και καθαρίσαμε.
Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης όπου το κεφάλαιο κινείται αστραπιαία και οι αποφάσεις πέρνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, το να αφήνεις την κοινωνία πολυδιασπασμένη να διαμαρτύρεται σε τοπικό επίπεδο αν δεν οφείλεται σε πολιτική άνοια είναι πολιτική ανηθικότητα.
Η συντηρητική νύχτα που περνάμε θα είνα και μακριά και επώδυνη. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μεσα σε κλίμα γενικευμένης απάθειας μόνο καλούς οιωνούς δεν φέρνουν.
Η συνεργασία των πιο προοδευτικών ανθρώπων και δυνάμεων είναι πια θέμα επιβίωσης.
Γρήγορα όμως σύντροφοι πρίν το διπολικό μας/σας σύνδρομο εξελιχτεί σε παράνοια.
Ήρθε το καλοκαίρι νομίζω ή κάνω λάθος? Με τέτοιο παλιόκαιρο στην εσπερία που να το πάρεις χαμπάρι! Χτες βράδυ ταξίδεψα την παραλία του Ζόργκου στην Άνδρο. Ήσυχη ακόμα και τον Δεκαπενταύγουστο σου αφήνει χώρο για να ανασάνεις. Άς πάνε οι νεόπλουτοι στο Superparadise. Εμεις απλά και ήρεμα θα ακούμε τον ήχο της θάλασσας και της σιωπής. Και θα κοιμόμαστε στην άμμο αφήνοντας ορφανά τα κρεβάτια μας τις νύχτες χωρίς φεγγάρι. Το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό!
Τρίβουν τα χέρια τους όσοι θέλουν να συνεχίσουν την ίδια νεο-φιλελεύθερη πολιτική παρέα με τους αντι-ευρωπαιστές. Οικονομική κρίση και ανεργία δεν είναι ικανές να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Το βολεμένο κομμάτι της κοινωνίας πάει στις κάλπες, ψηφίζει και κυβερνά ενώ το αβόλευτο και κατά το πλείστον απολιτίκ πάει για μπάνιο αφήνοντας τη μοίρα του στα χέρια των άλλων. Προφανώς δεν βλέπει προοπτική στα κόμματα που θα έπρεπε να το εκφράζουν και αμφισβητεί την ικάνότητα του πολιτικού συστήματος. Η ολιγαρχία και ο αυταρχισμός με το αυγό του φιδιού ante portas.
Ας προβληματιστούν λοιπόν οι σοσιαλιστές και η αριστερά για να αλλάξουν όχι στα λόγια μόνο αλλά στην πράξη. Για να ξαναφέρουν τον κόσμο στην πολιτική χαρίζοντας του όραμα και ελπίδα.
Στη Ελλάδα ειδικότερα όσοι θέλουν να μας πείσουν ότι θέλουν κάτι να αλλάξουν ας επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πολιτικής ως πρωταρχικό και μοναδικό στόχο τους εκεί που φτάσαν τα πράματα. Όλα τ΄άλλα έπονται. Τι να τα κάνεις τα προγράμματα όταν δεν υπάρχει κανείς να τα πιστέψει, να τα ακολουθήσει και να τα εφαρμόσει αφού όλοι θα είναι παραλία?
"Γεννήθηκα" του Γ.Μαρκόπουλου σε στίχους Κ.Μύρη (ψευδώνυμο του Κ. Γεωργουσόπουλου) με τον Ν.Ξυλούρη από τον δίσκο "Ιθαγένεια" αρχές του 70
Για πρώτη φορά δικαστήριο δικαίωσε πεζό που επέλεξε να περάσει πάνω από παρκαρισμένο αυτοκίνητο που έκλεινε το πεζοδρόμιο, παρά να κατέβει στο οδόστρωμα. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο αποκλεισμός του πεζοδρομίου αποτελεί προσβολή της προσωπικότητας του πεζού και επιδίκασε αποζημίωση 600 ευρώ, ανά εμποδιζόμενο πεζό παρακαλώ. Δηλαδή 1200, επειδή ήταν ζευγάρι!
Ανακαλύπτω μια νέα ακτιβίστικη πρωτοβουλία τους streetpanthers, ένα μπλογκ και ένα καλό νέο που μόλις διαβάσατε. Για τα δικαιώματα των πεζών. Επιτέλους! Αντίδραση στην καφρίλα. Κολλάνε αυτοκόλλητα στα παράθυρα των κάφρων και πατάνε απάνω στα αυτοκίνητα τους που εμποδίζουν τη διέλευση των πεζών. Πάλι καλά γιατί σε άλλες χώρες κάνουν και χειρότερα όπως να τους ξεφουσκώνουν και τα τέσσερα λάστιχα,ειδικά σε αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού στο κέντρο της πόλης. Βλάβες του τύπου να σπάνε καθρεφτάκια η κεραίες η να κάνουν γρατζουνιές απαγορεύονται γι΄αυτό και δεν είναι και πάρα πολλές.
Διαβάζω από το μανιφέστο τους -Δεν αρκούσε να τσατιζόμαστε βλέποντας τους παράνομα παρκαρισμένους πάνω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις και πεζόδρομους. - Δεν αρκούσε να φοβόμαστε όταν μας κυνηγούσαν τα μηχανάκια ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια. - Δεν αρκούσε να κοιτάζουμε ανήμποροι όταν αυτοκίνητα και μηχανές έκαναν σιγά-σιγά κατάληψη στο μοναδικό χώρο περιπάτου, το πλακόστρωτο της νέας παραλίας (Θεσσαλλονίκη).
Επισκεφτείτε και τον "γάιδαρο του μήνα". Η απεικόνιση της αθλιότητας.
Να χάσουμε το μπάνιο τους για να χάσουν αυτοί τον ύπνο τους, λέει κάποιο σύνθημα της Αριστεράς για να παρακινήσει τους ψηφοφόρους της να πάνε στην κάλπη.
Η πολιτική απάθεια ως προς τις ευρωεκλογές είναι γενικευμένη σε όλη την Ευρώπη. Οι Έλληνες είμαστε μάλλον από τους πιο ένθερμους για να πάμε να ψηφίσουμε. Για το φαινόμενο αυτό δεν φταίνε οι πολίτες. Φταίει πρωταρχικά το ξεδοντιασμένο πολιτικά , όπως το έκαναν, ευρωπαϊκό οικοδόμημα που έχει ξεχάσει τι σημαίνει πολιτική και ασχολείται με την διαχείριση καταστάσεων και πόρων ανάλογα με τις επιθυμίες των Κρατών Μελών και δη των ισχυρότερων. Μια κατάσταση που διατηρεί το status quo της μεγάλης Ευρωπαϊκής αγοράς μεν αλλά δεν παίρνει πρωτοβουλία για την προώθηση της κοινωνικής και της πολιτικής (στον εξωτερικό τομέα) Ευρώπης από την άλλη. Το παιχνίδι δεν είναι μόνο μεταξύ δεξιών και αριστερών δυνάμεων αλλά και μεταξύ κρατών, όπου κράτη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο παραδοσιακά φρενάρει το οικοδόμημα η όπως οι δημοκρατίες της Ρηνανίας που θεωρούνται παραδοσιακά οι ατμομηχανές του. Προς το παρόν το παιχνίδι γέρνει προς τα δεξιά και τα αντι-φεντεραλιστικά. Η είσοδος των πρώην ανατολικών χωρών (που ακούνε Ένωση, κοινωνικά, συνδικάτα, κλπ και παθαίνουν αλλεργία) έκανε τις ισορροπίες ακόμα πιο δυσμενείς για αυτούς που θέλουν πιο πολύ και πιο κοινωνική Ευρώπη.
Παρ΄όλα αυτά ένα πολύ μεγάλο μέρος των αποφάσεων (πολύ μεγαλύτερο από ότι νομίζετε!) που αφορούν όχι μόνο τα θέματα υψηλής πολιτικής αλλά και την καθημερινότητά μας λαμβάνεται στις Βρυξέλλες από το τοπικό σύστημα των Βρυξελλών (που δύσκολα γίνεται αντιληπτό από τον απλό πολίτη) αλλά και από τις εθνικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που πηγαινοέρχονται.. Δεν φταίνε όμως για όλα τα κακά οι Βρυξέλλες. Μη το παρακάνουμε. Υπάρχουν και πάρα πολλά καλά που τα ξέρουμε όλοι ( έργα, γεωργικές επιδοτήσεις, περιβάλλον) .
Τώρα αν αξίζει να χάσουμε το μπάνιο μας για να πάμε να ψηφίσουμε? Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι αυτό που θα αλλάξει τα πράματα. Η δύναμή του είναι περιορισμένη σε κάποιους τομείς μόνο και είναι τέτοια η πολυδιάσπαση των συμφερόντων που στη βάση του κοινού παρανομαστή συνήθως λέει αερολογίες ή κάνει μικρής εμβέλειας παρεμβάσεις. Εκτός αν αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί με τις εκλογές οπότε θα επηρεαστούν και η σύνθεση της μελλοντικής Commission που αλλάζει το φθινόπωρο αλλά και θα λάβουν μηνύματα οι κυβερνήσεις. Τέτοιο ενδεχόμενο όμως δεν φαίνεται να υπάρχει από τα γκάλοπ. Εκτός αν όλοι όσοι κοιμούνται ξυπνήσουν και πάνε μαζικά και δυναμικά να ψηφίσουν για μια νέα πνοή.
Γενικά όμως δεν βλέπω να χάνει κανείς τον ύπνο του ούτε τα μπάνια του από αυτές τις ευρωεκλογές. Το ροχαλητό δε σταματά ούτε με οικονομικές κρίσεις ούτε με κλιματικές αλλαγές, ούτε με τίποτα. Ρούφα, λοιπόν, μικρέ το αυγό σου και τράβα στη παραλία να παίξεις. Ξέρουμε εμείς τι πρέπει να γίνει για το καλό σου.
Ήρθε το καλοκαίρι. Ξυπνάτε με όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης! Green Day : Wake me up when September ends
Αρκετά με την πράσινη ανάπτυξη. Σήμερα μιλάμε για τον πράσινο θάνατο. Όχι δεν είναι πλάκα, ούτε είμαι αυτοκτονικά καταθλιπτικός (απ΄ όσο μου έχουν πει τουλάχιστον).
Η Κίνα προωθεί την οικολογική κηδεία αλλά οι περισσότεροι κινέζοι προτιμούν τον παραδοσιακό τρόπο και γι΄αυτό προφανώς η χώρα αυτή δεν υπογράφει το Πρωτόκολλο του Κιότο (και όχι το ότι φταίνε οι ρυπογόνες βιομηχανίες όπως φημολογείται )
Σύμφωνα με την καινοτομία αυτή μπορείς να διαλέξεις να καείς και να γίνεις λίπασμα σε ειδικά οικολογικά νεκροταφεία: α) για δένδρα, β) για λουλούδια, γ) για χορτάρι (το κανονικό φαντάζομαι) η δ) να σε ρίξουν στο νερό οπότε πας σε όλα. Όπως και να είναι λίπασμα γίνεσαι είτε έτσι είτε αλλιώς αλλά τώρα θα έχεις την επιλογή του που θα πας μετά θάνατον. Αυτό θα πει "είμαι παρών" και ελευθερία επιλογών
Η ταφή ήταν ο παραδοσιακός τρόπος στην Κίνα αλλά το 1985 επιβλήθηκε η καύση ειδικά σε περιοχές με μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα. Πίσω απ΄αυτά βέβαια παίζονται και τα παιχνίδια του Πεκίνου με την θρησκεία και τον Δαλάι Λάμα που έγινε και αυτός οικολόγος και του τη βγαίνουν οι του ΚΚΚ.(που ήταν όλοι αυτοί οι οικολόγοι Αντώνη μας τόοοοοσα χρόνια που τρώγαμε καζούρα?)
Ελπίζω να μελέτησαν την πρωτοβουλία από οικολογικής πλευράς. Ότι δηλαδή οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που προέρχονται από την καύση είναι λιγότερες από τις εκπομπές μεθανίου που προέρχεται από την αποδόμηση λόγω ταφής. Το αναλυτικό εργαλείο για τέτοιου είδους διερεύνηση λέγεται Life Cycle Assessment (εκπομπές στον συνολικό κύκλου ζωής ενός προϊόντος) μόνο που στη περίπτωση θα πρέπει να γίνει Death Cycle Assessment. Μπρρρρρρρ
Επιτέλους , ένα μέλος της μπουρζουαζίας που περιφέρεται ανά τον κόσμο χωρίς σκοπό στη ζωή του βρήκε τον σκοπό που ζήταγε. Θα γίνω λίπασμα επιλογής όταν πεθάνω! Αντιμετωπίζω τον κόσμο πια με νέα μάτια, πιο αισιόδοξος από ποτέ. Θα ζητήσω να γίνω λίπασμα για κάτι το ευγενές, για ορχιδέες ας πούμε και όχι για μπανάλ μαργαρίτες. Δε με πειράζει αν στοιχίσει κάτι παραπάνω. Δεύτερη επιλογή, λίπασμα για "χορτάρι" να με φουμάρουνε τα΄αλάνια όταν γίνονται χαρμάνια. Έτσι και αλλιώς και τώρα δε με φουμάρουνε?
Θέε, μου τί άλλο θα ακούσουν τα αυτιά μας και θα δουν τα μάτια μας? Άντε να σώσουμε το κλίμα να τελειώνουμε.
Οι Πορτογάλλοι Mandredeus τραγουδάνε για μια κιθάρα. Διασκεβασμένο φάδο από τον δίσκο Ainda με το soundtrack της ταινίας του Wim Wenters, Lisboa, αρκετά χρόνια πριν. Σε ελεύθερη μετάφραση απο τα λιγα που καταλαβαίνω. Για βραδινές ώρες και αυτό.
Όταν η κιθάρα δονείται στα χέρια του μουσικού μας μαθαίνει να τραγουδάμε Θέλω το φέρετρο μου να έχει παράξενο σχήμα. Να εχει το σχήμα της κιθάρας μου, το σχήμα της καρδιάς μου
