Μηχανισμοί, Χοτζας, τσίπουρα , γιαούρτια και άλλες ιστορίες μοναδικής τρέλας

Τα μέτρα τα διαβάσατε, τι να σας τα θυμίζω και να σας τη σπάω εκεί στις ηλιόλουστες παραλίες με το τσίπουρο παρα πόδας? Καταραμένοι Έλληνες που τολμάτε να πηγαίνετε ακόμα παραλίες χωρίς να πτοείστε από τα μέτρα και τους περιορισμούς. Τέτοια βλέπει η κυρ-Αγγέλα και τα παίρνει. Σε λίγο θα ζητήσει και φόρο παραλίας, η γκαντέμα. Που θα μου πάτε όμως? Έρχομαι ωσονούπω και θα σας τιμωρήσω δεόντως. Θα σας πιω όλο το τσίπουρο. Σας το χρωστάω και μου το χρωστάω μετά από την πίκρα και τα απρόοπτα της προηγούμενης φοράς στα Βαλκάνια. Έρχομαι , λοιπόν, στο χύμα, να δω και αυτούς που έχω να τους δω καιρό και παραπονιούνται.

Όπως θα κατεβαίνω θα φέρω μαζί μου και τον μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Αυτόν που είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία κατ'αποκλειστικότητα. Κοστίζει 110 δις για τρία χρόνια και με καβάτζα. Μετά θα πρέπει να τον επιστρέψουμε γιατί θα τον χρειαστούν και άλλοι. Αρχίζει και βρωμάει το πράμα. Στο τελευταίο του εξώφυλλο ο Economist με σκηνικό που παραπέμπει στο "Αποκάλυψη τώρα" έχει τίτλο "Ακρόπολις τώρα". Και δεν χτυπάει την κουδούνα μόνο για την Ελλάδα. Αυτήν την χτύπαγε πριν έναν χρόνο περίπου αλλά ποιος να πιστέψει αυτό τό φερέφωνο του διεθνούς καπιταλισμού, βεβαίως βεβαίως.

Πάντως, αν μη τι άλλο, η κυβέρνηση έκανε καλή επικοινωνιακή πολιτική. Ακολούθησε την μέθοδο του Χότζα. Έβαλε κάποιον που παραπονιότανε ότι έχει μικρό σπίτι να βάλει μέσα και όλα του τα ζώα και στη συνέχεια του είπε να τα βγάλει και αυτός ο κάποιος ήταν πολύ ευτυχισμένος. Παραλίγο να πανηγυρίσουμε που η φημολογούμενη για μέρες κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο έγινε απλά.....δραστική περικοπή. Όμως πίσω έχει αχλάδα την ουρά. Να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει η ζωή όπως και τι θα προκύψει στην εφαρμογή όσων εξαγγέλθησαν. Για προσπαθείστε λίγο να διαβάσετε ανάμεσα στις γραμμές. Κάθε, μα κάθε λέξη σε τέτοια κείμενα μετράει και να είστε σίγουροι ότι δεν μπήκε καθόλου μα καθόλου τυχαία.

Τέλος αφήνω αυτό που έγραψα στο προηγούμενο άρθρο για το κηνυγητό που έφαγε ο Α.Κακλαμάνης, τη γιούχα και τις απειλές προς Αλογοσκούφη στο Λονδίνο και τις φήμες ότι ένας πρώην υπουργός οικονομίας τις έφαγε εκεί που έτρωγε το σομόν του στη Κηφισιά.

Έγινε συζήτηση στο καφενείο και ένας φίλος του πολιτικού κυκλώματος από Αθήνα μου έγραψε σχετικά ότι δεν πρέπει να γελάμε με κάτι τέτοια. Και συμφωνώ απόλυτα. Ούτε αυτό που είμαι ούτε η ηλικία μου μου επιτρέπουν να διαφωνήσω μαζί του.

Όμως τα πράγματα έχουν αγριέψει. Υπάρχει οργή για την κατάντια και το στρίμωγμα. Όχι τόσο από αυτούς που κατ'εππάγγελμα φωνάζουν όσο απ'αυτούς που δεν φωνάζουν. Και όσο δεν τιμωρείται κανένας ανίκανος και κλέφτης πολιτικός, δημόσιος υπάλληλος, φοροφυγάς, κλπ για Ζήμενς, Βατοπέδι και τα συναφή φοβάμαι ότι το επάγγελμα πολιτικός θα έπρεπε να ενταχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά τα οποία όμως καταργήθηκαν. Αν δεν γίνει το απαραίτητο ξεκαθάρισμα και γρήγορα τότε η μπάλα παίρνει δικαίους και αδίκους και ο γιαουρτο-ακτιβισμός (με φωτογραφία του γιαουρτωμένου στο διαδίκτυο) μπορεί να είναι το ελάχιστο κακό που μπορεί να συμβεί σε αμέριμνους πολιτικούς. Και από πάνω θα έχει και ευρύ λαϊκό έρεισμα. Η αμφισβήτηση των πολιτικών παίρνει μορφές πρωτόγνωρες. Η αμφισβήτηση της Πολιτικής, όμως, είναι απαρχή φασισμού. Εναλλακτικά , παίρνει μορφή μπερλουσκονισμού αλά ελληνικά ή άλλως Βγενοπουλισμού .

Ας γελάσουμε (κλαυσίγελως) για να μην κλάψουμε. Όχι τόσο γαι τα μέτρα που είναι πια μονόδρομος αλλά για την κατάντια μας.