Κόντρα στο ποτάμι

Η εισαγωγή της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στα σχολεία εδώ και κάποια χρόνια είναι ένα πολύ θετικό γεγονός που βοηθάει στην ευαισθητοποίηση των νέων γενεών. Σίγουρα τα νέα παιδιά είναι πολύ πιο ευαίσθητα από τους γονείς τους.

Πόσα όμως θα παραμείνουν όταν θα μπουν στην "παραγωγική" φάση της ζωής τους? Μήπως θα επαναλάβουμε το πάγιο ερώτημα της Αριστεράς που λέει ότι αφού όλοι στα νιάτα μας ήμασταν αριστεροί γιατί σήμερα η Αριστερά έχει τόσο μικρά ποσοστά?

Το να γίνεις συνειδητοποιημένος οικολόγος με μια ώρα μάθημα τη βδομάδα είναι σαν να θες να γίνεις καλός χριστιανός με τα θρησκευτικά. Ότι και να λέει ο δυστυχής δάσκαλος στο παιδάκι, έχει απέναντι του όοοολο τον τρόπο ζωής που κάθε άλλο ωθεί προς την πνευματικότητα ή την οικολογία ( ή και τα δύο. Είναι σαν να κολυμπάει ανάποδα στο ποτάμι. Τηλεόραση, διαφημίσεις, σινεμά, φίλοι, γονείς και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα φωνάζουν "πάρε, πάρε, πάρε και αυτό και κείνο, όλα χρειάζονται αλλά και να μην χρειάζονται πάρε, πάρε, πάρε……Και πέτα, πέτα, πέτα". Καταξίωση και αναγνώριση μέσω της κατανάλωσης.

Ο δάσκαλος έχει όμως απέναντι του και την ίδια την πεμπτουσία του συστήματος εκπαίδευσης το οποίο δεν ετοιμάζει ανθρώπους για την ζωή αλλά μονάδες για την παραγωγή πράγμα όχι αποδεκτό αλλά κατανοητό, στις συγκεκριμένες παραγωγικές, και ολοένα πιο ανταγωνιστικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Ετοιμάζεται, λοιπόν, η νέα "παραγωγική μονάδα" για την εξειδίκευση, της εξειδίκευσης, ώ εξιδείκευση και δώσε του μαθηματικά, φυσική, λατινικά ,….. και γίνεται η "παραγωγική μονάδα" ένας πολύ καλός χειρούργος ειδικός στο αριστερό μέσα άκρο του 16ου σπονδύλου που όχι μόνο δεν ξέρει που πέφτει ο 17ος αλλά δεν ξέρει και πολλά, πολλά άλλα .

Δεν ξέρει τον εαυτό του, δεν ξέρει να εκφραστεί ούτε με λέξεις ούτε με συναισθήματα, δεν ξέρει να ακούει ούτε να καταλαβαίνει, δεν ξέρει από αισθητική και τέχνες, δεν ξέρει να μεγαλώσει τα παιδιά του, πώς να κουμαντάρει την οικογένειά του, ούτε την βρύση που χάλασε να αλλάξει δεν ξέρει για να μην πω ότι δεν ξέρει να κάνει καλά ούτε καν την βασική λειτουργία της αναπαραγωγής του είδους (χεχε)!!

Και χρειάζεται άλλους εξειδικευμένους να τον συμβουλέψουν, να τον καθοδηγήσουν, να του μεγαλώσουν τα παιδιά, να παράξουν τροφή, να του φτιάξουν τη βρύση και να του….πάνε βόλτα την σύζυγο (τα παραλέω έτσι?).

Δυο δάσκαλοι μπήκαν να πάνε βαρκάδα. Ρωτάει ο πρώτος τον βαρκάρη. Ξέρεις μαθηματικά? όχι λεει αυτός. Ε, τότε χάνεις τη μισή σου ζωή λέει ο δάσκαλος. Ρωτάει ο δεύτερος. Ξέρεις λατινικά? όχι ξαναπαντάει ο βαρκάρης. Ε, τότε χάνεις τη μισή σου ζωή. Σηκώνεται ξαφνικά τρικυμία και η βάρκα βουλιάζει. Και ρωτάει ο βαρκάρης. Ξέρετε κολύμπι? Οχι, λεν οι δάσκαλοι. Ε , τότε χάνετε ολόκληρη τη ζωή σας.

Ο κατακερματισμός της εργασίας στην καπιταλιστική κοινωνία είναι βασικό της στοιχείο. Δεν εννοείται όλοι να κάνουν τα πάντα. Ο υπερμετρος όμως κατακερματισμός είναι υπέρμετρη σπατάλη χρόνου, πόρων, ενέργειας και παραγωγή ρύπανσης. Διότι καθένας από τους ειδικούς έχει ανάγκη άλλους ειδικούς και μια εξειδικευμένη υποδομή στήριξης.

Και το κλασσικό φιλοσοφικό ερώτημα παραμένει. Μπορούμε να έχουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης διαφορετικών αρχών από το σύστημα παραγωγής? Μπορούμε δηλαδή να φτιάχνουμε ολοκληρωμένους ανθρώπους όταν η παραγωγή απαιτεί ειδικούς? Όσοι γνωρίζουν την θεώρηση μου για την κοινωνία ξέρουν και την απαντησή μου. Πριν η φαντασία να έρθει στην εξουσία καλό είναι να μάθουμε να μην πετάμε τα σκουπίδια μας στην πόρτα του άλλου.