Αρκετά με την πράσινη ανάπτυξη. Σήμερα μιλάμε για τον πράσινο θάνατο. Όχι δεν είναι πλάκα, ούτε είμαι αυτοκτονικά καταθλιπτικός (απ΄ όσο μου έχουν πει τουλάχιστον).
Η Κίνα προωθεί την οικολογική κηδεία αλλά οι περισσότεροι κινέζοι προτιμούν τον παραδοσιακό τρόπο και γι΄αυτό προφανώς η χώρα αυτή δεν υπογράφει το Πρωτόκολλο του Κιότο (και όχι το ότι φταίνε οι ρυπογόνες βιομηχανίες όπως φημολογείται )
Σύμφωνα με την καινοτομία αυτή μπορείς να διαλέξεις να καείς και να γίνεις λίπασμα σε ειδικά οικολογικά νεκροταφεία:
α) για δένδρα, β) για λουλούδια, γ) για χορτάρι (το κανονικό φαντάζομαι) η δ) να σε ρίξουν στο νερό οπότε πας σε όλα.
Όπως και να είναι λίπασμα γίνεσαι είτε έτσι είτε αλλιώς αλλά τώρα θα έχεις την επιλογή του που θα πας μετά θάνατον. Αυτό θα πει "είμαι παρών" και ελευθερία επιλογών
Η ταφή ήταν ο παραδοσιακός τρόπος στην Κίνα αλλά το 1985 επιβλήθηκε η καύση ειδικά σε περιοχές με μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα. Πίσω απ΄αυτά βέβαια παίζονται και τα παιχνίδια του Πεκίνου με την θρησκεία και τον Δαλάι Λάμα που έγινε και αυτός οικολόγος και του τη βγαίνουν οι του ΚΚΚ.(που ήταν όλοι αυτοί οι οικολόγοι Αντώνη μας τόοοοοσα χρόνια που τρώγαμε καζούρα?)
Ελπίζω να μελέτησαν την πρωτοβουλία από οικολογικής πλευράς. Ότι δηλαδή οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα που προέρχονται από την καύση είναι λιγότερες από τις εκπομπές μεθανίου που προέρχεται από την αποδόμηση λόγω ταφής. Το αναλυτικό εργαλείο για τέτοιου είδους διερεύνηση λέγεται Life Cycle Assessment (εκπομπές στον συνολικό κύκλου ζωής ενός προϊόντος) μόνο που στη περίπτωση θα πρέπει να γίνει Death Cycle Assessment. Μπρρρρρρρ
Επιτέλους , ένα μέλος της μπουρζουαζίας που περιφέρεται ανά τον κόσμο χωρίς σκοπό στη ζωή του βρήκε τον σκοπό που ζήταγε. Θα γίνω λίπασμα επιλογής όταν πεθάνω! Αντιμετωπίζω τον κόσμο πια με νέα μάτια, πιο αισιόδοξος από ποτέ. Θα ζητήσω να γίνω λίπασμα για κάτι το ευγενές, για ορχιδέες ας πούμε και όχι για μπανάλ μαργαρίτες. Δε με πειράζει αν στοιχίσει κάτι παραπάνω. Δεύτερη επιλογή, λίπασμα για "χορτάρι" να με φουμάρουνε τα΄αλάνια όταν γίνονται χαρμάνια. Έτσι και αλλιώς και τώρα δε με φουμάρουνε?
Θέε, μου τί άλλο θα ακούσουν τα αυτιά μας και θα δουν τα μάτια μας? Άντε να σώσουμε το κλίμα να τελειώνουμε.
Οι Πορτογάλλοι Mandredeus τραγουδάνε για μια κιθάρα. Διασκεβασμένο φάδο από τον δίσκο Ainda με το soundtrack της ταινίας του Wim Wenters, Lisboa, αρκετά χρόνια πριν. Σε ελεύθερη μετάφραση απο τα λιγα που καταλαβαίνω. Για βραδινές ώρες και αυτό.
Όταν η κιθάρα δονείται στα χέρια του μουσικού μας μαθαίνει να τραγουδάμε
Θέλω το φέρετρο μου να έχει παράξενο σχήμα. Να εχει το σχήμα της κιθάρας μου, το σχήμα της καρδιάς μου
No comments:
Post a Comment