08/05/2010

Δυο κόσμοι, μία χώρα



-Να σου δανείσω ένα ευρώ να πάρεις καφέ? Τον ρώτησε με ειρωνικό ύφος ο γερμανός συνάδελφος του καθώς περίμεναν στην ουρά της καντίνας για καφέ.
-Με τι επιτόκιο? του απάντησε

Για τους έλληνες που ζούμε εκτός Ελλάδος η περίοδος αυτή είναι ιδιόμορφα σκληρή. Όχι μόνο ζούμε την αγωνία του τι μέλλει γενέσθαι στην Ελλάδα και το αν και πόσο θα ακουμπήσει την χώρα που ζούμε αλλά έχουμε και την αντιμετώπιση των ξένων. Ειρωνίες, ανέβασμα φρυδιών, πλακίτσα, κόψιμο της συζήτησης όταν ακούσουν την εθνικότητά σου, τάχατε δεν σε βλέπουν οι γνωστοί και ακόμα και φραστική επιθετικότητα για τους «τεμπέληδες και ψεύτες Έλληνες».

Η Ελλάδα για βδομάδες τώρα είναι πρώτη (αρνητική) είδηση στα διεθνή πρωτοσέλιδα (όπως στην εικόνα από τον τελευταίον Econimist) και δελτία ειδήσεων. Προκλητικά εξώφυλλα, φωτογραφίες καθόλου κολακευτικές και γελοιογραφίες. Η σχεδόν χρεοκοπία μας και η διεθνής οικονομική βοήθεια, οι φόβοι για εξάπλωση της κρίσης σε άλλες χώρες, οι συνέπειες για το ευρώ, οι ταραχές και η δολοφονία των τριών νέων ανθρώπων. Και περνάει στην κοινή γνώμη το μήνυμα «για όλα φταίνε οι Έλληνες» που αφυπνίζει συντηρητικά ανακλαστικά και συμπεριφορές.
«Διώχτε τους από την ευρωζώνη και άσε τους να φαγωθούν, θα μας κοστίσει λιγότερο», λένε οι πιο κυνικοί. Άντε να εξηγήσεις στον ηλίθιο το πως και το γιατί και το ποιος φταίει. Άντε να του πεις ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυο κόσμοι μέσα σε έναν κόσμο.

Ο κόσμος της ρεμούλας , της αρπαχτής και του βολέματος. Αυτός που επιδεικνύει τα κλεμμένα αγοράζοντας πανάκριβα αυτοκίνητα από την Γερμανία και που τα παρκάρει στην παραλιακή με τουρκομπαρόκ στο ραδιόφωνο. Αυτός που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή ούτε για την χώρα του, ούτε για τον δίπλα του ούτε για την κοινωνία ολόκληρη. Μετά τη λέξη «μαλάκας» ή πιο κοινή φράση στα ελληνικά είναι το «στ’αρχίδια μου». Το παράσιτο των κρατικών κονδυλίων,της αντιπαροχής και του στρεβλού συστήματος που με τον τσαμπουκά του κάνει ότι γουστάρει. Που διαπλέκεται με εργολάβους, πολιτικούς και καναλάρχες για τη χοντρή κονόμα. Που κατάντησε το Αττικό τοπίο σαν τη μούρη του.

Στον ίδιον κόσμο αυτόν ανήκει και ο επαγγελματίας αριστερός που τον νοιάζουν μόνο τα κουκιά, ο εργατοπατέρας, ο συμβιβασμένος συνδικαλιστής, ο ανίκανος πολιτικός, ο επίορκος δικαστής, ο λαδωμένος πατόκορφα δημόσιος υπάλληλος, ο μαφιόζος της παραλιακής, ο κρετίνος που καίει και σκοτώνει αθώους νομίζοντας ότι αρχίζει έτσι την επανάσταση. Τα εξαπτέρυγα της γκλαμουριάς που ζουν λάθρα στην ψευτοκοσμικότητα της Κηφισίας και ζουν μόνο με ονειρώξεις πλούτου.

Και από την άλλη υπάρχει ο κόσμος που προσπαθεί να επιβιώσει. Ο κόσμος που πονάει τον τόπο του. Ο κόσμος της αλληλεγγύης και της παραδοσιακης φιλοξενίας, του ελληνικού χαμόγελου και του φιλότιμου (ποια λέξη αλήθεια αποδίδει τον όρο αυτόν στις άλλες γλώσσες?) . Ο κόσμος που παράγει και ακούει ακόμα δικιά του, εθνική, λαϊκή μουσική σπάνιο φαινόμενο στην σημερινή παγκόσμια ισοπέδωση του μπιτ-μπιτ–μπιτ και των DJ.
Με δυο νομπελίστες ποιητές, τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη και άλλους πολλούς μεταφρασμένους σε δεκάδες άλλες γλώσσες. Με επιστημονικά ονόματα πασίγνωστα. Με τραγουδιστές, καλλιτέχνες και γιατρούς θαυματουργούς. Με την διατροφή και την κουζίνα του που έχει γίνει σήμα ευζωίας. Τους χορούς και τα κρασιά του.

Τους δυο κόσμους αυτούς δεν τους χωρίζουν τάξεις. Δεν τους χωρίζουν πολιτικά πιστεύω. Ούτε προοδευτικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Ούτε επίπεδο εκπαίδευσης. Ούτε το φτώχια-πλούτος είναι η διαχωριστική τους γραμμή.

Το χάσμα τους είναι βαθύτερο. Είναι πολιτισμικό. Είναι δυο διαφορετικοί πολιτισμοί. Είναι από τη μια ο αντικοινωνικός κάφρος των «κοινωνικών» κύκλων και από την άλλη αυτός που δεν του αρέσει αυτό που βιώνει και που θέλει να τ’ αλλάξει. Ποια κοινωνική συνοχή να τους ενώσει? Πως να δεχθείς στην παρέα σου τον κλέφτη που κυκλοφορεί (ακόμα!!) ατιμώρητος?

Δυστυχώς είναι ο πρώτος κόσμος που κυβερνά. Αυτός που τα προτερήματά μας τα βλέπει ως ευκαιρία παράνομου πλουτισμού του. Αυτός που σε κλέβει στο εστιατόριο, στο ξενοδοχείο και στο ταξί όταν μας επισκέπτεσαι. Που καπνίζει και φτύνει μπροστά στη μούρη σου (και τις δικές μας φυσικά). Που ακόμα και σήμερα ζητάει φακελάκι για να μην σε αφήσει να πεθάνεις αν τυχόν και αρρωστήσεις. Που κάνει καμάκι αδιάκριτα και χυδαία στην σύντροφό σου.

Η Ελλάδα σήμερα ψάχνει να ελευθερωθεί από αυτήν την εσωτερική κατοχή και να δώσει ανάσα στις δημιουργικές της δυνάμεις. Για τον λόγο αυτόν ξεσηκώνεται. Γι’ αυτόν τον λόγο ζητάει αλλαγή. Γι’αυτόν τον λόγο ψάχνει ηγεσίες να σταθούν στο ύψος τους και να βοηθήσουν την «άλλη» κοινωνία να πάρει το πάνω χέρι. Να μετατρέψουν την οργή μας σε δύναμη αναγέννησης μέσα από μια πολιτισμική επανάσταση. Πέρα από την οικονομία υπάρχουν και οι αξίες. Αυτές οι κλασσικές αξίες που γενήθηκαν εδώ όπως η δημοκρατία , η ισονομία και η απόδωση δικαιοσύνης.

Αν αυτό γίνει, τότε, γερμανέ ανόητε, δεν θα μιλάς πια για Greek tragedy αλλά θα ζηλεύεις την Άνοιξη της Αθήνας

4 comments:

Σίσσυ said...

Πολύ τσαντίστηκα πρωινιάτικα με την αντιμετώπιση των Ελλήνων από τους ξένους ακόμα και όταν ζουν και εργάζονται εκτός Ελλάδας. Τέτοια εμπάθεια πια; Για ποιο λόγο άραγε; Φαντάζονται μήπως ότι στις χώρες τους δεν συμβαίνουν παρόμοια πράγματα; Τείνω πια να πιστέψω ότι οι λόγοι είναι: η όμορφη χώρα μας με τις υπέροχες θάλασσες και τα μοναδικά νησιά, ο τρόπος ζωής μας, ναι ακόμα κι αυτός. Γιατί κακό είναι να έχει λιακάδα και το απογευματάκι να πας για ένα καφέ ή για ένα ουζάκι; Ή μήπως θέλουν να μουχλιάσουμε σαν αυτούς που όταν επισκέπτεσαι τις χώρες τους βλέπεις μόνο μουτρωμένους ανθρώπους που τους βάλανε στο τριπάκι να δουλεύουν και μόνο να δουλεύουν. Ωραία ζωή ε; Και ειδικά οι Γερμανοί ας μη μιλάνε. Χρωστάνε πολλά στους Έλληνες και δεν εννοώ μόνο από τον πόλεμο. Ξεχνάνε πόσοι Έλληνες μετανάστευσαν στη χώρα τους και δούλεψαν σκληρά, γιατί άραγε, για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας: Εδώ γελάνε. Και να σου πω και κάτι; Όταν σε αντιμετωπίζουν με τον τρόπο που περιγράφεις καλύτερα να τους περιφρονείς με ψηλά το κεφάλι, γιατί καταντήσαμε πια να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Έχω πολλά άλλα να πω αλλά δεν θέλων να φάω όλο το χώρο. Θα επανέλθω.

Chris said...

Σίσσυ μην βαυκαλίζεσαι και σε πιάνει το ελληνοκεντρικό σου. Μπαινεις στην ίδια λογική του εμείς οι καλοί και αυτοί οι κακοί. Μας πήραν χαμπάρι απλούστατα και ξέρουν τα στραβά μας καμιά φορά καλύτερα και από μας. Και όταν μας έχουν από κάτω μας κοπανάνε. Γιατί ο μέσος γερμανός βλεπει τα λεφτά των Ταμείων και όχι αυτά (τα περισσότερα) που μαζεύει μεσω της αγοράς.
Σκέψου και αυτό. Αν η Ελλάδα έδινε χοντρά λεφτά στην Αλβανία που τα έτρωγε, μας κοροιδευε και ζήταγε και άλλα θα μπορούσε να κυκλοφορήσει αλβανός σε δρόμο της Αθήνας? Για σκέψου τον Καρατζαφέρη και τον Ανθιμο για παράδειγμα.

Chris said...

Kαι ένα γεγονός που είναι χαρακτηριστικό το τι έκταση έχουν παρει οι αναλύσεις περί ελληνικής πραγματικότητας στα ξένα ΜΜΕ. Ένας ξένος φίλος ζήτησε να του εξηγήσω γιατί δίνουμε φακελάκι στους γιατρούς και γιατί υπαρχει παραπαιδεία. Τι να πεις με το κεφάλι ψηλά? Για τις ηλιόλουστες παραλίες? Ευτυχώς δεν ρώτησε τίποτα για τα αυθαίρετα.
Σου μιλάω ειλικρινά ότι είναι η πιο άβολη περίοδος της κοινωνικής ζωής μου στα τόσα χρόνια εδώ.

Σίσσυ said...

Εντάξει βρε Νίκο. Ξέρουμε τι γίνεται στην πατρίδα μας αλλά φτάνει πια η συνήθειά μας να την κατηγορούμε συνέχεια. Τα ξέρουμε τα του οίκου μας. Πάντως, προς ενημέρωσή σου, ο απλός κόσμος εδώ έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει τους Ελληνάρες, ό,τι δουλειά κι αν κάνουν, με θυμό, απαιτεί τα δικαιώματά του (αποδείξεις κλπ) και τιμωρεί! Παράδειγμα: Χθες έξω από το σπίτι μας είχαν παρκάρει 4 σαϊνια με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσαμε να φύγουμε (πάνω στα πεζοδρόμια και στο δρόμο!!). Ο Άρης φώναξε την αστυνομία και φάγανε τις κλήσεις τους. Αν δεν ήταν ο Άρης εμείς δεν θα το κάναμε γιατί δυστυχώς τόσα χρόνια συνηθίσαμε στην ανομία/παρανομία των κάφρων. Ευτυχώς όμως τα νέα παιδιά και ελπίζω να συνεχιστεί, ξέροντας πια τι έχουν να αντιμετωπίσουν, παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους. Είναι μια ελπίδα κι αυτή!