Δυο κόσμοι, μία χώρα

-Να σου δανείσω ένα ευρώ να πάρεις καφέ? Τον ρώτησε με ειρωνικό ύφος ο γερμανός συνάδελφος του καθώς περίμεναν στην ουρά της καντίνας για καφέ.
-Με τι επιτόκιο? του απάντησε

Για τους έλληνες που ζούμε εκτός Ελλάδος η περίοδος αυτή είναι ιδιόμορφα σκληρή. Όχι μόνο ζούμε την αγωνία του τι μέλλει γενέσθαι στην Ελλάδα και το αν και πόσο θα ακουμπήσει την χώρα που ζούμε αλλά έχουμε και την αντιμετώπιση των ξένων. Ειρωνίες, ανέβασμα φρυδιών, πλακίτσα, κόψιμο της συζήτησης όταν ακούσουν την εθνικότητά σου, τάχατε δεν σε βλέπουν οι γνωστοί και ακόμα και φραστική επιθετικότητα για τους «τεμπέληδες και ψεύτες Έλληνες».

Η Ελλάδα για βδομάδες τώρα είναι πρώτη (αρνητική) είδηση στα διεθνή πρωτοσέλιδα (όπως στην εικόνα από τον τελευταίον Econimist) και δελτία ειδήσεων. Προκλητικά εξώφυλλα, φωτογραφίες καθόλου κολακευτικές και γελοιογραφίες. Η σχεδόν χρεοκοπία μας και η διεθνής οικονομική βοήθεια, οι φόβοι για εξάπλωση της κρίσης σε άλλες χώρες, οι συνέπειες για το ευρώ, οι ταραχές και η δολοφονία των τριών νέων ανθρώπων. Και περνάει στην κοινή γνώμη το μήνυμα «για όλα φταίνε οι Έλληνες» που αφυπνίζει συντηρητικά ανακλαστικά και συμπεριφορές.
«Διώχτε τους από την ευρωζώνη και άσε τους να φαγωθούν, θα μας κοστίσει λιγότερο», λένε οι πιο κυνικοί. Άντε να εξηγήσεις στον ηλίθιο το πως και το γιατί και το ποιος φταίει. Άντε να του πεις ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυο κόσμοι μέσα σε έναν κόσμο.

Ο κόσμος της ρεμούλας , της αρπαχτής και του βολέματος. Αυτός που επιδεικνύει τα κλεμμένα αγοράζοντας πανάκριβα αυτοκίνητα από την Γερμανία και που τα παρκάρει στην παραλιακή με τουρκομπαρόκ στο ραδιόφωνο. Αυτός που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή ούτε για την χώρα του, ούτε για τον δίπλα του ούτε για την κοινωνία ολόκληρη. Μετά τη λέξη «μαλάκας» ή πιο κοινή φράση στα ελληνικά είναι το «στ’αρχίδια μου». Το παράσιτο των κρατικών κονδυλίων,της αντιπαροχής και του στρεβλού συστήματος που με τον τσαμπουκά του κάνει ότι γουστάρει. Που διαπλέκεται με εργολάβους, πολιτικούς και καναλάρχες για τη χοντρή κονόμα. Που κατάντησε το Αττικό τοπίο σαν τη μούρη του.

Στον ίδιον κόσμο αυτόν ανήκει και ο επαγγελματίας αριστερός που τον νοιάζουν μόνο τα κουκιά, ο εργατοπατέρας, ο συμβιβασμένος συνδικαλιστής, ο ανίκανος πολιτικός, ο επίορκος δικαστής, ο λαδωμένος πατόκορφα δημόσιος υπάλληλος, ο μαφιόζος της παραλιακής, ο κρετίνος που καίει και σκοτώνει αθώους νομίζοντας ότι αρχίζει έτσι την επανάσταση. Τα εξαπτέρυγα της γκλαμουριάς που ζουν λάθρα στην ψευτοκοσμικότητα της Κηφισίας και ζουν μόνο με ονειρώξεις πλούτου.

Και από την άλλη υπάρχει ο κόσμος που προσπαθεί να επιβιώσει. Ο κόσμος που πονάει τον τόπο του. Ο κόσμος της αλληλεγγύης και της παραδοσιακης φιλοξενίας, του ελληνικού χαμόγελου και του φιλότιμου (ποια λέξη αλήθεια αποδίδει τον όρο αυτόν στις άλλες γλώσσες?) . Ο κόσμος που παράγει και ακούει ακόμα δικιά του, εθνική, λαϊκή μουσική σπάνιο φαινόμενο στην σημερινή παγκόσμια ισοπέδωση του μπιτ-μπιτ–μπιτ και των DJ.
Με δυο νομπελίστες ποιητές, τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη και άλλους πολλούς μεταφρασμένους σε δεκάδες άλλες γλώσσες. Με επιστημονικά ονόματα πασίγνωστα. Με τραγουδιστές, καλλιτέχνες και γιατρούς θαυματουργούς. Με την διατροφή και την κουζίνα του που έχει γίνει σήμα ευζωίας. Τους χορούς και τα κρασιά του.

Τους δυο κόσμους αυτούς δεν τους χωρίζουν τάξεις. Δεν τους χωρίζουν πολιτικά πιστεύω. Ούτε προοδευτικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Ούτε επίπεδο εκπαίδευσης. Ούτε το φτώχια-πλούτος είναι η διαχωριστική τους γραμμή.

Το χάσμα τους είναι βαθύτερο. Είναι πολιτισμικό. Είναι δυο διαφορετικοί πολιτισμοί. Είναι από τη μια ο αντικοινωνικός κάφρος των «κοινωνικών» κύκλων και από την άλλη αυτός που δεν του αρέσει αυτό που βιώνει και που θέλει να τ’ αλλάξει. Ποια κοινωνική συνοχή να τους ενώσει? Πως να δεχθείς στην παρέα σου τον κλέφτη που κυκλοφορεί (ακόμα!!) ατιμώρητος?

Δυστυχώς είναι ο πρώτος κόσμος που κυβερνά. Αυτός που τα προτερήματά μας τα βλέπει ως ευκαιρία παράνομου πλουτισμού του. Αυτός που σε κλέβει στο εστιατόριο, στο ξενοδοχείο και στο ταξί όταν μας επισκέπτεσαι. Που καπνίζει και φτύνει μπροστά στη μούρη σου (και τις δικές μας φυσικά). Που ακόμα και σήμερα ζητάει φακελάκι για να μην σε αφήσει να πεθάνεις αν τυχόν και αρρωστήσεις. Που κάνει καμάκι αδιάκριτα και χυδαία στην σύντροφό σου.

Η Ελλάδα σήμερα ψάχνει να ελευθερωθεί από αυτήν την εσωτερική κατοχή και να δώσει ανάσα στις δημιουργικές της δυνάμεις. Για τον λόγο αυτόν ξεσηκώνεται. Γι’ αυτόν τον λόγο ζητάει αλλαγή. Γι’αυτόν τον λόγο ψάχνει ηγεσίες να σταθούν στο ύψος τους και να βοηθήσουν την «άλλη» κοινωνία να πάρει το πάνω χέρι. Να μετατρέψουν την οργή μας σε δύναμη αναγέννησης μέσα από μια πολιτισμική επανάσταση. Πέρα από την οικονομία υπάρχουν και οι αξίες. Αυτές οι κλασσικές αξίες που γενήθηκαν εδώ όπως η δημοκρατία , η ισονομία και η απόδωση δικαιοσύνης.

Αν αυτό γίνει, τότε, γερμανέ ανόητε, δεν θα μιλάς πια για Greek tragedy αλλά θα ζηλεύεις την Άνοιξη της Αθήνας