Περιμένοντας το αεροπλάνο της επιστροφής έγινα μάρτυρας συνάντησης Ρώσσων επιχειρηματιών κατά πάσα πιθανότητα, αυτών των καλοζωϊσμένων με τα πούρα και τους χοντρούς σβέρκους, ξέρετε δα, με άλλους καλοζωϊσμένους Κολομβιανούς, συναδέλφους τους προφανώς. Δεν άκουγα τι έλεγαν αλλά προσπαθώντας να διαβάσω τα χείλια τους νομίζω ότι θα μιλάγανε ή για χοληστερίνη ή για καμαρίνι (καλλιτέχνες?) ή καφείνη αλλά στο τέλος είμαι σίγουρος ότι ο ένας είπε "μιλάει η μαργαρίνη σου δικέ μου".
Και για να μη κλείσω με το μελανό για τη χώρα θέμα θα κλείσω με το φωτεινότερο της. Τους ανθρώπους της. Που ντρέπονται να μιλάνε για τα καρτέλ της κοκαίνης. Που είναι γελαστοί και που λένε απλόχερα την καλημέρα και το ευχαριστώ από τη καρδιά τους με μια έμφυτη ευγένεια και καλοσύνη. Καμιά σύγκριση με κάτι άλλους μουρτζούφληδες και αγενείς λαούς που ξέρετε.
ΥΓ. Με το "view all images" οι φωτογραφίες φαίνονται καλύτερα, αν θέλετε φυσικά
No comments:
Post a Comment